Świat Inkwizytorów Płomień I Krzyż Tom 2 | Autor: Jacek Piekara

DZIESIĘĆ DŁUGICH LAT przyszło nam czekać na kolejną odsłonę barwnych losów Inkwizytora Arnolda Lowefella - członka Wewnętrznego Kręgu Świętego Oficjum, walczącego z herezją w świecie o alternatywnej historii, jaki to zaproponował nam swoim wspaniałym cyklem Jacek Piekara. Wreszcie oto jednak dziś nadszedł ten dzień, gdy możemy ponownie spotkać z tym bohaterem za sprawą lektury powieści "Świat Inkwizytorów. Płomień i Krzyż. Tom 2", która ukazała się właśnie nakładem Wydawnictwa Fabryka Słów!

 Jako słowo się rzekło, fabuła tej opowieści przedstawia nam sobą przygody i niezwykłe losy Arnolda Lowefella - dawniej jednego z najpotężniejszych i najokrutniejszych perskich magów o imieniu Nerses, a dziś wiernego i służącego Bogu Inkwizytora. Przedstawia za sprawą sześciu, powiązanych ze sobą w bardzo luźny sposób, kolejnych mini opowieści. Opowieści o Arnoldzie oraz niezwykłych kobietach, które stają na jego drodze, a tym samym wnoszą w jego życie tak emocje, wiedzę, jak i też wiele odpowiedzi na nurtujące go pytania... To u ich boku przyjdzie mu wybrać się do alternatywnego wymiaru - tzw. nie-świata, odkryć kolejne elementy zapomnianej przeszłości, czy też wreszcie dotknąć sekretu Klasztoru Amszilas i jego skrytych tajemnic...

 Najnowsze dzieło Jacka Piekara stanowi sobą z pewnością bardzo intrygującą, barwną, ciekawą i klimatyczną odsłonę cyklu Inkwizytorskiego, ale także i wielce odmienną od wcześniejszych naszych spotkań zeń. Odmienną w tym aspekcie, iż skupia się ona przede wszystkich na osobie głównego bohatera, na jego poszukiwaniach prawdy o przeszłości oraz zagadnieniach natury nie z tego świata, z demonami, magią i wszelkimi niezwykłymi wydarzeniami, na czele. Tym razem nie ma tu bowiem miejsca na "ludzkie", kryminalne i wypełnione walką sprawy, lecz tylko i wyłącznie na kwestie natury boskiej, tajemnej, fantastycznej... I choć jest to dość zaskakującym posunięciem autora, to uzyskany efekt z pewnością jest co najmniej wielce interesujący...

 Jeśli chodzi o samą fabułę tej książki i zawartych w niej mini opowieści, to z pewnością jest ona ciekawą i bardzo klimatyczną. To życie Arnolda, jego myśli, wątpliwości, jak i też niezwykłe spotkania z kobietami, która w znacznym stopniu czynią go kimś o wiele bardziej mądrzejszym, doświadczonym, pewnym swej wyjątkowości... I tu znów pewne zaskoczenie względem całości cyklu, gdyż tym razem nie uświadczymy tu zbyt wielu widowiskowych scen akcji (choć kilku nie zabrakło), a raczej spokojną narrację o losach Lowefella, powierzonych mu przez Inkwizytorstwo zadaniach, jak i wreszcie jego własnych decyzjach oraz wynikających z nich konsekwencjach. Jest ciekawie, wciąż zaskakująco i bardzo klimatycznie, gdyż tym razem to właśnie klimat odgrywa w mej ocenie najważniejszą rolę.

