Cała Prawda O Miłości | Autor: Marek Wojdyła

Sam widok tomiku wierszy o miłości nie wzbudził we mnie żadnych pozytywnych emocji. Bałam się, że znów będę zmuszona czytać trywialne banialuki, wypisywane już wcześniej na kartach przez innych współczesnych samozwańczych poetów. Niestety, moje odczucia, które narodziły się jeszcze przed lekturą, pozostały we mnie aż do ostatniego utworu zbiorku Marka Wojdyły. Byłam delikatnie zszokowana widząc w jaki sposób mężczyzna może rozumieć miłość i jak ją interpretować. Wykorzystana tutaj semantyka jest dla mnie na wskroś kobieca i nigdy nie przypisałabym autorstwa tych wierszy mężczyźnie. Wszystko jest tu jakby do granic możliwości „romantyczne” w tym przysłowiowym znaczeniu, nieraz wręcz „werteryczne”, gdyż twórca temu uczuciu przypisuje inne, przykładowo: żal< smutek, odrzucenie, nieszczęście. Ta ideologia romantyczności zaburzona zostaje przez iście barokowy styl językowy, bardzo nabrzmiały, pełen pytań retorycznych, wybuchowy, gwałtowny niczym huragan. To wszystko w jakiś bliżej nieokreślony sposób się ze sobą kłóci, epoka goni tutaj epokę, ale niestety za grosz nie ma w tym podejścia współczesnego człowieka.

Korzystanie z dorobku literatury nie jest oczywiście niczym złym, rzekłabym, że nawet pochlebnym. Jednak jeśli idzie za tym powtarzanie innymi słowami sloganów przeszłościowych epok, to nie wydaje mi się, żeby tego typu tworzenie poezji miało jakikolwiek głębszy sens. Bo i cóż z tego, że autor przypomni nam wyznaczniki epoki? Jeżeli ktoś chciałby sięgnąć po historię literatury w jej najczystszej i klarownej postaci, sięgnąłby po dzieła Kochanowskiego (renesans), Morsztyna (barok), Mickiewicza i Słowackiego (romantyzm). Ja u Marka Wojdyły widzę tych wszystkich autorów, ale nie widzę jego samego i to jest najgorsza łatka, jaka może przykleić się do określonego twórcy. Tego typu odtwórcze pisanie nie jest dla mnie żadną nowością, tajemnicą godną odkrycia. Być może będzie to idealna lektura dla tych, którzy nie są zaznajomieni z przeszłością literacką naszych ziem, jednak dla osoby, która ma takie zaplecze wiedzy będzie to zwykłe nieporozumienie.

Ciężko właściwie jakoś konkretnej scharakteryzować ten zbiór. Jest z pewnością o miłości, jej psychologicznych aspektach i cielesnych. Zmysły w tych utworach odgrywają ogromną rolę, właściwie ich znaczenie jest tutaj odgórne. Wcześniej wspomniany „werteryzm” również pojawia się tu nadzwyczaj często, tak jakby autor zapomniał, że miłość ma również dobre, pozytywne znaczenie. Brakuje tutaj jednostkowości, jakiegoś konkretnego „ja” lirycznego, które można by jakoś opisać, nadać mu jakieś cechy. Jednak jest to w dalszym ciągu podmiot, który jest odtwórczy. Bywa właściwie zbitkiem wykształconych już znaczeń, dosyć prostych i płytkich. Liryczna postać wypowiadająca się w tych tekstach cały czas wzdycha, smuci się, z jednej strony chce zatonąć w głębi miłosnego oceanu, z drugiej zaś lęka się właściwie wszystkiego, co może się z tym związać. Bardzo często pojawiają się symbole cielesne, sugerujące pożądliwość osoby wypowiadającej się, takie jak usta, oczy, włosy, uśmiech… Czy nie jest to czasem znane skądinąd?

Niestety moja całościowa ocena nie będzie raczej satysfakcjonująca dla samego autora, jak i dla wielbicieli tak miałkich utworów. Jestem zdecydowanie przeciwnikiem odtwórstwa, płaskiej i pustej powierzchni znaczeniowej. Boli także fakt, że choć autor jest postacią współczesną, za bardzo chyba osiadł na mieliźnie historii, z której nie potrafi się wydostać. Czerpanie z tradycji to jedno… naśladowanie w skali 1:1 to już natomiast jest całkiem inna bajka. Zdecydowanie nie polecam.

