Wszyscy Ludzie, Których Znam Są Chorzy Psychicznie | Autor: Krystian Nowak

Zapowiedziano mi na okładce książkę pełną czarnego humoru i sarkazmu, a więc sięgnęłam po nią natychmiast. To, oraz „ironia” i „groteska” to słowa - klucze, dzięki którym natychmiast można trafić do mojego serca, a tym samym na moją półkę. Piotr Czerwiński i Michał Witkowski to moi ulubieńcy w tej kategorii. Ostatnio również Arek Borowik dołączył do zacnego grona dzięki postaci Strawińskiego. A jak w tej klasyfikacji wypada Krystian Nowak ze swoją książką „Wszyscy ludzie, których znam, są chorzy psychicznie”?

W porównaniu z mistrzami – dostatecznie. Bohaterem jego książki jest Krystian – pisarz, który nie napisał jeszcze ani słowa swojej książki, a jedyne, co pisze, to ogłoszenia o sprzedaży używanych aut – zdecydowanie kreatywne teksty. Nie lubi swojej pracy, nie przepada za szefem, tak naprawdę nie lubi nikogo w swoim otoczeniu. Boryka się z ciągłym brakiem pieniędzy, a jednak wolny czas spędza w knajpach, pija wegańskie kawy i kupuje bio jarmuż.

Krystian jest mistrzem prokrastynacji. Potrafi cały dzień od samego rana zmitrężyć na przeglądaniu internetu, fejsbuka i innych mediów społecznościowych, napisać kilka komentarzy i zastaje go wieczór. Codziennie powtarza wielokrotnie wszystkim napotkanym osobom, że jest pisarzem, jednak całą swoją powieść ma tylko w głowie.

Krystian jest również mistrzem hipokryzji. Twierdzenie, że jest pisarzem, bo udzielił wywiadu nie wiadomo komu, nie wiadomo dla jakiego pisma, jest bardzo na wyrost. Nie znosi nieprzyjaznego traktowania, jednak sam traktuje innych z góry, wymaga od innych wiele. Jest nieprzyjemny dla większości ludzi, których spotyka. Poddaje się trendom obowiązującym we współczesnym społeczeństwie – trenuje crossfit (tzn. był raz na treningu i to trzy miesiące temu), je modne potrawy i pije modne, wegańskie napoje.

Najciekawsze rozmowy Krystian prowadzi ze swoimi kotami. Koty są jak koty, są naprawdę sobą, skupione na sobie i własnych potrzebach, dalekie od myślenia o człowieku, który się nimi opiekuje. Przezabawne fragmenty.

Krystian ma też dziewczynę – Alicję. Jest tą dziewczyną naprawdę zafascynowany, jednak mimo wszystko ich znajomość jest wyłącznie powierzchowna. Poza tym płytkim oczarowaniem nic ich nie łączy, bo nic ważnego o sobie nie wiedzą. Jeśli więc chodzi o konkluzję to Krystian jest irytującą, niemiłą, narcystyczną osobą, która niby ma cel w życiu, ale nie robi nic, żeby go zrealizować. Narzeka na zastaną rzeczywistość, mając jednak ograniczone pole manewru, nie robi nic, żeby poprawić swoja sytuację. Jest uzależniony od mediów społecznościowych i nie potrafi bez nich żyć, lajki stanowią dla niego wartość.
Kilka słów należałoby też poświęcić językowi autora, który operuje dość dużą liczbą wulgaryzmów, jednak odnoszę wrażenie, że pasują tutaj one do kontekstu. Co tu dużo mówić – taki jest język współczesnych młodych ludzi.

Podsumowując, książka dotyczy współczesnych młodych ludzi, którzy żyją marzeniami o lepszym życiu, jednak rzeczywistość jest jaka jest i niewiele da się zrobić, żeby ją zmienić. Młodzi dorośli są puści, pozbawieni wartości, chęci konstruktywnego działania. Świat wokół namawia ich do odnoszenia sukcesów, realizacji marzeń, atakuje obrazami pełnymi pięknych ludzi w pięknych miejscach, a rzeczywistość przeciętnego człowieka sprowadza się do uwsteczniającej pracy. Wpaja się nam przekonanie, że sukces, to posiadanie i bywanie, zapominając o wartości głębokich relacji. Powieść zapewne została pomyślana tak, że miała bawić, jednak ostatecznie przynosi też gorzką refleksję nad stanem naszego społeczeństwa i tego, dokąd zmierzamy.