Moje Serce, Mój Wróg | Autor: A.JSteiger

Alvie, która choruje na zespół Aspergera, musiała przejść naprawdę wiele, aby móc stać się samodzielną. Choć nie ukończyła jeszcze osiemnastu lat, mieszka sama, a na co dzień pracuje w zoo, gdzie opiekuje się pozbawionym skrzydła myszołowem Chance’em. Wiele razy słyszała od lekarzy słowa: „Po prostu udawaj, że jesteś normalna”. Teraz będzie musiała naprawdę się pilnować, ponieważ jeśli coś pójdzie źle, może trafić z powrotem do państwowego ośrodka.

Alvie czuje się niepewnie, gdy spotyka Stanleya – chłopaka, który jest tak samo dziwny jak ona. Przy chodzeniu potrzebuje podpierać się laską, a każdy najmniejszy ruch wydaje się nieść ze sobą zagrożenie dla jego zdrowia. Alvie wbrew zamierzeniom zbliża się do Stanleya, chociaż nigdy nie było jej łatwo nawiązywać z ludźmi relacji. Nie zapomniała jeszcze, co stało się, gdy ostatnim razem kogoś pokochała. Czy niedające chwili spokoju wspomnienia pozwolą jej być szczęśliwą?

Motyw bohatera cierpiącego na zespół Aspergera znałam już z innej książki młodzieżowej, która całkowicie mnie oczarowała – „Gdy słowa zawodzą” Julie Buxbaum. Obie te powieści wydawały mi się początkowo bardzo podobne, więc raz za razem łapałam się na porównywaniu ich ze sobą i byłam bardzo ciekawa, czy „Moje serce, mój wróg” zdoła dorównać wspomnianej książce. Autor, który decyduje się wykorzystać motyw choroby umysłowej, bierze na swoje barki duży ciężar – tak trudny temat bardzo łatwo jest zepsuć i przedstawić w odległy od prawdy sposób. Czy A. J. Steiger udało się sprostać temu zadaniu?

Szczerze przyznam, że początkowe 100 stron książki bardzo mnie zaskoczyło i to raczej negatywnie. Choć postać Alvie przedstawiona została w bardzo realistyczny sposób, ciężko było mi ją zrozumieć, a tym bardziej polubić. Zachowanie młodej dziewczyny, nie mającej wcześniej styczności z mężczyznami, która podczas pierwszego spotkania z chłopakiem proponuje mu seks, nie mieściło mi się w głowie. Zabrało mi więc dłuższą chwilę przyzwyczajanie się do sposobu bycia głównej bohaterki, jednak jestem prawie pewna, że pod koniec książki udało mi się ją zrozumieć. Wydaje mi się, że – tak jak w rzeczywistości – obycie się z chorobą wymaga czasu. Odkryłam w zachowaniu Alvie wiele elementów charakterystycznych dla osób z zespołem Aspergera, o których wiedziałam już wcześniej, między innymi jej szczególne zainteresowanie przedmiotami nieożywionymi i zwierzętami. Autorce należą się duże brawa za to, w jaki sposób wykreowała Alvie – prawdziwie i szczegółowo, nie bojąc się kontrowersji.

„Moje serce, mój wróg” czyta się bardzo szybko. To jedna z tych młodzieżówek, przez które płynie się bez zatrzymania, nie zwracając uwagi na upływ czasu. A. J. Steiger udało się zrównoważyć ciężką tematykę choroby i trudnych przeżyć za pomocą lekkiej narracji i stylu. Miłym zaskoczeniem były dla mnie pojawiające się wielokrotnie fragmenty „Wodnikowego wzgórza” Richarda Adamsa – już któryś raz z kolei spotykam się z tą powieścią i staje się ona dla mnie coraz bardziej fascynująca.

Nie mogę jednak stwierdzić, żeby „Moje serce, mój wróg” było czymś wyjątkowym. Wspomniane wcześniej „Gdy słowa zawodzą” podobały mi się znacznie bardziej, ponieważ o wiele mocniej związałam się z bohaterami. W przypadku Alvie i Stanleya było tak, że wprawdzie ciekawiły mnie ich losy, jednak było to lekkie zainteresowanie, nic szczególnie porywającego. Śledziłam więc fabułę, jednak żaden jej fragment nie zapadł mi w pamięć na tyle, abym wspominała tą powieść jeszcze długi czas po skończeniu lektury.

Książka A. J. Steiger „Moje serce, mój wróg” w bardzo realistyczny sposób ukazuje chorobę Aspergera i można czerpać z niej wiedzę na ten temat. Poza tym powieść na tyle przypomina jednak inne młodzieżówki, że ciężko wyróżnić ją spośród wielu książek tego gatunku. Poleciłabym tą historię osobom, które są ciekawe tematyki związanej z ludzką psychiką, choć warto mieć świadomość, że nie będzie to nic wybitnego. Myślę, że można nazwać tą książkę przeciętniakiem ze średniej półki.