Pęknięta Korona | Autor: Grzegorz Wielgus

„Kraków, rok 1273.
Na brzegu Wisły zostaje odnalezione ciało brutalnie zamordowanego mężczyzny. W śledztwo angażuje się brat Gotfryd, doświadczony inkwizytor, mający za sobą dochodzenia w Prowansji oraz Italii przeciwko katarom i waldensom. U boku mnicha staje dwóch rycerzy z Małopolski − Jaksa, pogrążony w dekadencji członek zasłużonego rodu Gryfitów, oraz Lambert z Myślenic, szlachcic drobnego znaku, a zarazem wybitny fechmistrz. Dawni kompani szybko natrafiają na ślady wiodące do ruin owianego złą sławą zamku Lemiesz. Poszukiwania zabójcy zostają jednak przerwane przez doniesienie o kolejnym zgonie. W zgorzałym dworze pewnego magnata zostaje odkryte ciało zwęglonego rycerza – zginął w czasie odprawiania pogańskiego rytuału przed obrazem, którego nawet ogień nie odważył się tknąć” – ten opis wystarczył, żeby zachęcić mnie do lektury. Intrygował mnie zwłaszcza tajemniczy obraz, którego nie imał się ogień. Uwielbiam takie klimaty, jestem wielką fanką średniowiecza, więc to była idealna pozycja dla mnie. A przynajmniej tak mi się wydawało.

Początek był dla mnie świetny. Znaleziono trupa. Byłam ciekawa, jak go zidentyfikują, bo wiecie, wtedy nie było takich metod jak teraz. I do momentu odkrycia tożsamości ofiary było całkiem nieźle. Tylko później zaczęły się dla mnie schody. Nic nie było już w stanie utrzymać mnie przy lekturze. Co chwilę coś mnie rozpraszało. Moich znajomych ta opowieść wciągnęła, ja się od niej odbiłam.

I nie chcę, żebyście pomyśleli, że to zła książka, bo tak nie jest. Grzegorz Wielgus odrobił lekcje historii i jestem usatysfakcjonowana tym, w jaki sposób zarysował tło historyczne. Nawet postarał się o to, by język brzmiał podobnie do tego, jakim mogli się posługiwać ludzie w tamtych czasach. Miejcie to na uwadze, bo jeśli taka stylizacja wam przeszkadza, lepiej sobie odpuśćcie lekturę.

Jeśli chodzi o sam wątek kryminalny, to on jest moim zdaniem dobrze poprowadzony i tu nie mam się do czego zbytnio przyczepić. Intryga jest według mnie dobrze poprowadzona. Jedyne, czego mi zabrakło, to napięcie. Nie miałam czegoś takiego, że z niecierpliwością przewracałam strony, by odkryć, co się dalej wydarzy. Co prawda zakończenia nie przewidziałam, ale gdyby było tu więcej napięcia, to bym się nie pogniewała.

Mam ogromny problem z bohaterami. Kompletnie nie zapadli mi w pamięć. Jeśli chodzi o sposób, w jaki zostali przedstawieni, to właściwie opisuje każdego z nich jedno zdanie. Nie było w nich nic, co sprawiłoby, że zapadliby w mojej pamięci na długo. Obawiam się tego, że za parę dni już nawet nie będę pamiętać ich imion. Póki co jestem jeszcze w stanie je wymienić. Chociaż Jaksa i Lambert trochę zlewają mi się w jedną postać.

Na plus mogę też zaliczyć humor, jakim posługuje się autor. On trochę rozładowuje atmosferę i sprawia, że książka nie jest aż tak ciężka, jak mogłaby być ze względu na czas akcji.

Zabrakło mi podkręcenia charakteru bohaterów, nieco więcej napięcia. Autor tak bardzo skupił się na tym, żeby oddać ducha tamtych czasów, że zapomniał o tym, o czym właśnie napisałam. Wydaje mi się, że to było dla niego mniej istotne.

Bardzo żałuję, że ta historia nie spełniła moich oczekiwań, bo liczyłam na udaną lekturę i na taką się nastawiłam. Nie skreślam jednak autora i czekam na to, co jeszcze mi pokaże.