Przemytnik Słów | Autor: Natalio Grueso

Nie przepadam już za powieściami romantycznymi, uwielbiam za to historie o miłości. Za każdym razem dawkuję je sobie skromnie, staram się nie przesadzić, powoli nasycić się magią płynącą z kartek. Nie przepadam za powieściami romantycznymi, ponieważ z czasem zauważa się pewien schemat. Zmieniają się tylko imiona bohaterów, nazwy miast i zawody. Powieści o miłości to całkiem inna bajka. Wszystko toczy się swoim tempem, nie ma tu cukierkowej bezbarwności, ani mdlących dialogów. Jednak co najważniejszej, tutaj nie romans jest najważniejszy, a wszystko co pomiędzy nim.

Bruno Labastide miał co najmniej ciekawe życie. Podróżował, przeżywał przygody, potrafił o siebie zadbać w wyjątkowy sposób. Te lata są już jednak za nim, i jedyne o czym myśli to opowieść, która pomoże mu zdobyć Keiko chociaż na jedną, wyjątkową noc. Dziewczyna każdego wieczoru zaprasza do swojego mieszkania tylko jednego wybranka (lub wybrankę) i oddaje im siebie za kawałek poezji. Oboje, pod warstwą swojego życia, szczelnie chowają samotność i pragnienia. Oboje szukają bliskości. Oboje potrzebują tego czego drugie boi im się dać. Nikt nie mówi nic na głos. Najważniejsza jest historia.

Nikt nie wie o samotności tyle co ja. Nikt. Ani ten, kto nigdy nie poczuł, czym są zimne stopy obok w łóżku w długie zimowe noce, ani ten, kto nigdy nie poznał czułości palców mydlących włosy (...) Nikt.'

Przemytnik Słów to historia o samotności. Właściwie na tym zdaniu mogłabym zacząć i zakończyć ten tekst. Nie sądzę, że znajdę lepszy jej opis. Samotność zerka na nas z każdej jej strony, dotyka nas po ramieniu, głaszcze. Czujemy ja w powietrzu przewracając kolejną stronę, oddychamy nią. Samotność jest głównym motywem, zdradzonym na początku, później ukrytym między wersami, niedopowiedzianymi słowami. To nasz przewodnik po dziele autora, główny bohater jego książki, o którym nie mówi się wprost, ale jest. To pusta ulica, puste spojrzenia, puste łóżko. To dziewczyna, która była i zniknęła. To sen, który powinien być, ale nie chce nadejść. Wszystko. Wszystko jest samotnością.

Każda historia składająca się na tą książkę w jakiś sposób tworzy jej spójną całość. Nie znalazłam tu opowiadania złego, nudnego, mało interesującego. Delektowałam się tą historią po trochę, czułam, że to najlepsze z możliwych wyjść. Nie chciałam jej za szybko skończyć, nie chciałam też za długo zwlekać z jej dokończeniem. Mimo, że po każdym rozdziale czułam pewien niedosyt, wiedziałam, że tak właśnie ma być. W końcu to tylko droga do końca. Zawsze tak jest. Każda strona, każde słowo, każde ukryte znaczenie, jest tylko podróżą, małym postojem przed finiszem. Wiedziałam jak wszystko się skończy. Może nie mogłam mieć pewności, ale spodziewałam się tego, a kiedy nadeszło, nie gniewałam się nawet trochę. Nie mogłam.

Najpiękniejsze historie jakie dane mi było czytać, zawsze w jakiś sposób opowiadały o miłości. Natalio Grueso ma w sobie tą wyjątkową pisarską wrażliwość, która w piękny sposób wynagradza czytelnikom czas spędzony na czytaniu jego powieści. Czułość, samotność, podziw, lęk.. wszystkie uczucia bohaterów są ukryte w bardzo jawny sposób. Nie mówi się o nich wprost, ale wiemy, że są. Nie trzeba ich nazywać, żeby czytelnik poczuł ich obecność. To wielka sztuka pozwolić odczuwać tylko za pomocą słów. Może to właśnie jest najpiękniejszą stroną tej historii, jesteśmy biernymi odbiorcami, ale wszystkie emocje przelewają się przez nas jakby dotyczyły nas samych. Nie sądzę, że może nas spotkać coś lepszego w literaturze. Nawet jeśli powieść nie jest idealna, wiemy, że nie musi taka być. Nie kiedy chodzi o miłość zapisaną między wersami.