Normalni Inaczej | Autor: Tammy Robinson

Mówi się, że nie ma ludzi idealnych. Nie ma również takich rodzin. Każda z nich skrywa bowiem jakieś sekrety lub problemy, w każdej można by doszukać się elementów zaskakujących czy kwestii dyskusyjnych. Temat ten został świetnie przedstawiony na kartach powieści Tammy Robinson. Autorka zestawia ze sobą dwoje bohaterów, którzy wywodzą się ze środowisk problematycznych. Rzeczy, z jakimi muszą zmagać się na co dzień, stresy, na jakie są narażeni, trudne relacje łączące ich z krewnymi- to tylko garstka tego, co w tej książce możemy znaleźć, tylko część rzeczy, nad którymi warto się pochylić.
Autorka wzięła na cel temat z jednej strony dość trudny, życiowy, realistyczny- taki, którego nie można potraktować powierzchownie, po macoszemu. Z drugiej zaś to przecież kwestie ograne, znane, wprowadzające nutę przewidywalności już na samym początku. Ciężko z tego wybrnąć, o ile pisarz nie posiada niezwykłej wyobraźni lub niebanalnego pióra. Moim zdaniem Robinson udowodniła, że jest autorką utalentowaną, w jej przypadku dobry pomysł idzie w parze ze świetną realizacją i stylem, którego wielu mogłoby jej pozazdrościć.

Na czym polega siła tej powieści? Na wyrazistym i odważnym pokazaniu rzeczywistości młodych ludzi. Na podkreśleniu, że młodość nie zawsze musi, albo raczej może, być barwna, żywiołowa, spontaniczna. A także na ukazaniu powieści młodzieżowej w innym wydaniu. Po tej lekturze zwyczajnie mam ochotę krzyczeć: tak, to jest to! Tak bardzo przypadła mi do gustu codzienność książkowych bohaterów. Niełatwa, zastanawiająca, miejscami budząca złość czy rozczarowanie, a jednak tak życiowa, realna, zwracająca uwagę na kwestie istotne, problemy wyższej rangi.

Osiągnięcie tej prawdziwości Robinson w dużej mierze zawdzięcza wspaniałej kreacji bohaterów. Maddy i Alberta nie sposób nie polubić. Obydwoje przedstawieni zostali jako postacie dobroduszne, szczere, otwarte, o wielkim sercu. Choć życie stawia przed nimi kolejne wyzwania, z wielkim upodobaniem rzucając wciąż kłody pod nogi, to oni nigdy się nie poddają, walcząc o lepsze jutro nie tylko dla siebie, ale również dla bliskich. Ich bliska więź z rodziną, to, ile są w stanie poświęcić, jak pięknie patrzą na to, co innym mogłoby nie wystarczyć- te elementy sprawiają, że kibicujemy im z całego serca, wywołują w nas mieszankę różnorodnych emocji, które zostają z nami na długo po przeczytaniu powieści.

Dużą zaletą książki okazała się dla mnie również naprzemienna, pierwszoosobowa narracja. Takie rozwiązanie sprawia, że możemy lepiej odnieść się do sytuacji książkowych postaci, zrozumieć trudności, z jakimi zmagają się na co dzień, bardziej się do nich zbliżyć. Taki sposób opowiadania historii nieco przypomina pamiętnik, a więc staje się bardziej osobisty, szczery, wywołuje więcej emocji, dzięki czemu historia staje jest głębsza, a jej bohaterzy bardziej uczuciowi.

Robinson pisze lekko o trudnych sprawach. Jej styl jest zaskakująco lekki, a przy tym uderzający w czytelnika raz za razem. Słowa autorki mają wielką moc, bowiem kryją w sobie niezwykle ważny przekaz.
Warto poświęcić tej powieści czas. To coś więcej, niż książka dla młodzieży.