Szablon | Autor: Agnieszka Sudomir

Mamy różne wyobrażenia na temat naszej przyszłości. Co prawda uczymy się o przeszłości, z której staramy się wyciągać wnioski i nie popełniać tych samych błędów co nasi przodkowie. Dowiadujemy się, jak wspaniałomyślny bywał człowiek i jak sprawił, iż aktualnie żyjemy w takim a nie innym świecie. Jak otoczeni technologią i wszelkimi wygodami możemy cieszyć się swobodnym i w miarę bezpiecznym życiem. Wraz z postępem oraz nowymi technologiami pojawiają się jednak kłopoty, z którymi musimy radzić sobie sami. Cyfryzacja i globalizacja przynoszą nie tylko korzyści, lecz także problemy. Problemy, które sprawiają, że z niepokojem spoglądamy w przyszłość.

Owy temat rozwoju nauki i technologii intryguje jedną z polskich pisarek Agnieszkę Sudomir. Kobieta pochodząca z Łodzi pisywała do różnych czasopism i wydała dwa poetyckie tomiki. Pod jej nazwiskiem znajdziemy również nie co innego jak utwory, dla których myślą przewodnią jest dążenie człowieka do idealizacji świata. Bo na tym to wszystko polega, czyż nie? Staramy się wprowadzać do życia jak najwięcej wygody i przyjemności, jednocześnie minimalizując wysiłek. Jaki pomysł pojawił się w głowie zainspirowanej Sudomir? Pomysł na ,,Szablon”.

Wprowadzające słowo widniejące na górze okładki znaczy tyle co algorytm, do którego pasują tylko odpowiednie jednostki. To wszystko aby dostać się do Fabryki Snów. Miejsca, w którym od roku egzystuje główny bohater książki – Adrian Lawson. Autorka osadza go we wspaniale wykreowanym świecie. Dokładnie opisuje nam jak wygląda Fabryka Snów, której założycielem jest Wolf. To jemu oddaje się cześć i uwielbienie niczym Bogu. Społeczeństwo żyje w pełni szczęścia. Nie wie czym są zmartwienia czy negatywne emocje. Wszędzie wokół czekają same przyjemności, ale rząd – Celestis, dba aby nikomu niczego nie zabrakło. Mieszkańcy mogą zmieniać swój wizerunek w każdej chwili, robić na co mają ochotę i korzystać z życia nie starzejąc się! Czyż nie brzmi wspaniale? Okazuje się, że nie do końca. We względnie utopijnym miejscu mieszkają ludzie, którzy nie mogą dopasować się do rzeczywistości. Jedną z nich jest sam Adrian, który widzi to czego inni nie dostrzegają. Czuje niepokój i niezrozumienie. Sam nie wie co jest nie w porządku. On czy otaczający go świat. Musi znaleźć odpowiedzi i dowiedzieć się kim są osoby, które ukazują się w wizjach, które miewa.

Bohater jest wykreowany równie dobrze co otaczający go świat. Autorka skupia się na ukazaniu jego emocji związanych ze zderzeniem z wyidealizowanym światem, w którym wszystko ma być perfekcyjne do przesady i przez to zanikają pewne wartości, które są tak istotne w naszym życiu. Poza interesującą i niezmiernie wciągającą fabułą, Sudomir daje do myślenia. Zadaje pytania i skłania do zastanowienia się nad teraźniejszością, przyszłością i samym człowieku. Ukazuje jego naturę odsłaniając zarówno jego zalety jak i mankamenty, lecz robi to na tyle subtelnie, że książka wciąż pozostaje powieścią science-fiction bez nadmiernej psychoanalizy. Zarówno sama postać jak i historia Adriana są poruszające. Spodobała mi się już sama idea pisarki, która przez całą książkę buduje napięcie i nie pozwala przewidzieć zakończenia.

Książki o przyszłości wymagają niezmiernej wyobraźni i pewnych umiejętności. Sudomir podaje kolejną bardziej lub mniej prawdopodobną teorię dotyczącą ludzkiego losu. Choć kraina szczęścia byłaby niezaprzeczalnie czymś wspaniałym, to wciąż sztucznym i nienaturalnym. Myślę, że po przeczytaniu tej pozycji każdy pomyśli, że… tu i teraz wcale nie jest tak źle. Ze wszystkimi niewygodami i trudnościami rzeczywistość jest piękna. Bo żeby mogło istnieć prawdziwe szczęście, gdzieś także musi być cierpienie.