Flirtując Z Życiem | Autor: Danuta StenkaŁukasz Maciejewski

Uwielbiam czytać wywiady rzeki, bo jestem ciekawa ludzi, ich historii, ich poglądów, tego, co kształtowało ich podejście do życia. Ostatnio na rynku wydawniczym ukazuje się mnóstwo takich rozmów z czołowymi polskimi aktorami, a wśród nich wpadły mi w ręce i z ogromną radością poznałam życie Piotra Fronczewskiego i Anny Seniuk – niekwestionowanych gwiazd w najlepszym tego słowa znaczeniu. Dziś do zacnego grona osób, których zwierzenia odkryłam i poznałam, dołączyła Danuta Stenka w pięknej i mądrej konwersacji z Łukaszem Maciejewskim pt. „Flirtując z życiem” To drugie, odświeżone i uzupełnione wydanie, z którego możemy dowiedzieć się trochę o poglądach tej wspaniałej aktorki na współczesną sytuację, o realizacji jej marzeń i zamierzeń, jak i ostatnich osiągnięciach zawodowych i osobistych.

Nota bene, Łukasz Maciejewski również jest mi już znany z niezmiernie mądrych i fachowych rozmów z największymi polskimi aktorkami, opublikowanymi pod wspólnym tytułem „Aktorki. Odkrycia”, którą to pozycję chciałabym tu przypomnieć i polecić zainteresowanym do rozważenia, bo to skarbnica wiedzy o rodzimej scenie filmowej i teatralnej, ale też inspirujące źródło informacji, pozbawione powszechnego w internecie plotkarstwa, nieżyczliwości, żądzy sensacji, pełne rzetelnej wiedzy o artystycznych dokonaniach bohaterek.

Wracając do Danuty Stenki, kojarzę ją głównie z fantastycznej roli w serialu „Boża podszewka” oraz z komedii romantycznej „Nigdy w życiu!” (no cóż, nie jestem zbyt dobrze zorientowana w repertuarze filmowym, nad czym często ubolewam, jednak mój cały wolny czas, który mogłabym przeznaczyć na kulturę, pochłaniają książki). Myśląc o niej zawsze nasuwają mi się skojarzenia o pięknej, ciepłej kobiecie o wspaniałym, rozjaśniającym świat i pogodnym uśmiechu. Wszystko to potwierdziło się w rozmowie, którą miałam teraz okazję przeczytać, a jednocześnie poszerzyła się moja wiedza o dokonaniach artystycznych aktorki, jej wielkich sukcesach oraz podejściu do życia – dystansie do siebie, nieudawanej skromności i pewnej nieśmiałości, niepewności siebie. Punktem wyjścia w rozmowie jest dzieciństwo spędzone w kaszubskiej wsi Gowidlino, pełne zmysłowych doznań – zapachu i smaku miodu z własnej pasieki, dziecięcych, beztroskich zabaw przy pobliskim jeziorze oraz poszukiwaniach własnej drogi życiowej. Okazuje się, że decyzja o wyborze takiego, a nie innego zawodu nie wyniknęła z marzeń młodej Danuty, ale raczej z uporu i życzliwego ukierunkowania przez inne osoby, wśród których ważną rolę odegrali nauczyciele i przyjaciele. Potem wszystko potoczyło się już gładko (takie odniosłam wrażenie) – Stenka grała w teatrze szczecińskim, potem w Poznaniu, by trafić na deski teatrów warszawskich i krakowskich, potem przed kamerę filmową, ale też do radia, a stamtąd do serc jej licznych wielbicieli i pod oko krytyków, najczęściej pozytywnie oceniających jej kreacje.

Z wywiadu wyłania się obraz kobiety szczęśliwej, spełnionej prywatnie i zawodowo, która z brzydkiego kaczątka (w sensie zawodowym, bo fizycznie takim nigdy nie była) rozwinęła się w dojrzałą artystkę, która wie, czego chce, odnosi sukcesy, trafia do serc widzów. Poza osiągnięciami zawodowymi poznajemy Danutę Stenkę prywatnie, jako osobę pogodną, pogodzoną z mijającym czasem, otwartą, pracowitą i spokojną. Odbierałam ją zawsze jako kobietę wyważoną, pozbawioną pazura, ale pełną harmonii, chodzącą własnymi ścieżkami, co się potwierdziło w książce. Sądzę, że warto czerpać z doświadczeń takich ludzi, warto ich poznawać i się zaprzyjaźniać. To takie drogowskazy w świecie nastawionym na rywalizację, dążenie do zwycięstwa, to mądre jednostki, które podążają własną drogą, wskazując nam prawidłowy kierunek i udowadniają swoim życiem, że warto takimi być.

W książce nie ma żadnych fajerwerków, żadnych ujawnionych skandali, tylko zwykłe życie spełnionej zawodowo aktorki. Mimo tego czyta się ją wspaniale, z zainteresowaniem wysłuchuje, co Stenka ma do powiedzenia, bo nie jest to płytkie i suche – to głęboka opowieść o szczęśliwym, pracowitym życiu, jedynie trochę zwierzeń o depresji można ostatecznie uznać za sensację. Do tego kilka zdjęć z dzieciństwa, a potem najważniejszych dokonań artystycznych oraz ten zaraźliwy, piękny uśmiech. Cudowna kobieta, szczerze polecam.