Duchy Przeszłości | Autor: Józefa Murawska

Są takie książki, które, jak to się mówi, ciężko ugryźć, zwłaszcza od recenzenckiej strony. Niby nie są złe, ale mają masę drobnych niedociągnięć – i weź tu, recenzencie, bądź mądry. Niniejsza książka to właśnie przykład takiego, hm, zjawiska…

Mający kłopoty z alkoholem rozwodnik Maks Nowak po dziwacznej awarii swojego samochodu trafia do nie mniej dziwacznej wioski. Jej mieszkańcy pozornie zdają się być normalni, nie ukrywają żadnego strasznego sekretu, ale to pierwsze stanowi tylko pozory. Miejscowość zamieszkana jest bowiem także przez… ducha! Jakby tego było mało, była żona Maksa, szukając go, niejako wiąże się ze sprawą tajemniczych morderstw wstrząsających okolicą…

Zacznijmy od postaci. Nie mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że są one jednakowe, tym niemniej mam wrażenie, jakby autorka miała w zanadrzu tylko kilka prostych szablonów. Mieszkańcy tajemniczej mieściny, bez względu na ich wiek i zawód, dalej postaci z, nazwijmy to, świata zewnętrznego oraz takie stworzone aby odegrać swoją, często niewielką, rólkę a potem zniknąć jak sen jaki złoty. Z jednej strony, jak wspomniałem, bywało we współczesnej literaturze gorzej, a z drugiej to trochę mało.

Tak w ogóle mam wrażenie, że autorka próbowała wzorować się na Stephenie Kingu w, za przeproszeniem, tonacji, jaką przybrać miała fabuła jej dzieła, niestety nie do końca się jej to udało. Brak jej tej, nazwijmy to, lekkości pióra, istotnej skądinąd rzeczy. Jest trochę narracyjnego humoru, ale chyba nie o to chodziło. Nie pogniewałbym się też, gdyby mniej czasu poświęcono...psom! Taak, jest ich w książce pełno. Mam osobistą animozję do tych zwierząt, ale nie w tym rzecz – zamiast o nich lepiej by było czytać o duchu, którego troszkę jest, aczkolwiek z racji tego, iż stanowi najciekawszy punkt programu, więcej na pewno by nie zaskzodziło. Ponieważ mamy do czynienia z pierwszym tomem cyklu, nie wszystkie wątki zamknięte zostały w należyty sposób i tak zupełnie do końca, ale też nie ma tychże fabularnych znaków zapytania aż tak wiele, by na to narzekać.

Wspomniałem na początku o drobnych wadach. Akcja nie dzieje się w Polsce, ale realia są bardzo swojskie, co właśnie trochę się nie zgrywa. Maks i Izabela niby są rozwiedzeni, ale nie zachowują się tak. No i raz jeszcze… TE PSY! No dobrze, z tym ostatnim żartowałem. Dla kontrastu do tego wszystkiego, wyjątkowo udanym zabiegiem są króciutkie retrospekcje niektórych postaci, szczególnie na początku powieści.

I to właśnie „Duchy Przeszłości”. Książka może nie tyle zła, co momentami nieco irytująca ze względu na ilość drobnych niedopracowań. Nie wiem, czy sięgnę po kolejną część, jestem ciekaw kilku otwartych wątków, ale mam szczerą nadzieję, że cała reszta zostanie mocno, mocno poprawiona.