Klub Miliarderów Jak Bogacze Ukradli Nam Piłkę Nożną | Autor: James Montague

O tym, że piłka nożna wzbudza emocje, wiadomo nie od dziś. Że skrajnie różne, intensywne, czasem takie, o jakie byśmy się nie podejrzewali - to też nie nowość. Ale właśnie między innymi w tym tkwi jej piękno, jest dla kibica niczym katharsis, kiedy po całym tygodniu cyklu wyjść i powrotów na linii praca-dom można udać się na stadion i zwerbalizować wszystkie emocje, które kumulowały się przez ten czas. A że czasem komuś się oberwie słownie, najczęściej sędziemu? Cóż, nie ma sportów, podobnie jak ludzi, idealnych. Taka właśnie jest piłka nożna. Jest, a może taka była?

Gdy byłam młodsza, uwielbiałam Stevena Gerrarda - za jego przywiązanie do barw, za wierność klubowi, za to, że pokazał mi, czym jest miłość do piłki. Że można przedłożyć ją ponad pieniądze i prestiż, że tak często słyszane obecnie słowa o tym, jaki to zaszczyt grać w danym klubie, rzeczywiście mogą coś znaczyć dłużej aniżeli do kolejnego kontraktu w innym już klubie, którego reprezentowanie barw ponownie staje się zaszczytem. I muszę przyznać, że trochę mnie ten Stevie "zepsuł" piłkarsko. Zaprezentował mi futbol w wydaniu idealistycznym, takim, jakim chcielibyśmy, aby był. Niestety nijak się to miało do realiów i nie zliczę chyba rozczarowań, jakie były moim udziałem, gdy z mojego lokalnego klubu z rodzimej Ekstraklasy odchodzili kolejni piłkarze. Ci, co mieli stać się klubowymi legendami w przyszłości. Ci, co zapewniali o miłości, czasem nawet całowali herb. Zapominali o tej swojej miłości w chwili, gdy zaczynała się rozmowa o pieniądzach, które ich nie satysfakcjonowały. Pewnie, że piłkarz to też zawód i staram się to zrozumieć, przynajmniej teraz, ale nic nie poradzę na to, że za każdym razem liczyłam na to, że dany grajek okaże się naszym Gerrardem. Cóż, nie był nim żaden.

Tak więc o tym, że piłka się zepsuła, przekonywałam się niejednokrotnie, choć u nas nie ma jeszcze właścicieli szejków czy innych zagranicznych miliarderów. Może i cierpi na tym poziom ligi, może mamy swoje własne problemy, ale tak jest chyba lepiej, mimo że odstajemy od europejskich standardów. Lektura książki "Klub miliarderów. Jak bogacze ukradli nam piłkę nożną" tylko utwierdziła mnie w tym przekonaniu.

James Montague w swojej publikacji bardzo obrazowo ukazuje to, w jakim kierunku zmierza dziś futbol w wydaniu światowym, jak zmieniają się kluby i ich funkcjonowanie, gdy przejmują je miliarderzy finansujący niebotyczne kontrakty, pompujący balonik szumu medialnego wokół danego zawodnika do granic absurdu. Piłka klubowa to jedno, dochodzi do tego jeszcze organizacja wielkich imprez sportowych, przy okazji których ciągle słyszy się o łapówkach i przekrętach. I choć powszechnie o nich wiadomo, to ten proceder w dalszym ciągu nie zostaje ukrócony. Czy rzeczywiście jest to kierunek, w którym chcielibyśmy, aby zmierzał sport, jaki pokochały miliony na całym świecie? Czy fair play odchodzi do lamusa nie tylko na boisku?

To bardzo wciągająca lektura, choć nieco pesymistyczna. Takie przynajmniej są prognozy, jakie stają przed oczyma czytelnika w jej trakcie. Ale jest to lektura potrzebna. Niektórym może otworzy oczy, innych utwierdzi w ich domysłach. Nikogo, kto kocha piłkę, na pewno nie znudzi. Warto sięgnąć, by trochę się pozłościć, rzucić parę przekleństw, ale przede wszystkim poddać refleksji to, w jakim kierunku zmierza piłka i współczesny świat.