Stary Sad | Autor: Marta Adamczyk

Rzadko kiedy czytuję liryki. Przejadł mi się ten typ literatury, który był przeze mnie analizowany i interpretowany przez pięć lat studiów polonistycznych. Jedyna poezja, jaka potrafiła mnie urzec i omamić do reszty to ta, która powstała w trakcie II wojny światowej. Spuścizna literacka Gajcego, czy Baczyńskiego stanowi dla mnie kwintesencję prawdziwej burzy emocjonalnej i uczuciowej. Jest ona doskonała, bo traktuje o rzeczach ważnych i zatrważających, i na wskroś ludzkich. Sama, jeśli to nie jest liryka wojenna, z niechęcią sięgam po ten gatunek. Dlatego też niebywałym zaskoczeniem była dla mnie lektura wierszy Marty Adamczyk, która uświadomiła mi, że każdy rodzaj poezji może być dobry, jeśli kreuje ją zdolna i pewna ręka autora.

Liryki pani Adamczyk to proste i urokliwe utwory, które są tematycznie posegregowane i ułożone. W poszczególnych segmentach odnajdujemy teksty traktujące (o zgrozo?) o przyrodzie i krajobrazach poszczególnych miejsc i krain geograficznych; znajdzie się tu także miejsce na opiewanie wielkości boskiej. Osobna część poświęcona jest wierszom okolicznościowym, a właściwie modlitwom na określone święta religijne – pojawia się tu motyw Bożego Narodzenia, Wszystkich Świętych i innych ważnych dni o charakterze chrześcijańskim.

Musimy wspomnieć na samym początku interpretacji, że nie są to wiersze skomplikowane – są proste, zbudowane na epitetach krajobrazowo – przyrodniczych. Marnotrawstwem czasu będzie tutaj doszukiwanie się głębokich symboli i treści metaforycznych – tutaj naprawdę wszystko jest takie, na jakie wygląda. Nie ma drugiego dna, a sama analiza i nie przyniesie tu żadnych szokujących i niestandardowych przemyśleń i rozważań interpretacyjnych. Tutaj najważniejsza jest prostota i dosłowność przekazu – i właśnie na tym polega nieutajone piękno tego małego zbioru.

Czytając wiersze Marty Adamczyk ma się czasem wrażenie, że mentalnie wraca się do czasów dzieciństwa, w których to rodzice lub dziadkowie uczyli nas pierwszych prostych modlitw, zaczynali czytać nam proste historie, także takie o zabarwieniu religijnym. Może właśnie dlatego ten skromny tomik poezji przywołuje we mnie falę ciepłych i radosnych uczuć. Autorka za pośrednictwem swoich tekstów uświadomiła mi, że prostota dnia codziennego jest pięknem samym w sobie, a szczęście może tkwić w każdym promyku słońca, w płatkach polnych kwiatów i deszczowych chmurach. Tak niewiele trzeba było do wywołania uśmiechu na mojej twarzy. Choć dopiero drugi raz przeczytałam ten tomik, czuję, że zajmie on specjalne miejsce na moim regale i już teraz wiem, że czasem, w pochmurne i deszczowe wieczory, będę do niego wracać, choćby tylko na pięć krótkich minut.

Urzekające jest również to, że autorka nie bawi się w długie, rozwlekłe formy. Niektóre jej wiersze składają się właściwie z jednego zdania, jednej krótkiej frazy. Jednak tak uproszczona wersja wiersza nie odbiera mu gradobicia znaczeń. Podmiot liryczny bazuje na odczuciach, pragnie aby czytelnik wyłączył myślenie i kierował się jedynie intuicją i zmysłami – wzrokiem, słuchem, węchem. Tekstów Marty Adamczyk nie można odbierać umysłem, nie można się nad nimi zastanawiać, mają być jedynie zapalnikiem strumienia świadomości, szybkim powrotem do korzeni, dzieciństwa i pięknych wspomnień.

Niebywale się cieszę, że, choć przypadkiem, książka ta trafiła w moje ręce. Kilka minut niezobowiązującej lektury przywołało w moim sercu bliżej nieokreślone ciepło i tęsknotę za tym, co się wydarzyło i było kiedyś częścią mojego życia. Życzę sobie i innym większej ilości takich spotkań literackich, z których wcale nie musimy wykrzesywać informacji, ale uczucia, głębokie i proste, takie, jakie tkwią w zakamarkach każdego ludzkiego serca. Polecam!