Wcale Mi Nie Zależy | Autor: Mira Białkowska

ALEŻ WCALE MI NIE ZALEŻY I MAM TO WSZYSTKO W NOSIE…
Kobiety, kobiety, kobiety… Jesteśmy wspaniałe, niezastąpione, poza tym cudowne! Niezależnie od wieku potrafimy kochać, choć czasem się miłości boimy! Nie ma dla nas rzeczy niemożliwych, bywa jednak, że na realizację niektórych naszych niecnych planów ;), potrzebujemy po prostu czasu!

Komplikujemy, nadinterpretujemy, czujemy lęk ale przecież są to emocje i zachowania, do których mamy prawo! Jeśli jeszcze tego nie potrafimy zaakceptować, to po prostu sięgnijmy po lekturę, która napawa optymizmem i daje kobietom nadzieję! Z pewnością pomoże ona w próbach dotarcia do własnej duszy i ukrytych w niej pragnień.

WCALE MI NIE ZALEŻY
Wcale mi nie zależy powieść Miry Białkowskiej wydana w Wydawnictwie Literackim Białe Pióro, to perełka, która poprawia humor i pozwala na relaks w doskonałym towarzystwie! Bohaterkami są bowiem kobiety, które nieco więcej rozumieją i powiedzmy, że mają już pewien bagaż doświadczeń, całkiem spory nawet… W obliczu zapomnianych już odczuć i uczuć, choć bronią się przed nimi rękoma i nogami, są zagubione i pełne wątpliwości! Do tego “doskonale” przewidują! A scenariusze, które powstają w ich głowach, oczywiście nijak się mają do rzeczywistości! Ale któż by lepiej zrozumiał takie zachowania niż prawdziwa kobieta, która czytając książkę zaprzyjaźnia się z tymi podobnymi do siebie dziewczynami?! Bez względu na wiek rozumie ich obawy i lęki, a do tego świetnie się bawi w tym doborowym towarzystwie! Bo książka zdecydowanie skierowana jest do kobiet, choć na pewno znajdzie się i niejeden mężczyzna, który chętnie poczyta o zawiłościach kobiecej natury.

DWIE KOBIETY I ICH KOLOROWY ŚWIAT
Monika i Kasia są kobietami zaradnymi, przyzwyczaiły się już do bycia niezależnymi, a jednak życie w pojedynkę nie jest spełnieniem ich marzeń… Choć już dawno minęła ich “pierwsza młodość”, to jednak każdemu należy się odrobina uwagi, rozmowy, uczucia, a Monice i Kasi jest ona po prostu pisana. Obie kobiety przechodzą na emeryturę, mieszkają same, są wdowami i mają własne problemy. Są jednak przyjaciółkami! Nie narzekają na samotność, choć bywa, że czują się od czasu do czasu samotne, zresztą jak każdy chyba człowiek. Wspólna grupa przyjaciół, w której towarzystwie można się pośmiać, ale i podyskutować, uratuje smutny dzień! Zawsze znajdzie się ktoś chętny do pomocy, do wspólnego spaceru czy zbierania rozgniecionej wątróbki…

Monika pisze fraszki, jest skryta, trochę nieufna, więc kiedy na jej drodze pojawia się pewien Zbyszek o wdzięcznym nazwisku Krzyś, wcale nie wpada prosto w jego ramiona! Kasia Pociecha jest z kolei spokojną, wyrozumiałą i inteligentną osobą, której w sanatorium przydarza się także pewna niespodziewana fascynacja… Czy obie dojrzałe dziewczyny długo będą ukrywać same przed sobą zmiany zachodzące w ich sercach??? Nieco uparte, mające swoje zasady, bronić się będą przed uczuciami dobrą chwilę, ale nie zapominajmy, że panowie również będą mieli tutaj coś do powiedzenia!

PRZYJACIELE
Mira Białkowska w swojej powieści pięknie pisze o przyjaźni, o miłości, o świecie w ogóle! Jej optymizm i wiara w drugiego człowieka sprawia, iż lektura staje się przyjemnością i w pewnym sensie również nauką. Autorka z ogromnym dystansem podchodzi do życia. Intuicja oraz szczerość, ale taktowna i delikatna sprawia natomiast, że wykreowani przez nią bohaterowie, są ludźmi, o których chcemy czytać. Inteligentny humor, często bawi czytelnika ale i również skłania do głębszych refleksji nad życiem, upływem cennego czasu, którego nie warto przecież marnować na niedopowiedzenia!