 Co do samych opowiadań - noszących tytuły w postaci danego kobiecego imienia, to każde z nich jest w pewnym stopniu odmienne. Zagadkowe spotkanie ze służącą Świętemu Oficjum wielką czarownicą, matką znanego nam Mardimera Madderdina; podróż do nie-świata u boku potężnej i tajemniczej Inkwizytorki - Katriny; wyprawa do Koblencji w celu odkryciu prawdy o losach dawnej uczennicy Nersesa; pomocna dłoń wyciągnięta w stronę niezwykle inteligentnej i młodej dziewczyny; skomplikowana operacja natury medyczno-magicznej w celu uwolnienia nastoletniej niewiasty z genetycznego przekleństwa; czy też wreszcie niepokojąca wizja w postaci podróży do zamierzchłej przeszłości - oto historie, które będzie dane nam tutaj poznać, przeżyć i wyciągnąć z nich należyte wnioski. Oczywiście, niektóre charakteryzuje nieco wyższy poziom od innych, ale z pewnością każda z nich ma w sobie coś intrygującego do zaoferowania...

 Bohaterowie - tu prym wiedzie oczywiście nasz Arnolda Lowefell, czyli wierny służbie Bogu, niezwykle inteligentny, a przy tym obdarzony wyjątkową mocą Inkwizytor. Inkwizytor, świadom swojej przeszłości w postaci bycia wielkim perskim magiem, który to z jednej strony jest szczęśliwy z tego faktu kim się stał..., z drugiej jednak pragnie wciąż otwierać zamknięte drzwi przeszłości, by odkryć prawdę o sobie, danym sobie... W tej książce poznajemy go w bardzo dużym stopniu, lepiej rozumiemy, jak i też darzymy cieplejszymi odczuciami, aniżeli miało to miejsce 10 lat temu. Po drugiej stronie mamy zaś piękne - bez wyjątku kobiety. Kobiety silne, niebezpieczne, pełne tajemnic, a przy tym wielce intrygujące tak dla nas, jak i dla samego Arnolda, któremu to jednak obce są emocje natury miłosno-erotycznej. To ciekawe, niejednoznaczne i przekonujące nas do uwierzenia weń postacie!

 Równie barwnie jawi się nam rzeczywistość, w jakim rozgrywa się fabuła tej książki. To piękne opisy, wielka szczegółowość i niepowtarzalny klimat, jaki towarzyszy ten narracji. Najwięcej czasu przyjdzie spędzić nam za murami Klasztoru Amszilas, czyli miejscu tyleż fascynującym, tajemniczym, niezwykłym, co i przerażającym. Nie mniej ciekawie jawi się tu również Koblencja, czyli największe miasto Cesarstwa z gwarem, tłumem ludzi, przemocą na czele. I wreszcie trzecia z lokacji - czyli ponadwymiarowy miejsce zwane nie- światem, w którym nic nie jest rzeczywiste , namacalne i w pełni zrozumiałe. To tam żyją demony, to tam można odkrywać ślady przeszłości i tam wreszcie odnajdywać odpowiedzi na wszelkie pytania. I tu chyba też trzeba przyznać, iż ta wizja jest najbardziej spektakularną i wyjątkową...

 Powieść "Świat Inkwizytorów. Płomień i Krzyż. Tom 2", oferuje nam sobą przede wszystkim spotkanie z niezwykłym klimatem cyklu Jacka Piekary, co już samo w sobie czyni tę książkę ważną, przyjemną i porywającą. To również kolejny element układanki, który przybliża nas do poznania odpowiedzi na najważniejsze pytania i wątpliwości, jakie to miejmy nadzieję odnajdziemy w oczekiwanej i w pewnym sensie mitycznej już lekturze powieści "Czarna śmierć". Jednak mimo wszystko i pod względem obiektywnego spojrzenia, to nie jest jednak to, czym były spotkania z Mordimerem Madderdinem... Być może to kwestia przyzwyczajenia, sentymentalizmu lub wygórowanych oczekiwań, ale tamte tomy były nie tylko bardzo udane - jak ten niniejszy, ale po prostu świetne! Cóż, nie oznacza to bynajmniej, iż ta książka jest gorszą, gdyż jest naprawdę bardzo ciekawą i udaną, tyle że inną.

