Szara Wilczyca | Autor: James Oliver Curwood

Jeszcze do niedawna sądziłam, że Jack London to jedyny pisarz, który potrafił przelać na papier surowe piękno rozległych pustkowi Ameryki Północnej, jednak zmieniłam zdanie po przeczytaniu powieści "Szara Wilczyca" autorstwa Jamesa Olivera Curwooda. Okazało się bowiem, że styl tego prozaika, żyjącego na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku, w niczym nie ustępuje stylowi Londona (który tworzył zresztą w tych samych czasach).

Bohaterowie powieści Curwooda to Kazan - mieszaniec psa rasy husky i wilka oraz jego wierna towarzyszka Szara Wilczyca. Zwierzęta łączy bardzo silna więź, która każe im trwać przy sobie nawzajem bez względu na wszystko. Dzielnie walczą o przeżycie, stawiają czoła licznym niebezpieczeństwom i starają się unikać najokrutniejszego ze wszystkich żywych istot - człowieka, choć nie wszyscy ludzie, którzy występują w tej opowieści są czarnymi charakterami, lubiącymi znęcać się nad innym stworzeniem, wykorzystując posiadaną nad nim przewagę.

Nie miałam okazji poznać "Szarej Wilczycy", kiedy byłam dzieckiem i właściwie się z tego cieszę, bo myślę, że w tamtym czasie nie potrafiłabym przeczytać jej w całości - zbyt wiele w niej okrucieństwa i smutku. Dopiero teraz, jako osoba dorosła, mogę należycie ocenić kunszt autora, oddać sprawiedliwość jego chwytającej za serce opowieści, odczuć w pełni emocje, które chciał przekazać.

"Szara Wilczyca" dostarczy wielu wzruszeń nawet niezbyt wrażliwym czytelnikom. Bo jak tu nie przejąć się tak cudownie poprowadzoną historią, jak nie współczuć wystawionym na ciężkie próby zwierzętom, jak pozostać obojętnym wobec ich wzajemnej miłości - tak silnej, że jest w stanie pokonać wszelkie przeciwności?

Piękno tej powieści tkwi w jej prostocie. James Oliver Curwood dowodzi, że krótka, opowiedziana prostym stylem, pozbawiona wyszukanych metafor historia dwojga odważnych stworzeń może poruszyć serce, wypełnić oczy łzami, wprowadzić się na stałe do pamięci czytelnika. Nie sposób zapomnieć uczuć, które towarzyszą lekturze tej książki. Powieść skłania też do przemyślenia wielu kwestii - m. in. podejścia ludzi do zwierząt, które, choć od czasu powstania "Szarej Wilczycy" trochę się zmieniło, wciąż pozostawia niestety sporo do życzenia.

Na uwagę zasługują przemawiające do wyobraźni opisy przyrody. Autor dba o to, by świat wykreowany w powieści całkowicie pochłonął jej odbiorców, by każdy czytelnik mógł odnieść wrażenie, że naprawdę towarzyszy bohaterom w ich wyczerpujących, pełnych niebezpieczństw wędrówkach, że razem z nimi znosi kaprysy natury, ataki dzikich zwierząt, ludzką podłość. Curwood nie musi używać wielu słów, żeby przenieść nas na Alaskę, dać nam odczuć jej posępną atmosferę, grozę śmierci, która czeka na słabych bądź nieostrożnych.

Nowe wydanie powieści - dzieło wydawnictwa Zysk i S-ka - to prawdziwa uczta dla oczu. Mam na myśli nie tylko wspaniałą, gustowną okładkę, choć ona oczywiście jako pierwsza przyciąga wzrok, ale i cudowne ilustracje autorstwa Joanny Grudnik, idealnie wpisujące się w klimat utworu. Jest w nich niepokój, smutek i ból.

"Szara Wilczyca" to powieść, którą można polecać bez wahania, wyjątkowa i urzekająca - powieść o odwadze, poświęceniu, o dobru i złu, o ludziach i zwierzętach. Dzieło o takiej klasie nigdy nie przestanie zachwycać, więc warto mieć je na półce, móc w każdej chwili ponownie odwiedzić dumnego Kazana i jego wierną towarzyszkę. Jeśli Wasza domowa biblioteczka aktualnie nie zawiera tej książki, przy najbliższej okazji koniecznie naprawcie to niedopatrzenie. Może któregoś wieczoru będziecie mieli ochotę na historię o prawdziwej miłości?