Niepodległa Poezje | Autor: Lech Makowiecki

W roku dwa tysiące osiemnastym Rzeczpospolita Polska obchodziła swoje setne urodziny odzyskania niepodległości. Pamiętam, że już na początku stycznia widziałam przeróżne akcje przeróżnych organizacji, firm czy choćby wydawnictw mające uczcić ten niezwykły dla nas rok. Narodowy kolejowy przewoźnik obkleił swoje lokomotywy w biało-czerwone motywy, Pendolino zyskało cyfrowo odtworzony rękopis słowa „Niepodległa” marszałka Józefa Piłsudskiego. W rejs dookoła świata wyruszył rejs niepodległości żaglowcem „Dar Młodzieży”. Lokalne samorządy urządzały koncerty niepodległościowe. Na Stadionie Narodowym odbył się koncert dla Niepodległej. A to są tylko te pierwsze przykłady, które jako pierwsze wpadły mi do głowy. Słowem – cała Polska świętowała Niepodległość.

Wielka radość ogarnęła wszystkich, zaczęły się wspominki, śledzenie historii, jak to się zaczęło… i przy okazji przypomnienia jak wyglądało ostatnie sto lat, nastąpił też powrót do przeszłości, do roku 966, kiedy Mieszko I przyjął chrzest. Bo to właśnie wtedy narodziła się Polska. W związku z takim podniosłym rokiem nie mogłam przejść obojętnie obok książki zawierającej wiersze o naszym pięknym kraju, a które zostały napisane przez Lecha Makowieckiego. „Niepodległa. Poezje” tegoż pana to zbiór wierszy napisanych przez niego, a także teksty piosenek, które wykonywał wraz z zespołem Zayazd. Moja ciekawość sięgnęła tak daleko, że kilka piosenek przesłuchałam wraz z tekstem zawartym w książce. Autor koncentruje się głównie na tematyce patriotycznej i historycznej, szczególnie z czasów II wojny światowej, a także czasów współczesnych, gdzie chyba głównym pytaniem jest „Quo vadis, Polonia?”

Kiedy pierwszy raz trzymałam w rękach „Niepodległa. Poezje” poczułam jakąś taką dumę. Że jestem Polką, że mieszkam w Polsce i mogę cieszyć się wraz z innymi obywatelami tym, że to już sto lat minęło, od kiedy odzyskaliśmy wolność! Patriotyzm w dzisiejszych czasach to wydawać by się mogło, puste słowo, jednak widząc ile ludzi w Warszawie przyszło świętować 11 listopada to ogarnęła mnie także radość. Wiersze Lecha Makowieckiego są pełne dumy, ciepła i historii, jaka się rozgrywała na ziemiach polskich. Pan Makowiecki napisał wiersze chyba o wszystkim, o czym się tylko dało, o bolszewikach, o Romanowach, o Armii Krajowej czy Wołyniu i Smoleńsku.

Zbiór wierszy Lecha Makowieckiego myślę, ze trafi do każdego młodego Polaka, który w mniejszym lub większym stopniu po przeczytaniu zrozumie, czym była walka o wolność i równość na arenie światowej. Również i starsze osoby, nie powinny mieć problemu ze zrozumieniem poszczególnych wierszy, bo są napisane w przystępny i zrozumiały sposób. Ja, jako osoba, która z poezją ma niewiele wspólnego czytałam z ciekawością każdy wiersz. Owszem, zdarzają się niektóre wersy trochę trudniejsze, ale jeśli się nad tym zastanowić chwilę dłużej, zinterpretować po swojemu to okazuje się to naprawdę proste do zrozumienia.

Nie wspomniałam jeszcze o wydaniu! Wydawać by się mogło, że jest proste, na okładce znajduje się autor, Lech Makowiecki wsparty o gitarę, jest cały szary a w tle polski orzełek. Dominują kolory szare, czerwone i białe, które mnie przywodzą na myśl oczywiście nasze narodowe barwy, biało-czerwone, zaś szary to może być taki mały zwrot ku naszej historii… nigdy historia Polski nie była biała ani czarna, tylko raczej szara. Wiele wieków walk za nami, a być może jeszcze kilka przed nami. Ale Polacy to taki naród, który w obliczu tragedii potrafi się zjednoczyć, potrafi walczyć i jednego, czego można być pewnym to tego, że gdy nastąpi taka chwila (oby nigdy!), że zagrożenie stanie u naszych granic to nie zawahamy się. Tak jak ci, którzy wiele wieków temu walczyć w obronie Rzeczpospolitej.

Tomik wierszy może być bardzo przyjemnym prezentem dla każdego, w każdym wieku, bo ma ładną oprawę graficzną i zawartość ma równie przyjemną w odbiorze. Chciałabym polecić tę książeczkę każdemu, kto poczuje, że warto mieć ją w domu, a mam nadzieję, że takich osób będzie sporo! ;)