Pensjonat Leśna Ostoja | Autor: Joanna Tekieli

Jestem zwolenniczką nieoceniania książek po okładkach, ale nie do końca i nie bez zastanowienia. Trochę to dziwne brzmi, ale tak właśnie jest. To" nie do końca" oznacza, że jeżeli okładka zniechęca do lektury (np. wskazując na romansidło, albo na książkę ponurą i smutną) to daję jej często szansę, traktując okładkę jako zło konieczne. Jednak, jeżeli okładka mnie woła i kusi, jest barwna, ciepła... No przepiękna po prostu, wówczas często sięgam po taką książkę nie bacząc na to, co zastanę w środku. 

Powieść „Pensjonat Leśna Ostoja” zachwyciła mnie właśnie okładką. Wiedziałam, że czytając tę pozycje nie mam co liczyć na literaturę wielkich lotów, ale przecież nie samym Prusem i Mickiewiczem świat stoi. Podczas lektury bawiłam się świetnie i wcale nie żałuję, że poświęciłam tej pozycji dwa czytelnicze dni. 

Justyna jest panną w średnim wieku, pracującą w korporacji i kochającą porządek tabelek i wykresów, które tworzy pisząc sprawozdania na potrzeby swojej firmy. Nie grzeszy wyobraźnią i lekkością ducha a jej radość życia zabijana jest przez rutynę. Pewnego dnia zostaje wezwana przez swoją przełożoną, która – chcąc Ją zmusić do złożenia wypowiedzenia – ma dla naszej bohaterki "wspaniałą" wiadomość. Otóż pracodawca zakupił stary dom na zabitej dechami wsi. Planuje tam zorganizować pensjonat mający być odskocznią dla pracowników i miejscem do przeprowadzania imprez integracyjnych firmy. Złośliwy babsztyl (czytaj: szefowa Justyny) postanowił, że to właśnie Ona zajmie się odnowieniem rudery i dostosowaniem jej tak, aby spełniała wymagania najbardziej wybrednych gości. Justyna jest załamana czekającym ją wygnaniem. Nie chcąc stracić pracy pakuje się wyjeżdża i... Przeżywa przygodę swojego życia.

Motyw wydaje się oklepany. Samotna kobitka wyjeżdża z dużego miasta w głuszę, aby prowadzić pensjonat. Musi zamienić wypielęgnowane paznokcie na robocze rękawiczki, garsonki na dżinsy i ruderę na pensjonat. Na szczęście autorka ma dość przyjemne pióro i nawet ta część powieści, która zdaje się być relacją z robót budowlanych jest dość przyjemna w odbiorze. Druga część jest już całkiem sympatyczna, ponieważ do głosu dochodzi zacięcie kryminalne autorki. Pojawiają się zagadki - i to nie jedna, a kilka na raz. Tajemniczy dziennik niemieckiego esesmana, ukryty skarb, czy też grasujący kłusownik skutecznie rozwiewają monotonię prac budowlanych. Najlepsza jest jednak zagadka obrazu, na którym uwidoczniono kobietę bardzo przypominającą naszą bohaterkę. Ten wątek mnie naprawdę zauroczył i żałuję, że autorka nie pochyliła się nad nim z większym zacięciem. Nie szkodzi. 

Powieść czyta się bardzo przyjemnie. Zawiera wiele wzruszających akcentów – takich babskich w pozytywnym tego określenia znaczeniu. Dziewczynka, która pomaga urządzać ogród, wspaniali miejscowi robotnicy, którzy z sercem na dłoni pomagają naszej bohaterce doprowadzić dom do stanu używalności, czy też poszukiwania ukrytego skarbu - to wszystko składa się na powieść, którą można czytać w długie, jesienne, deszczowe wieczory. Uroku dodaje również bohater drugoplanowy, którym jest przyroda. Autorka bardzo zgrabnie wplata opisy okolicy – co więcej – potrafi za pomocą opisów stworzyć taki nastrój, że ciarki mkną po plecach. Bardzo podobały mi się akcenty związane z przechadzającym się żubrem, czy też zachwycające opisy zwykłych leśnych ścieżek czy krzewów. Tu autorce należą się brawa i słowa uznania.

Przez powieść mknie się przez nią z szybkością błyskawicy towarzysząc Justynie w pokonywaniu trudności. Powieść godna polecenia wszystkim tym, którzy chcą spędzić przyjemny wieczór z ciekawą, acz niewymagającą wysiłku intelektualnego powieścią. 

