Skarb Szeptuchy | Autor: Pati Maczyńska

Słowiańskie wierzenia, ludowe tradycje, legendy, które gdzieniegdzie jeszcze są żywe (ot choćby szeptuchy, które wciąż jeszcze można spotkać na Podlasiu) to wyjątkowo popularny w ostatnim czasie motyw literacki. W oparciu o dawne legendy i religie powstają powieści różnego typu – obyczajowe, historyczne, fantastyczne. Większość z nich spotyka się z entuzjastycznym przyjęciem ze strony czytelników. Sama należę do grona osób, które lubią tego typu lektury i sięgają po nie, gdy tylko jest to możliwe. Lubię historie, w której świat dawnych bogów i magii splata się z ludzkim losem. Lektura takich książek nie tylko przenosi mnie w inny świat, ale także pozwala poszerzyć moją wiedze właśnie na temat dawnych praktyk religijnych i ludowych. Kiedy więc nadarzyła się okazja, by przeczytać powieść Pati Maczyńskiej „Skarb szeptuchy” z przyjemnością z niej skorzystałam. Dopiero, kiedy książka do mnie dotarła zorientowałam się, że to trzecia część cyklu. Trochę zbiło mnie to z tropu, bo należę do tych czytelników, którzy lubią wszelkie cykle czytać po kolei, jednak nie mogłam się oprzeć lekturze.

Tym, co mnie zaskoczyło jest rozmiar książki. Tak naprawdę to książeczka, która liczy sobie około stu siedemdziesięciu stron. To także niezbyt mi się podobało. Lubię dłuższe powieści, bo wierzę, że tylko w takich można w pełni rozbudować poszczególne wątki, skonstruować wielowymiarowe postaci i wyczerpać temat. Ograniczenie się zbyt małą ilością stron powoduje najczęściej, że podczas czytania czuje się niedosyt. W przypadku powieści „Skarb szeptuchy” też tak jest. Naprawdę bardzo bym chciała, żeby ta książka była dłuższa. Żebym mogła się w niej zanurzyć. Tymczasem ledwo historia się rozpoczęła, już się skończyła. Naprawdę czuję niedosyt. Tym bardziej, że historia mi się podobała. Z jednej strony mamy tu bowiem pokazany świat dawnych wierzeń, bogów i innych pozaziemskich istot – świat niewątpliwie ciekawy, fascynujący i intrygujący. Z drugiej strony mamy tu też ciekawe wątki obyczajowe, które poruszają takie problemy, jak relacje rodzinne, często przecież trudne, czy poszanowanie inności, różnorodności, tolerancja.

Tematyka książki jest mi bliska szczególnie. Zainteresowania Pati Maczyńskiej są niewątpliwie zbieżne z moimi. Pewnie dlatego trudno jest mi zachować obiektywizm, pisząc o tej pozycji. Bo ona naprawdę mi się podobała. Choć powinnam raczej napisać – podobałaby mi się, gdyby była dłuższa. Niewielki rozmiar książki sprawił, że autorka nieco ślizga się, moim zdaniem, po temacie. Nie ma szans wgryźć się w opisywane zagadnienia, a tych pojawia się dużo. Być może nawet zbyt dużo na tak niewielką książeczkę. Ja jednak poczytałabym więcej.

Nie mogę też nie wspomnieć o stylu autorki. Nie był zły. Nie zauważyłam tu jakiś rażących błędów. A jednak mam wrażenie, że nad tą sferą autorka również powinna troszkę popracować. Miejscami styl, jakim operuje wydaje się bowiem mocno infantylny – mnie kojarzył się z pisanymi przez uczniów szkół średnich wypracowaniami. Nie jest to złe, oczywiście, ale też nie pozwala na zaliczenie książki do najlepszych polskich powieści.

Trochę żałuję, że książka „Skarb szeptuchy” (oraz poprzednie części cyklu) przechodzą na polskim rynku wydawniczym niemal bez echa. To naprawdę ciekawa propozycja, która pewnie zainteresowałaby wielu czytelników. I choć książka jest krótka – w sam raz na jedno letnie popołudnie – warto poświęcić jej chwilę uwagi. Choćby po to, by przenieść się do świata, który jednocześnie jest nam daleki i bliski…