Słowa W Ciemnym Błękicie | Autor: Cath Crowley

Zaledwie kilka lat temu Rachel i Henry byli najlepszymi przyjaciółmi. Sytuacja, która ich rozdzieliła, wciąż nie daje o sobie zapomnieć. Dziś, kiedy spotykają się znowu, muszą zdecydować, co właściwie ich łączy. Czy wśród zakurzonych książkowych półek będą w stanie sobie wybaczyć? I zacząć od nowa?

Po „Słowa w ciemnym błękicie” sięgnęłam zachwycona ilością pozytywnych recenzji innych czytelników. Gorąco liczyłam na to, że mnie również ta powieść poruszy i oszołomi oraz, że z chęcią przygotuję dla niej specjalne miejsce na półce. Niestety nowa książka Cath Crowley nie do końca spełniła moje oczekiwania, sprawiając, że na półce wylądowała raczej w poczuciu żalu i niezadowolenia.
Tym, co zdecydowanie podobało mi się w tym utworze najbardziej, jest obsadzenie akcji w świecie książek. Antykwariat, powieści, które mogą zyskać nowe życie, cudowny pomysł w postaci Biblioteki Listów (pozwalającej zostawiać w ulubionych książkach swój ślad) mocno podziałały na moją wyobraźnię i sprawiły, że zapragnęłam na chwilę się tam przenieść, zamienić się miejscami z bohaterami. Autorce w zachęcający i obrazowy sposób udało się przedstawić ten niebanalny świat. To najmocniejsza strona tej książki.

Dużą zaletę stanowi również lekki styl autorki. Poprowadzenie akcji przez świat nastolatków sprawia, że powieść nabiera lekkości, a dość mocny charakter poruszanej w niej problematyki zostaje złagodzony poprzez młodzieżowy klimat. Crowley pisze bardzo swobodnie, subtelnie, skupia się na istotnych w jej opinii sprawach, nie odbiegając za bardzo w innych kierunkach. Jej styl jest niewymuszony, widać, że pisanie sprawia jej przyjemność, a na kartki powieści przelewa część siebie. Spisywanie stworzonej przez wyobraźnię historii przychodzi jej z łatwością i czuć to podczas lektury.

Autorka wykorzystała również mój ulubiony sposób przedstawienia opowieści, śmiało korzystając z narracji pierwszoplanowej i oddając naprzemiennie głos głównym bohaterom. Rachel i Henry w poświęconych sobie rozdziałach opowiadają o towarzyszących im rozterkach i problemach, próbując zaangażować czytelnika w ich świat. I choć problemy te rzeczywiście mogą zainteresować i sprawić, że utożsamimy się z bohaterami, ja tego nie poczułam. Czytałam, rozumiałam, ale nie przeżywałam tego z nimi, nie potrafiąc poczuć nic więcej ponad zwyczajną ciekawość.

Wydaje mi się, że w dużej mierze wynika to z faktu, że nie poczułam sympatii wobec zarysowanych przez Crowley postaci. Część z nich- ta męska- w moim odczuciu była dość pospolita, jednowymiarowa, na swój sposób smutna. Z kolei kobiece bohaterki wypadły nieco wulgarnie i egoistycznie. I choć rozumiem ich powody, to nie potrafię zaakceptować, że autorka wybrała taki sposób kreowania bohaterów. W ogóle mnie nie przekonał i nie byłam w stanie się z nim pogodzić. Co więcej, spodziewałam się interesującego wątku miłosnego, łączącego głównych bohaterów, wydawało mi się, że w tę stronę wszystko zmierza. A ten wątek (może i był) jakiś taki blady, niewyraźny.

„Słowa w ciemnym błękicie” to jedna z wielu podobnych do siebie książek młodzieżowych. Napisana lekko, opowiedziana w przyjazny czytelnikowi sposób, pozwalająca poznać się w jeden wieczór. A przy tym jednak dość banalna i niebędąca w stanie poruszyć tych najgłębiej skrywanych w sercu nutek. Nie poczułam się oszołomiona, nie dotarła do mnie powaga książkowych problemów. Zamiast tego z lekkim westchnieniem rozczarowania odkładam ją w ciemny kąt.