Disaster Artist Z Planu Najlepszego Złego Filmu Świata | Autor: Greg SesteroTom Bissell

Trudno oprzeć się wrażeniu, że ta historia mogła wydarzyć się tylko w Ameryce, że jedynie tam tak dziwaczny film jak "The Room" mógł zyskać tylu miłośników. Gdyby nie fakt, że jego produkcja pochłonęła sześć milionów dolarów, można by pomyśleć, że został nakręcony w ramach żartu, że ktoś świadomie napisał koszmarny scenariusz, w którym nic nie trzyma się kupy, że to film-protest, film-symbol, że w tym szaleństwie jest metoda. Jednak wszystko wskazuje na to, że Tommy Wiseau - reżyser, scenarzysta i producent "The Room" - traktował swoje dzieło śmiertelnie poważnie. Jak wyglądała praca na planie "najlepszego złego filmu na świecie"? Szczegółową relację na ten temat znajdziecie w książce "Disaster Artist", której współautorem jest przyjaciel Tommy'ego, a przez pewien czas jeden z jego podwładnych - Greg Sestero, czyli odtwórca roli Marka.

"Disaster Artist" to opowieść o właściwie przypadkowej znajomości Tommy'ego i Grega - dwóch spragnionych sukcesu ludzi - dzięki której obaj zapewnili sobie miejsce, choć może nie najbardziej zaszczytne, w dziejach amerykańskiego kina. Sestero (we współpracy z Tomem Bissellem) porusza wiele wątków - pisze o swoich początkach w branży, swojej rodzinie i przyjaciołach, o rozmaitych dziwactwach Tommy'ego, o jego jasnej i mrocznej stronie, o tym, jak to się stało, że Wiseau wpadł na pomysł stworzenia własnego scenariusza i wreszcie - jak sprawował się jako reżyser, aktor, producent. Jeśli oglądaliście "The Room" i zastanawialiście się, jak powstawały najważniejsze sceny i jakim cudem ten film zdobył tak wielką popularność, tutaj znajdziecie odpowiedź.
"Disaster Artist" to książka napisana świetnym stylem, z dużym poczuciem humoru, ale jeśli chodzi o kwestie techniczne, to niestety muszę zgłosić parę uwag.
Po pierwsze: błędy w zapisie dialogów. Czasem trzeba zgadywać, gdzie kończy się wypowiedź danej postaci, a zaczyna komentarz narratora.

Po drugie: błędy językowe. W książce nie ma ich zbyt wielu, ale te, które się pojawiają, bardzo łatwo zauważyć: "tylnie siedzenie", "tą ofertę", zdanie rozpoczynające się od "mi" zamiast "mnie".

Po trzecie: tłumaczenie. Nie znam oryginału, ale w paru miejscach mam pewne wątpliwości co do przekładu. Weźmy na przykład fragment, w którym Greg zwierza się Tommy'emu ze swoich problemów zawodowych. Tommy pociesza młodszego kolegę, kolega docenia życzliwe słowa Tommy'ego, ale nagle okazuje się, że jest "dotknięty jego szczerością", przy czym nic nie wskazuje na to, by czuł się urażony tym, co usłyszał. W innym miejscu mówi się o aktorce, która po odchowaniu dzieci "znowu zaczęła rozglądać się za partiami". Nie wydaje mi się, żeby w tym przypadku "partia" była właściwym słowem, chyba że ta pani nie szukała ról, tylko odpowiednich kandydatów do małżeństwa. I jeszcze jedna, może najważniejsza sprawa - wbrew temu, co mówi Greg na stronie 284., Elia Kazan był reżyserem, a nie reżyserką (!).

Na szczęście wszystkie te niedociągnięcia nie były w stanie odebrać mi przyjemności z lektury. Bo "Disaster Artist" to wyjątkowo fascynująca opowieść - nie tylko o tym, jak nie należy robić filmów, ale także o samotności, uporze i nadziei. O przyjaźni? Tak, ale bardzo trudnej, właściwie toksycznej. To zabawna, a jednocześnie smutna, gorzka, ale w pewien sposób inspirująca historia niezwykle oryginalnego człowieka i jego wielkiego marzenia. Historia, która bez wątpienia zasługuje na to, by zostać poznana i zapamiętana, więc nie przegapcie tej książki, a potem koniecznie obejrzyjcie film, który powstał na jej podstawie.