Przystań Nadziei | Autor: Irene Hannon

Prawo Gościnności i Dawania przykładu: „Działając bezinteresownie pokazujemy prawdziwe intencje.”

Tracy, po tragicznych wydarzeniach jakie ją dotknęły, wraca w rodzinne strony i właśnie w Przystani Nadziei postanawia zacząć od nowa. Wraz z wujem i jego żoną pracują na plantacji żurawiny, która niestety nie przynosi kokosów i potrzeba mnóstwo pracy własnej, aby jakoś to prosperowało. Niestety z dnia na dzień jest coraz gorzej. Dziewczyna, aby jakoś wiązać koniec z końcem dorabia jako księgowa. Lecz nie tylko tym się zajmuje – jest członkiem fundacji, która wspiera osoby starsze i nie tylko w potrzebach.

Michael natomiast, to turysta, który postanawia właśnie w Przystani Nadziei odnaleźć coś, czego brakuje w jego życiu. Już od pierwszych minut jego przyjazdu dzieją się niesamowite rzeczy, których nie potrafi zrozumieć. Jednak powoli wszystko składa się w jedną spójną całość. Na co dzień zajmuje się prowadzeniem dużej fundacji, co pozwoli mu pomóc tubylcom z ich organizacją. Okazuje się, że ścieżki Michaela i Tracy zostaną splecione, jednak oboje będą udawać, że nie są sobą zainteresowani. Czy uda im się wyprzeć zauroczenie i skupić się na fundacji? Jaki wpływ na ich dalsze losy będzie miała przeszłość, która obojgu przysporzyła wiele bólu?

„Przystań Nadziei” autorstwa Irene Hannon to ciepła opowieść, która wciąga czytelnika już od pierwszych stron. Historia opowiedziana przez autorkę jest bardzo życiowa, pokazuje jak słabi jako ludzie jesteśmy oraz to, że przywiązujemy wagę do rzeczy mało istotnych. Każdy z bohaterów w swoim życiu stał lub stoi przed podjęciem pewnych decyzji, niektóre sytuacje okazują się być schematyczne, stąd doświadczenie innych zostaje przekazane dalej, aby młodsi nie popełnili tych samych błędów co starsi. Wielowątkowa fabuła zaciekawia nas i sprawia, że trudno się oderwać od tej książki, a język jakim jest ona napisana pozwala szybko pokonywać kolejne strony.

Irene Hannon w swojej powieści pokazała nam jakie skutki przynosi podejmowanie niektórych decyzji. Nie zawsze to, co w danym momencie wydaje się nam dobre, jest takie samo za rok czy za pięć lat. Ponadto człowiek ma dziwną mentalność patrzenia w przeszłość, automatycznie tracąc możliwość na lepszą przyszłość. Bo ile razy zdarzyło się tak, że wydarzenia z przeszłości obudziły rozsądek i przestaliśmy kierować się sercem, zaczęliśmy rozumem, a później żałowaliśmy, że coś nas ominęło… „Przystań Nadziei” to ciekawa opowieść, która zawiera pewien morał i liczne mądrości życiowe. Pędzimy coraz szybciej, zapominamy, że to rodzina i miłość zawsze powinny być na pierwszym miejscu. Mimo całej swojej przewidywalności, polecam tę książkę. Ukazuje ona życzliwość ludzką, dobro jakie wypływa z nas mimo wielu niedoskonałości, a także to, że mimo wszystko trzeba sobie przebaczać, bo skrywany żal nie prowadzi do niczego dobrego.

Może lektura tej powieści, skłoni niektórych do nowych postanowień noworocznych, obudzi pewne wyrzuty sumienia, bądź skłoni do refleksji. Tak jak już wspomniałam, jest ona bardzo przewidywalna, nie odkrywa niczego spektakularnego, ale czy nie jest tak, że to co wydaje się być najprostsze, okazuje się być najtrudniejsze? Myślę więc, że biorąc przykład z głównych bohaterów, dobrze wziąć sprawy w swoje ręce i zacząć kierować się słowami Marka Twaina
„Za dwadzieścia lat bardziej będziesz żałował tego, czego nie zrobiłeś, niż tego, co zrobiłeś. Więc odwiąż liny, opuść bezpieczną przystań. Złap w żagle pomyślne wiatry. Podróżuj, śnij, odkrywaj.”