Zielony Żuk I Biały Gołąb Rozpaczy | Autor: Albin Perc

Kiedy w tytule pojawia się rozpacz, nikt nie nastawia się na lekką, zabawną fabułę. Jednak kiedy tytuł jest tak tajemniczy i nieprzenikniony nie wiadomo czego się spodziewać. Dlatego tym bardziej człowiek zatraca się w tej historii, próbując odnaleźć sens tytułu i jeszcze coś dla siebie.

Główny bohater tej powieści to Lucjan. Chłopak zaczynający okres dojrzewania, żyjący w starej kamienicy z matką i autystycznym bratem. Podczas zagłębiania się w jego historii okazuje się, że jest typowym nastolatkiem, który próbuje poznać i zrozumieć świat. Lucjan przeżywa pierwsze zakochanie oraz rozczarowanie miłosne, poznaje ból po stracie przyjaciela oraz charakterystyczną niewiadomą związaną ze swoją przyszłością. Wszystko odgrywa się w bardzo schematyczny sposób, niestety zaczynając czytać, jesteśmy w stanie określić jak się to wszystko skończy. Dodatkowo sposób i styl bycia głównego bohatera jest moim zdaniem drażniący i niedopracowany. Lucjan doświadczony przez los – matka prostytutka, brat chory na autyzm, złe warunki życia, staje się indywiduum, które nie potrafi się odnaleźć w rzeczywistości. Interesują go rzeczy błahe, a te istotne zatraca, odpychając je od siebie. Sprawia to, że jest on bardzo egocentryczny. Jednak jest to chyba typowe dla nastolatków, którzy myśląc tylko o sobie nie rozumieją co się dzieje dookoła. Wszystkie postacie znajdujące się w tej powieści są bardzo schematyczne. Nie zaskakują, są oczywiste i niezbędne dla całej fabuły.

Autor bardzo stara się zaznaczyć to, że młodzi są naznaczeni przeszłością własnych rodziców. Popełniając te same błędy, dokonując tych samych wyborów, zataczają koło z którego nie ma ucieczki. Jednak w tej powieści Albin Perc zapomniał o bardzo ważnej rzeczy – niewiedzy. Bohaterowie znają przeszłość swoich rodziców, mogąc bez problemów jej uniknąć. W tej historii mamy do czynienia z determinizmem, który tak naprawdę spłaszcza całą fabułę przez co wydaje się ona banalna i nieciekawa.

Szukając jednak plusów tej historii, doszłam do wniosku, że lata młodzieńczego buntu, w którym znajduje się główny bohater, charakteryzują się właśnie takim pesymizmem i chęcią określenia wszystkiego na nowo. Ułożenia obrazu świata po swojemu, nie w celu dopasowania się, a określenia gdzie ma się własne miejsce. To bardzo trudna sztuka, dlatego tak wielu młodych ludzi się w tym gubi, myśląc że znalazło to czego szuka, będąc zaledwie w połowie drogi.

"Zielony Żuk i Biały Gołąb rozpaczy" to książka, która na pewno znajdzie swoich zwolenników, pomimo banalnej fabuły, kryją się w niej elementy fantasmagoryczne. Nie wiadomo do końca, co jest częścią historii, a co wyobrażeniem głównego bohatera. Paradoksalnie można powiedzieć, ze granica wyraźnie się zaciera, stwarzając obraz świata ze snu, w którym pomimo wyraźnych cech rzeczywistych są też takie, które zniekształcają je tworząc coś zupełnie innego. Trudno polecić tę książkę. Osoby szukające głębszego sensu mogą mieć problem z jego odnalezieniem. Z kolei czytelnicy traktujący ją jako zwykłą historię o dojrzewaniu i życiowych wyborach z nim związanych mogą czuć się zaskoczeni. Pomimo wielu negatywnych punktów w jej ocenie, uważam że, przeczytanie "Zielonego Żuka i Białego Gołębia Rozpaczy" to nie jest czas stracony. W każdej powieści znajdzie się coś, co utkwi nam w pamięci i pozwoli lepiej zrozumieć nasz własny świat i poskładać naszą własną rzeczywistość. Z okruchów tego, co zostawi właśnie taka niepozorna, obyczajowa powieść.