My Robimy To Inaczej! Opowieść O Tym, Jak Organizacje Powstają I Upadają, By Móc Odrodzić Się Na Nowo | Autor: John KotterHolger Rathgeber

Chociaż wstępnie można dać sie nabrać na zabieg zastosowany przez Autorów, to docelowo książka jest raczej słaba. Może nie do końca przekombinowana, ale nazbyt uproszczona. Zinfantylizowana na tyle, że o ważnych kwestiach mówi się poniekąd między wierszami. Zbyt dużo tu uproszczeń generujących uwagę czytelnika wokół np. samopoczucia poszczególnych bohaterów, a odbierających atencję kwestiom ważnym - strategii działania. Jakkolwiek to też nie jest zarzut zero-jedynkowy. Są takie momenty, kiedy Autorzy grają z czytelnikiem pokazując mu, że nawet w dużych biznesach chodzi czasami o emocje. Grunt, żeby po prostu po pierwsze dzięki emocjom angażować, a po drugie uderzać w czuły punkt. Albowiem to pozwoli na jeszcze większe zaangażowanie. I tak dalej...

W pierwszej minucie konwencja zaproponowana przez Autorów, aby całe zaplecze funkcjonowania organizacji przedstawić na przykładzie egzystencji stada surykatek, przypadła mi do gustu. Można o rzeczach marketingowych mówić bowiem ciekawiej niż za pomocą wykresów i słupków lub też analizowania lat doświadczeń i zarzucania danymi. Koncept optyki na poziomie laika jest na pewno wart uwagi i za to należy się zdecydowanie dygnięcie w stronę Panów Autorów. Nie zgłębiałam czy wybór akurat surykatek jako grupy warsztatowej ma jakieś drugie dno. Nie znam się na ich egzystencji, nie wiem jak się hierarchizują i jak funkcjonują jako stado. Pozostaje mi zatem tylko podejrzewać, że ma to merytoryczne uzasadnienie. Ale zabrakło według mnie zachowania proporcji pomiędzy przystępnością lektury a jej uproszczeniem. Z perspektywy osoby, która ma doświadczenie w zarządzaniu dość sporą grupą pracowników, dostrzegam celowość niektórych fragmentów, jak np. "wyjaśniła, na czym polega hodowla robaków. Niektóre z surykatek były zakłopotane, inne zbulwersowane, lecz część zobaczyła w tym pomyśle potencjał" - str. 110. Pamiętam bowiem dobrze próby wyjaśniania polityki firmy i celowości działań podejmowanych gdzieś odgórnie i opór stawiany przez jednostki. Było dokładnie tak samo: niektórzy zacierali ręce, inni siali defetyzm, a jeszcze innych męczyła sama myśl, że znowu coś nowego (sic!). Dostrzegam zatem przekaz zawoalowany w tym niepozornym zdaniu. Klarowna komunikacja i poważne traktowanie się nawzajem (nie tylko w pracy, ale w życiu w ogóle) dają przynajmniej minimalną szansę na zrozumienie i współpracę. Uproszczony przekaz, ale czytelny. Dla mnie do przyjęcia. Tyle tylko, że już sama koncepcja surykatek, w połączeniu z animacjami porozrzucanymi po książce jest na tyle obrazowa, że dokonywanie dalszych uproszczeń w opisach (jak np. właśnie ten o bulwersacji lub zakłopotaniu ze strony 110) jest przekombinowaniem. Zbyt dużo uproszczeń spowodowało, że mam wrażenie, że jest to książka dla osoby upośledzonej umysłowo w stopniu nie mniejszym niż lekki (mając na uwadze skalę np. Bineta - Termana). To nie byłby zarzut, gdyby istniała ujawniona celowość owego nad-upraszczania. Ale takiej celowości nie dostrzegam nigdzie i stąd stoję na stanowisku, że cały ambaras w tym, iż Autorzy chcieli za bardzo. Czytelnika należy trochę jednak doceniać. I tego mi zabrakło. Fakt: mamy tu analizę umiejętności adaptacji, pracy zespołowej, stawiania czoła trudnościom (lub też próbę kruszenia muru), ale nie wypływają z tej książki żadne głębsze refleksje. Świadomość tego, że sukces zależy od umiejętności wyczuwania rynku, przeciwnika i dobrego kierownictwa zespołem, posiada niejeden z nas. Natomiast według mnie książka nie daje - a tego bym od niej oczekiwała - (p)odpowiedzi jak owe elementy rozgryźć, wprowadzić w życie i realizować efektywnie. Moim zdaniem nie ma tu remedium a jest jedynie diagnoza. Z tej perspektywy nie odczytuję dzisiejszej książki jako lektury wartościowej i przełomowej - co próbuje się wmówić czytelnikom za pośrednictwem okładkowych nadruków. Owszem, z założenia pomysł był niczego sobie, ale gdzieś zaprzepaszczono jego potencjał. A chyba miało być o wykorzystaniu tegoż potencjału właśnie... I ten banał w postaci oczywistej puenty, iż kluczem do sukcesu jest rozumienie potrzeb zmian i dostosowywania się do potrzeb rynku... to - pardon - truizm. Jest w tym tyle odkrywczości, co w twierdzeniu, że woda jest mokra.