Kate Daniels Tom 5 Magia Zabija | Autor: Ilona Andrews

MAGIA PO RAZ PIĄTY

Nigdy nie zrozumiem sukcesu serii typu „Kate Daniels”. Owszem są lekko napisane, są zabawne i czyta się je nawet przyjemnie, ale co z tego, skoro ich autorzy nie wykorzystali potencjału całości ani nie mają żadnych literackich ambicji. Wiem, rozrywka jest potrzebna, nie samą literaturą wyższą człowiek żyje, ale nawet ta niższa powinna mieć do zaoferowania jakąś wartość, prawda? U Ilony Andrews tego nie znalazłem, a szkoda. Z tym, że wbrew mojemu sarkaniu, nie jest to wcale aż tak tragiczna fantastyka. Nie powala na kolana i szybko się o niej zapomina, niemniej wciąż do niej wracam. I chociaż nie czytałem poprzedniego tomu, nie czuję się zagubiony, bo to lektura tak prosta, że zgubić się w niej nie sposób, ale swój urok ma i na kilka niezobowiązujących wieczorów nadaje się w sam raz.

Życie Kate się zmieniło, została towarzyszką Currana, Władcy Bestii, mieszka w Twierdzy i takie tam, ale jedno wciąż pozostaje takie samo – problemy, z którymi trzeba się uporać. Tym razem jednak nie są to problemy paranormalne, przynajmniej na razie. Nie żeby w Atlancie sytuacja się uspokoiła, magia nadal nie pozwala żyć jak kiedyś i świat zmienił się z tego powodu – po prostu nasza bohaterka postanowiła zacząć działać na własną rękę, założyła swoje biuro i… I nikt nie chce jej zatrudnić. Wszystko przez to, że Kate jest żoną Władcy Bestii, a przy okazji Zakon nie działa na jej korzyść. Dlatego gdy tylko pojawia się okazja do zajęcia kolejnym zadaniem, dziewczyna nie waha się. Ale, jak zwykle, nie będzie łatwo, a cena jej działań może okazać się wyższa, niż kiedykolwiek wcześniej…

Seria z Kate Daniels to dość typowy przedstawiciel współczesnej fantastyki. Jest lekko, jest prosto, jest bez głębi, a większych wartości literackich, radości z samego pisania i smakowania słowa tutaj nie znajdziecie. Nie ma tu także miejsce na złożone, psychologicznie frapujące i fascynujące postacie. Bohaterowie to zbieranina prostych, wyrazistych, ale pozbawionych złożonego charakteru typów, bardziej papierowych niż z krwi i kości. Kiedy czytam takie powieści, mam wrażenie obcowania z dziełem powierzchownym. Z literacką wydmuszką, nie zawsze nawet piękną na zewnątrz, bo i okładki nie powalają na kolana, i styl jakiś taki jakby ktoś zamiast pokolorować skorupkę okleił ją gotowym wzorem.

„Kate” taka jest i jest też taki ten tom, choć na szczęście nie jest to wydmuszka całkiem brzydka i coś tam w środku grzechocze, jak potrząśnie się całością. Co zatem ma do zaoferowania? Na pewno lekki styl, który jednocześnie nie przeraża infantylnością. Poza tym postacie też nie są idiotyczne, mimo swej schematyczności. Jest tu również coś, co warto docenić – sam pomysł na całość. Niewykorzystany, bo ograniczony do pokazywania kolejnych przygód i paru spektakularnych scen, z czego nic konkretnego nie wynika, ale jednak zauważalny, dzięki czemu całość czyta się nawet dość przyjemniej.

Największym plusem serii są jednak humor i liczne przygody. Też nie wysokich lotów, ale akcja nie pozwala się nudzić właściwie ani przez chwilę, a żarty pozwalają zrelaksować się w trakcie lektury bez wysilania szarych komórek. Tak więc mimo narzekania fanom lekkiej fantastyki mogę polecić całość z czystym sercem. To nie jest coś, co każdy miłośnik gatunku powinien przeczytać, ale niewymagający czytelnicy będą zadowoleni. A tych, patrząc na współczesne listy bestsellerów, nie brakuje na całym świecie, więc nie powinna dziwić rzesza fanów twórczości małżeństwa kryjącego się pod pseudonimem Ilona Andrews.