Roziskrzone Noce | Autor: Beatrix Gurian

Miał być płomienny romans w pełnych przepychu pałacowych wnętrzach ,a był tylko chaos z minimalnym wątkiem romantycznym. Intrygujący prolog, bardzo dobry pomysł na fabułę z bardzo słabym wykonaniem i rozczarowujące zakończenie. Tak najprościej można opisać książkę „Roziskrzone noce” Beatrix Gurian. Jedynie przepiękna okładka zasługuje na uznanie, reszta niestety nie.

Ale po kolei. Główną bohaterką jest nastolatka Philla, która musi się przeprowadzić z Niemiec do Danii. Jej matka wychodzi za mąż za hrabiego Frederika, właściciela stojącego na pustkowiu pełnego przepychu pałacu. Dziewczyna pozna także przybrane rodzeństwo, a jej nowa siostra zapozna dziewczynę z duńskimi mitami. Na początku nowe miejsce budzi jedynie zachwyt, tak jak czekające na dziewczynę piękne stroje i biżuteria, które ociekają blaskiem. Okazuje się jednak, że to bajkowe miejsce kryje mroczne tajemnice. Co takiego wśród niezliczonych sal balowych wypełnionych starymi portretami odkryje Philla? Trzeba uważać na każdym kroku, bo odbijające się w lustrach świece bardzo działają na wyobraźnię.

Dziewczyna zacznie nowe życie, a na jej drodze pojawi się także miłość. Do pierwszego spotkania z Nielsem, synem hrabiego, dojdzie na klifie i tam chłopak zachowa się niczym anioł stróż. To wystarczy, by obdarzyć tajemniczego Nielsa miłością. Wszyscy z pałacu ostrzegają dziewczynę przed czarną owcą rodziny, który zdaje się nie mówić całej prawdy dziewczynie i zachowuje się niezrównoważenie. Co w tej sytuacji zrobi Philla?

Po takim opisie spodziewałam się, że dominującym motywem książki będzie romans. Dostałam jednak książkę, w której na pierwszy plan wysuwa się tajemnica i magia, a romans został tu potraktowany po macoszemu. Nie miałabym nic przeciwko takiemu rozwiązaniu, gdyby wykonanie było dobre. Niestety, zamiast dobrze się bawić i zatracić w przedstawionym świecie, męczyłam się bardzo. Prolog zapowiadał się bardzo obiecująco i intrygująco. Wraz z rozwojem fabuły moje zainteresowanie się zmniejszało, a to za sprawą panującego w książce chaosu. Wyglądało to tak, że autorka miała rozrysowany plan i po prostu nie potrafiła go przełożyć na słowa. Tak jakby autorce zabrakło pomysłu, w jaki sposób zaskoczyć czytelnika i oddać to w fabule, przez co gubi związek przyczynowo-skutkowy. Absurd goni absurd, a wiele sytuacji jest tu zupełnie pozbawionych sensu. Mamy wrażenie, że razem z bohaterką mamy halucynacje a w głowie czarne dziury. Philla ciągle zasypia i budzi się w zupełnie innych miejscach. Nie pamięta, co się zdarzyło wcześniej. Niestety wyjaśnienie tego wątku jest tylko połowicznie zadowalające.

Sama główna bohaterka wydaje się być normalną i zwyczajną nastolatką. Gdyby tylko nie była tak bardzo infantylna w swoim zachowaniu. Mimo że stara się być o jeden krok do przodu, to brak jej logicznego myślenia. Spotyka na klifie tajemniczego chłopaka, który nie mówi jej prawdy i zachowuje się, jakby postradał wszystkie zmysły, a ta od razu czuje, że to ten jedyny i to wielka i prawdziwa miłość. I to wszystko, jeśli chodzi o wątek miłosny. Nie ma tu żadnej chemii, a autorka chyba zapomniała, że należałoby taki wątek pogłębić.

Jeśli liczymy, że znajdziemy tu spektakularny wątek fantasy – to niestety się rozczarujemy. W trakcie akcji omawiane są tylko duńskie mity i „mityczne stworzenia” i jest to omawiane w tak niejasny sposób, że można się pogubić. Wiele pytań zostaje bez odpowiedzi. Tajemnica i intryga jest naprawdę interesująca, ale samo rozwiązanie i zakończenie jest rozczarowujące i sugeruje, że można było spodziewać się czegoś więcej.

Niestety książka „Roziskrzone noce” zawodzi na każdej linii. Właściwie chciałam poznać zakończenie tylko, dlatego że zaintrygował mnie prolog. Młody czytelnik nie znajdzie tu rozbudowanego wątku miłosnego, aczkolwiek może mu się sama książka spodobać. Starszym polecam tylko w momencie czytelniczego kryzysu. Przewidziana jest druga część serii, jednak bardzo mocno się zastanowię, czy po nią sięgnę.