Bardzo pozytywna lektura, na gorące i chłodne dni, z nutą refleksji i lekkiej poezji, cieszy oko i duszę!

Bardzo polecam!

Z nieba leje się żar, więc jeśli szukacie książki, przy której odpoczniecie, chyba mam dla was pewną propozycję.

„Czy życie musi płynąć samotnie, nawet jeśli to, co w nim najlepsze już nas spotkało, a potem przeminęło? Czy miłość życia może się przytrafiać tylko nastolatkom? Skąd! Dojrzałe kobiety są jak wino! I wiedzą czego chcą! Nawet jeśli się jest typem księżniczki, której na niczym nie zależy... to czasem zdążyć się może, że korona spodnie pod naporem zwykłych spraw, a wtedy... może właśnie zjawi się książę, chociaż bez konia i w bojówkach lub ze stetoskopem na szyi. Czasem dla odczarowania rzeczywistości przyda się miotła z czerwoną kokardą. Czasem wystarczy uśmiech” – taki opis książki serwuje nam wydawca. Jakie są moje wrażenia po lekturze?

Przyznam szczerze, że nie miałam zbyt dużych oczekiwań w stosunku do tej książki. Nie czytałam opinii na jej temat i nawet o niej nie słyszałam. Zdecydowałam się na sięgnięcie po nią spontanicznie. Byłam ciekawa, czy będę się w trakcie lektury dobrze bawić.

Kiedy główną bohaterką powieści jest dojrzała kobieta, zawsze obawiam się tego, że nie będę w stanie nawiązać z nią jakiejkolwiek relacji, bo będą nas różniły życiowe doświadczenia. W tym przypadku nie czułam tej różnicy wiekowej. Monikę i Katarzynę pokochałam całym sercem. Bardzo chętnie umówiłabym się z nimi na kawę i porozmawiała.

Siłą tej powieści jest humor. O wiele trudniej jest napisać lekką powieść, która bawi, niż powieść obyczajową. Bardzo łatwo w komedii otrzeć się o kicz i wywołać na twarzy czytelnika jedynie grymas i śmiech z zażenowania, nic więcej. W tym przypadku autorce udało się mnie rozbawić i cieszę się, że nie czytałam tej powieści w miejscu publicznym, bo w innym przypadku ludzie słyszeliby mój śmiech, który z trudem tłumiłam. Także jeśli szukacie książki, przy której będziecie się po prostu dobrze bawić, polecam tę opowieść. Jest napisana w bardzo przystępny sposób. Autorka posługuje się lekkim językiem. Jej styl nieco przypomina mi Wandę Szymańską, więc jeśli kiedyś o niej słyszeliście i podobały wam się jej powieści, ta również powinna wam przypaść do gustu.

Jak już wspomniałam, nieco obawiałam się tego, że nie będę w stanie nawiązać z bohaterkami nici porozumienia. Jednak to nie stanowiło dla mnie większego problemu. Uważam, że to powieść, po którą mogą sięgnąć czytelniczki w każdym wieku, a nie tylko dojrzałe panie. Nie lubię generalizować, jeśli chodzi o płeć czytelników, ale w tym przypadku uważam, że to typowo babska literatura. I nie mam tu na myśli czegoś złego, gorszego. Wręcz przeciwnie. To bardzo dobra historia. Świetnie się przy niej bawiłam i będę ją dalej polecać.

Cieszę się, że autorka postanowiła pokazać dojrzałe kobiety w inny, niestereotypowy sposób. To nie są babcie, które dziergają na drutach, a pełne życia świetne babki.

Ta książka nie tylko dostarczy wam rozrywki, ale również wzruszy i zmusi do zastanowienia się nad pewnymi sprawami. Takich powieści brakuje na naszym rynku wydawniczym i chciałabym, żeby usłyszało o niej więcej ludzi. Bo to po prostu dobrze napisana książka. Skoro mnie, fankę powieści ze zbrodnią w tle zachwyciła, musi to o czymś świadczyć. Lepszej rekomendacji już napisać nie mogę.