Złoto Nazistów | Autor: Ian SayerDouglas Botting

„Od Berlina ostatnich dni przed upadkiem Rzeszy, przez niemieckie twierdze w Bawarii, po Szwajcarię, Amerykę Południową i ZSRR ta książka ujawnia historię zniknięcia rezerw złota Banku Rzeszy skradzionych w 1945 i dotychczas w całości nieodnalezionych.

Ryzykowne śledztwo prowadzi autorów do pogrążonego w chaosie, niebezpiecznego świata powojennego czarnego rynku, korupcji i walk gangów. Na podstawie bezpośrednich relacji naocznych świadków i odtajnionych ściśle tajnych dokumentów z amerykańskich archiwów Ian Sayer i Douglas Botting obnażają sensacyjną prawdę o rabunku niemieckiego skarbu i amerykańskich próbach jego zatajenia”. To podobno jest bestseller i fascynujące historyczne śledztwo. Czy zgadzam się z tą opinią? Co do bestsellera – nie umiem się ustosunkować do tej informacji, bo nie mam danych na temat sprzedaży. Co do fascynującego historycznego śledztwa – ja miałam z tą książką problem i nie do końca się z tym zgadzam, bo nie udało mi się od początku wciągnąć w tę historię.

Od razu mówię, że jeśli chodzi o opisywane tu wydarzenia, to jestem totalnie zielona. Nie wiedziałam, że coś takiego miało miejsce, więc to była dla mnie totalna nowość. Pierwsza część tej publikacji była dla mnie trudna do przebrnięcia. Dużo było tu szczegółów do zapamiętania, a upały zdecydowanie nie ułatwiały mi ogarnięcia ich. Poza tym brałam się za lekturę wieczorem i dość szybko po całym dniu pracy usypiałam. Druga część, w której pojawiły się informacje o korupcji i tuszowaniu, zrobiła na mnie zdecydowanie większe wrażenie i czytałam ją z zainteresowaniem.

Nie chcę, żebyście pomyśleli, że to jest zła książka, bo tego o niej powiedzieć nie mogę. Po prostu sporo tu faktów i liczb do zapamiętania. Początek może się czytać opornie, ale wcale nie jest powiedziane, że skoro było tak w moim przypadku, to będzie i tak w waszym. Może się okazać, że od samego początku przepadniecie i będziecie zastanawiali się, co mi w tej książce nie odpowiadało i o co ja się właściwie czepiam.

Jak wspomniałam, zaintrygowała mnie druga część książki, w której była mowa o próbach zatajenia kradzieży złota z niemieckiego banku. To mnie ciekawiło. Zaczęłam zastanawiać się, kto ma interes w tym, żeby ta sprawa nie ujrzała światła dziennego. I tu muszę powiedzieć, że autorzy dołożyli starań, żeby przeprowadzić śledztwo rzetelnie i nie miałam odczucia, że rzucają podejrzenia na oślep, byleby tylko wywołać sensację i na niej zarobić.

Niektórym czytelnikom może przeszkadzać to, że właściwie nie ma tutaj przypisów, choć na końcu pojawiła się bibliografia. Ja przestałam po prostu zwracać na to uwagę i nie byłam rozczarowana tym, że pod tekstem nie pojawiają się w większości przypadków odniesienia. Jedyne, czego mi brakowało, to zdjęć, ale wiem, że o nie mogłoby być trudno, więc specjalnie czepiać się o to nie będę.

Myślę, że jest to ciekawa propozycja dla pasjonatów historii, którzy słyszeli kiedykolwiek o tym wydarzeniu. W sumie nawet jeśli nie obiło im się ono o uszy, a po prostu lubią takie dziennikarskie śledztwa, też nie widzę przeciwwskazań przed rozpoczęciem lektury. Nie radzę tylko zabierać się za nią wieczorem po całym dniu pracy, bo szybko możecie zgubić wątek ze zmęczenia. Miejcie to na uwadze, bo każdy szczegół jest tutaj ważny.