MIŁOŚĆ - czymże jest to niezwykłe, jakże silne, tak bardzo bliskie każdemu z nas i tak gorąco oczekiwane, uczucie...? Każdy chce kochać, być kochanym i czekać na miłość, która to - doskonale o tym wiemy, może nieść sobą nierzadko ból, smutek i gorycz..., ale mimo wszystko nikt z niej dobrowolnie nie zrezygnuje... Cóż, być może odpowiedź na to odwieczne i sakramentalne pytanie przyniesie nam spotkanie z poezją, a dokładniej rzecz biorąc z tomikiem wierszy Marka Wojdyły pt. "Cała prawda o miłości"...

Ta wydana nakładem Warszawskiej Firmy Wydawniczej, pozycja, oferuje nam sobą blisko 80 stron poezji, której to motywem przewodnim jest oczywiście miłość. Miłość, ukazywana tu w rozmaitych perspektywach, odcieniach i znaczeniach - od tej najgorętszej począwszy, poprzez bliską znaczeniu przyjaźni, a skończywszy na tej najtrudniejszej, czyli odrzuconej... Z tego względu też czasami jest tutaj bardziej przyjemnie, lekko i optymistycznie, zaś innym razem poważniej i bardziej smutno. Dzięki temu jednak wiersze te oddają sobą całą prawdę o tym niezwykłym ludzkim uczuciu, które mimo tak wielu osiągnięć na polu nauki, pozostaje dla nas wciąż wielką zagadką...

Wiersze Marka Wojdyły, to intymne, piękne i nacechowane szczerością opowieści o miłości, sile tego uczucia i ludziach, którym jest dane go uświadczyć, bądź też tracić. To poezja znaczeń, metafor, zabawy słowem, ale też i zarysem codzienności życia, w którym kochać znaczy tyle, co uśmiechnąć się do bliskiej nam osoby, bądź też ująć ją za rękę. Znajdziemy tu także subtelność, odrobinę zmysłowości oraz swoistą dozę nieśmiałości, która stanowi nie odrębną część każdego uczucia - tak pierwszego, jak i trwającego już od wielu lat.  I tym samym można chyba pokusić się w tym miejscu o stwierdzenie, że zawarta na tych kartach poezja pokazuje nam sobą to, czym jest prawdziwa miłość...

Lektura każdego z zawartych tu wierszy niesie nam sobą niezwykłe doznania, wielkie emocje i poczucie obcowania z magią poezji. Otóż jest zawarta w tych słowach życiowa mądrość, doświadczenie i autentyczna szczerość z jednej strony..., z drugiej zaś także i kwintesencja poezji, czyli umiejętność wyrażania za sprawą jednego słowa tak wielu przemyśleń, znaczeń i doznań, jakich to często nie znajdujemy na stronach kilkusetkartkowych powieści. I przyznam szczerze, że dawno już nie spotkałam tak intrygującego i porywającego sobą, poetyckiego tomiku, jak właśnie to niniejsze dzieło Marka Wojdyły.

W tym miejscu wypada powiedzieć, czy autor daje nam tą publikacją odpowiedź na pytanie o to, czym jest miłość...? W mej ocenie, jak najbardziej tak. Otóż miłością tu ukazaną jest ludzkie dobro, przywiązanie do drugiej osoby, życzliwość względem niej, jak i też chociażby obecność wtedy, gdy ten ktoś tego od nas potrzebuje. To wszystko wybrzmiewa ze słów tych wierszy i zawartych w nich emocjach, które potrafią nas wzruszyć, poruszyć, ale też i chociażby skłonić do refleksji nad naszym własnym życiem. Tak po prawdzie bowiem, to można powiedzieć, że każdy z nas odnajdzie w tej poezji także i opowieść o swoim własnym życiu i miłości, która w nim była, jest lub też będzie...

Reasumując tomik poezji Marka Wojdyły pt. "Cała prawda o miłości", stanowi sobą bardzo ciekawą, intrygującą i mającą wiele do zaoferowania, pozycję. To ciekawe, gdyż widziane oczyma poety, spojrzenie na miłość, które tak pięknie zostało ujęte na stronach tej książki. Tym samym nie pozostaje mi już nic innego, aniżeli serdecznie zachęcić do sięgnięcia po ten tomik, co też i niniejszym czynię!