 Najnowsza odsłona "Cyklu Inkwizytorskiego", to powieść ciekawa, barwna, fundująca nam sobą moc przedniej czytelniczej zabawy. To emocje, przygoda, zetknięcie się z magią i tajemnicami Klasztoru Anszilas, jak i przede wszystkim raz jeszcze fascynująca wyprawa do świata alternatywnej rzeczywistości, w której to Chrystus zszedł krzyża i wyciął w pień wszystkich swych oprawców. Tym samym też jestem pewna, iż każdy miłośnik tej fantastycznej sagi nie oprze się pokusie sięgnięcia po tę książkę, co będzie nie tylko jak najbardziej zrozumiałym krokiem, ale też i  w pełni wskazanym! Polecam - naprawdę warto!

„Płomień i Krzyż” to, można by rzec, cykl w cyklu – część sagi o alternatywnym dla naszego świecie inkwizytorów, gdzie Chrystus nie umarł na krzyżu, ale zszedł zeń i wymordował swoich wrogów. W przeciwieństwie do „Ja Inkwizytor”, zasadniczej części całości, opowiadającej o przygodach Mordimera Madderdina, „Płomień...” to historia różnych innych ludzi, których napotkał, zwłaszcza jego matki oraz Arnold Lowefell – inkwizytora, który to sam kiedyś służył ciemnym mocom. Pierwszy tom poświęcony był jemu w dużej mierze, omawiany tutaj – w całości.

Każdy, kto zna twórczość Jacka Piekary wie, iż lubi on tworzyć ogromną ilość wątków, do których prędko nie wróci – między innymi dlatego Cykl Inkwizytorski ma tak wiele tomów, choć akcja nie posunęła się przez ostatnich kilka do przodu jakoś znacząco. Z tym też wiąże się najważniejsza wada drugiego tomu „Płomienia i Krzyża”. Oto jeden z najciekawszych wątków poprzedniego tutaj zostaje oficjalnie uznany wewnątrz uniwersum za… zasłonę dymną! Nie chcąc Wam psuć przyjemności z lektury powiem tyle, iż w owym pierwszym tomie jego główny bohater spotyka kogoś, kto jest gotowy ofiarować mu coś, czego ów (do pewnego stopnia) pragnie. Co zaś mamy tutaj? „Tak naprawdę tego nie mam, ale obserwuję cię, i jeśli ktoś, kto ma kiedyś postanowi ci to dać, to pamiętaj o mnie”. Poważnie, panie Piekara?

Kolejna wada to bliźniaczość postaci kobiecych. Naprawdę, ciężko je od siebie odróżnić. Każda z nich jest potężna, charyzmatyczna… ale też w zasadzie niczym się nie różni od innych. Mało tego: niektóre dokonują dokładnie tych samych rzeczy (ale w stosunku do innych osób) co ich, nazwijmy to, koleżanki, z przygód Mordimera.

No ale dobrze, „Płomień i Krzyż, tom II”, to nie tylko wady. Jest to bowiem fantasy świetnie napisane, styl autora jest naprawdę godny podziwu, wciąga i ma, jak to się mówi, pazur. Dobrze jest też nakreślony główny bohater, zmagający się z tajemnicami swojego poprzedniego ja. Zakończenie oczywiście, jak to u Piekary, otwiera nowe wątki, ale robi to tak znakomicie, że, mimo wszystko, aż chce się czekać na ciąg dalszy. Mimo wymienionych wyżej, związanych z tym wad, jakoś tak wbrew sobie, ale się chce. Chyba jednak Piekara jest dobrym pisarzem, skoro umie wywołać u czytelnika coś takiego… Warto też nadmienić, że niniejszy tom nie operuje toporną erotyką, która pojawiała się nie aż tak rzadko w innych książkach z serii. Stanowi to naturalną konsekwencję tego, że główny bohater, Lowefell, jak wszyscy u Piekary, jest gnidą, ale sto razy bardziej sympatyczną, niż Madderdin.

I to jest właśnie „Płomień i Krzyż, tom II”. Dla fanów cyklu pozycja obowiązkowa, dla zmęczonych bądź rozczarowanych coś,czego kupna nie warto rozważać. Innych możliwości nie rozważam, to wszak któryś już z kolei tom, tak więc nowy czytelnik i tak po niego nie sięgnie – nie zaczyna się budowy od komina.