Komandos | Autor: Robert O'Neill

„Amerykańscy chłopcy jadą na wojnę ratować świat i demokrację” - co drugi film o tematyce wojennej można by streścić tymi propagandowymi słowami. Ciekawiło mnie, jak natomiast sytuacja wygląda z literaturą, zwłaszcza dotyczącą obecnych konfliktów, i pisaną przez samych uczestników wydarzeń. W sukurs przyszła mi książka „Komandos” autorstwa Roberta O’Neila, zabójcy przywódcy Al-Kaidy. I co? Jak się udała, czy jest równie propagandowa? Hm, jak by to ładnie ująć… Tak i nie.

„Komandos” to historia życia wspomnianego Roberta O’Neila, z oczywistych przyczyn poświęca on lwią część miejsca swojemu treningowi i pracy, jednakże początkowy rozdział to historia jego dzieciństwa i wczesnej młodości. Typowo dziecięce zabawy na przedmieściach, wyprawy z ojcem na polowania…Przyznam, że zaskoczył mnie początkowy powód, dla którego pan O’Neil zdecydował się przystąpić do armii (oberwał od ojca dziewczyny, do której nachalnie się zalecał) ale któż w wieku nastoletnim, nawet późnonastoletnim, myśli racjonalnie? Tak czy inaczej, jak sam przyznaje, wyszło mu to na dobre.

Kolejny etap tej opowieści to zapis iście morderczego treningu, jaki autor przeszedł, aby dołączyć do elitarnej jednostki SEAL. Niezwykle interesujące, mam też wrażenie, że nie mijał się on z prawdą twierdząc, że to najcięższy trening świata. Oczywiście odrobinę ubarwiał, pewne ćwiczenia, które opisuje, z punktu widzenia fizyki są zwyczajnie niemożliwe, bez względu na to, jakim siłaczem, osiłkiem czy waligórą by się nie było. Dowiadujemy się też, jak wyglądało kilka akcji, w których pan Robert brał udział, na czele z operacją zabicia Osamy Bin-Ladena.

Ta właśnie akcja została opisana najciekawiej. Autor dużo miejsca poświęcił swoim emocjom w tamtej chwili, co wynikało z tego, że sytuacja mogła mieć inne konsekwencje, niż „zwykłe” narażanie życia. W ogóle to cała książka napisana jest barwnym językiem i przyjemnie się ją czyta, ale w tamtym rozdziale jest nawet lepiej. Dosłownie wiemy, co towarzyszyło żołnierzom szykującym się do natarcia, które mogło mieć zgoła inne konsekwencje, niż podobne operacje – według O’Neila on i jego załoga mogli nawet trafić na resztę życia do więzienia. Starcie samo w sobie nie zostało przedstawione jakoś szczególnie efektownie, ale nie o wszystkim można mówić publicznie to raz, a życie to nie fikcja, to dwa. W książce nie brakuje też humoru – dowiadujemy się, jakie kawały robią sobie żołnierze, czy jak wyglądają zabawne, rozluźniające pełne stresu życie, obyczaje członków sił specjalnych.

Na początku recenzji wspomniałem, że książka zarówno jest jak i nie jest propagandowa. No cóż, gdzieniegdzie pojawiają się bajki o „honorze” żołnierzy, o tym, jakimi to bohaterami oni są, itp., w jednym akapicie autor wychwala też pod niebiosa Dicka Marcinko, emerytowaną legendę amerykańskiego wojska, w ostatnich latach znanego głównie z defraudowania publicznych pieniędzy. Niemniej choć bije to wszystko mocno po oczach, nie jest tego strasznie dużo. Przyczepię się też do zamieszczonych w książce zdjęć z opisanego w początkowych rozdziałach treningu pana Roberta, chyba troszkę sfingowanych. Przepraszam, ale.. ktoś robił mu zdjęcia podczas ćwiczeń? Kto? Po co? Czemu akurat jemu?

I to jest „Komandos”. Bardzo dobra i ciekawa książka przybliżająca nam nieco elitarną formację SEAL. Jest nieźle napisana, jeśli przymkniemy oko na troszkę obrzydliwej propagandy tu i ówdzie, będziemy się świetnie bawić przy lekturze. Nawet nie będąc fanami militariów. Polecam.