Dom Cioci Lusi | Autor: Krzysztof Stręcioch

Czytanie dzieciom jest bardzo ważne i znaczące. Dobór odpowiedniej lektury również. Dowiodły tego różne badania. Uważam jednak, że czytanie powinno również uwrażliwiać na świat. Książki powinny zawierać w sobie różną tematykę, nie tylko tę bajkową, ale również i rzeczywistą. Tak jest w przypadku "Domu cioci Lusi". Historia, którą opowiada ta książka jest ostrzeżeniem oraz przestrogą. Zupełnie nie spodziewałam się spotkać czegoś takiego w książce dla dzieci.

Krzysztof Stręcioch jest ilustratorem. Jednak w tym przypadku jest również twórcą całej fabuły. Napisał on historię, która jak sam zauważa, nigdy nie powinna się zdarzyć. Opisał losy małej żydówki, która uciekała od getta i obozu pracy. Historię małego dziecka, które nie rozumie dlaczego musi uciekać, za co ja tak nienawidzą oraz dlaczego nie ma z nią rodziców. Wszystko to zawarte w paru stronach tekstu, ukazują ból, cierpienie, strach i niepewność. Okazuje się, ze temat holokaustu ciągle jest żywy i niedopowiedziany. O ile dorosłemu łatwiej jest zrozumieć mechanizmy jakie doprowadziły do tego wydarzenia, o tyle trudno wytłumaczyć je dziecku. Dodatkowo dochodzi pytanie, czy warto o tym wspominać bardzo młodym osobom, skoro cały świat "już na pewno" nigdy nie dopuści aby to się powtórzyło. Moim zdaniem odpowiedź jest jedna – tak. Nawet dzieci powinny być informowane o tym, co złego stało się podczas holokaustu. Wiadomo, że musi być to podane w odpowiedniej formie, ale nie wolno tego przemilczeć. Przez niedomówienia, odwracanie wzroku, czy półprawdy rodzi się zobojętnienie.

Byłam bardzo zaskoczona tą książką. Nie sądziłam, że książka o tak niepozornym tytule i z taką ciepłą okładką może zawierać w sobie tyle emocji. Oczywiście autor zadbał żeby nie były to tylko negatywne uczucia. Znajdziemy tu miłość, przyjaźń, mnóstwo empatii, ale również i strach, ból i niepewność. Krzysztof Stręcioch zadbał również o to aby ilustracje odpowiadały czasom, w których rozgrywa się ta historia. Rok 1939, wojna, getto, holokaust i rozdzielone rodziny. To wszystko widać już w samych barwach jakie użył autor do ilustracji. Pomimo tak intensywnych wydarzeń i dramatu jaki się rozegrał w tamtych czasach, kojarzy się on nam teraz z odcieniami brązu, ciemnej zieleni, bieli i sepii. Powoduje to, ze tamte wydarzenia stają się odległe i rozmyte. Jednak nie zmienia to faktu, że są one rzeczywistością, a stonowane kolory nie odbierają im emocji. Krzysztof Stręcioch doskonale ujął to wszystko w "Domu cioci Lusi" ilustracje pokazują tamten, już trochę zapomniany świat.

Sam tytuł jest również bardzo ciekawy. Ciocie od zawsze były uważane za dobre, opiekuńcze kobiety. Nie ważne, czy są to krewne, czy tylko znajome. Zawsze ciocie mają czas, miejsce i ochotę zająć się dziećmi. Podczas wojny wydarzyło się wiele złego, ludzie byli okrutni i źli, Na szczęcie były też dobre ciocie i wujkowie, którzy potrafili dać trochę ciepła i wsparcia w tych trudnych czasach.

"Dom cioci Lusi" to przejmująca książka dla dzieci pozwalająca odkryć reali z przeszłości. Uważam, że jest to historia, którą powinno poznać każde dziecko, aby w przyszłości móc wyrobic sobię własne zdanie na temat tego, co wydarzyło się podczas II Wojny Światowej. Ważne jest jak zaczynamy, jak poznajemy i co nam prezentują. Tylko od nas zależy co z tym dalej zrobimy. Książka "Dom cioci Lusi" to doskonały początek aby pokazać dziecku inni niz bajkowy świat, a przy tym nie wystraszyć go nadmiarem brutalności i niezrozumienia. Dlatego zachęcam wszytkich do lektury.