Wydawać by się mogło, iż powieść oparta na schemacie wyjazdu na wieś, która staje się w pewnym sensie azylem w obliczu wcześniejszych życiowych rozczarowań jest tak oklepany w polskiej literaturze współczesnej, że trudno stworzyć na jego podstawie coś zupełnie nowego, historię, która nadal będzie atrakcyjna a jednocześnie będzie tchnęła pewną nowością. Trzeba jednak zauważyć, iż schemat taki, mimo iż znany i dość mocno w ostatnim czasie eksploatowany, wciąż cieszy się ogromną popularnością nie tylko wśród autorów (no dobrze, bądźmy szczerzy – częściej autorek), ale też wśród czytelników (czytelniczek!). Nie wiem, czy to wynika z pewnego rozczarowania codziennością, z podświadomego szukania takiego własnego, idyllicznego miejsca na ziemi, czy po prostu z faktu, że w literaturze szukamy potwierdzenia tego, iż nawet w najtrudniejszym życiowym momencie los może się odwrócić, a wiele nieoczekiwanych i często niechcianych splotów okoliczności może zadziałać na naszą korzyść. Grunt, że na polskim rynku wydawniczym wciąż pojawiają się książki stanowiące kolejną odsłonę w gruncie rzeczy podobnej historii. A najważniejsze, że książki te nam, czytelniczkom, wciąż się nie nudzą i że autorki potrafią opowiedzieć w nich historie oryginalne, niebanalne. Z taką sytuacją mamy do czynienia właśnie w książce „Pensjonat Leśna Ostoja” Joanny Tekieli.

Książka jest debiutem autorki, więc nie mamy tu możliwości odnieść się do wcześniejszej twórczości. Mam jednak nadzieję, że nie będzie to ostatnia książka Tekieli, którą dane mi będzie przeczytać, bo przyznam, że lektura stanowiła dla mnie ogromną przyjemność. Historia niby znana, a jednak opisana w inny sposób, wyłamuje się ze schematu, bo w tej powieści to nie bohaterka decyduje się na ucieczkę gdzieś na prowincję, ale zostaje do tego niejako zmuszona, otrzymując zadanie od swoich pracodawców. Kiedy dociera do opuszczonego dworku, który musi wyremontować, by zorganizować w nim pensjonat, wydaje się, że zadanie to jest karkołomne. Tym bardziej, że nie tylko stan posiadłości nie napawa nadzieją, ale także okoliczni mieszkańcy przypatrują się kobiecie z nieufnością. Dopiero po pewnym czasie sytuacja się zmienia, a wraz z postępem prac remontowych na jaw wychodzą kolejne tajemnice…

To właśnie owe tajemnice – umiejętnie wplecione w fabułę wątki sensacyjno-kryminalne, dodają powieści pewnego smaczku. To one sprawiają, że chce się czytać kolejną stronę, kolejny rozdział i w końcu dociera się do końca powieści, przyjmując ten fakt z nieskrywanym żalem, bo chętnie czytałoby się jeszcze. Tekieli nie tylko tworzy ciekawy świat i bohaterów, ale także używa lekkiego, pełnego humoru języka, który sprawia, że lektura powieści staje się prawdziwą przyjemnością. „Pensjonat Leśna Ostoja” to doskonała lektura, przy której można odpocząć, zrelaksować się i odetchnąć od problemów codzienności. Polecam tę książkę wszystkim, przede wszystkim miłośniczkom lekkich, przyjemnych i niebanalnych powieści. Jestem pewna, że książka trafi w gust wielbicielek twórczości Magdaleny Kordel, Krystyny Mirek, Lilianny Fabisińskiej i innych najchętniej dziś czytanych polskich pisarek.

Mam nadzieję, że debiut autorki to tak naprawdę początek wspaniałej pisarskiej przygody Joanny Tekieli. Z chęcią sięgnę po następne powieści autorki i przyznam, że z niecierpliwością będę ich wypatrywać.„Pensjonat Leśna Ostoja” to bowiem bardzo ciekawa i przyjemna lektura. Taka, która idealnie trafiła w mój gust i która daje obietnicę, że dzięki autorce czeka nas jeszcze wiele literackich wzruszeń oraz zachwytów.