Szkło Pod Powieką | Autor: Anna JakubowskaPatrycja Bukalska

Niewielu jest już dziś ludzi, którzy pamiętają II wojnę światową. Ich pokolenie powoli wymiera. Na szczęście my możemy czytać dzisiaj ich wspomnienia, dzięki czemu wiemy, co działo się z nimi podczas okupacji.

Anna Jakubowska, ps. Paulinka, bohaterka „Szkła pod powieką”, urodziła się w 1927 roku w Warszawie. Podczas II wojny światowej działała w konspiracyjnej organizacji PET, a później była sanitariuszką i łączniczką w grupach szturmowych, które zostały przekształcone w Batalion Zośka. Brała udział w powstaniu warszawskim. Walczyła na Woli, Starym Mieście i na Czerniakowie. Została za swoje zasługi odznaczona Krzyżem Walecznych. W trakcie powstania straciła swoją starszą siostrę. W 1949 roku została aresztowana i skazana w tzw. procesie kiblowym. Więzienie opuściła pięć lat później. W latach 80. Zaangażowana była w podziemie solidarnościowe. Współzałożycielka Fundacji Filmowej Armii Krajowej. Była członkiem Kapituły konkursu im. Jana Rodowicza „Anody”, zasiada w Radzie Społecznej Rzecznika Praw Obywatelskich. Jak widzicie, swoim życiorysem mogłaby obdzielić kilka osób, choć zarzeka się, że nie jest bohaterką. W rozmowie z Patrycją Bukalską opowiada o tym, co działo się w jej życiu podczas II wojny światowej oraz po niej. Mówi, jak widzi ojczyznę teraz. Czego się boi, skoro już przeżyła najgorsze.

Ta publikacja to bardzo obszerny wywiad z niezwykłą, a jednocześnie bardzo skromną osobą. Anna Jakubowska przeżyła w życiu wiele. Miała zaledwie 12 lat, gdy doszło do wybuchu II wojny światowej. Zdobyła się na coś, czego pewnie nie byliby w stanie zrobić współcześni nastolatkowie. Ryzykowała własne życie, by na swój sposób walczyć o wolność ojczyzny. A i późnej było niewiele lepiej. Kiedy trafiła do więzienia, miała utrudniony kontakt z dzieckiem, któremu później trudno było ją zaakceptować.

Czytając tę książkę, miałam łzy w oczach. Taka historia nie powinna się w ogóle wydarzyć. Anna Jakubowska straciła z życiu wiele. Nie załamała się jednak i stawiła życiu czoła. Podziwiam ją. W moim wieku miała już na koncie pobyt w więzieniu, została matką. Kiedy czytałam o tym, w jaki sposób próbowała się porozumieć z mężem, gdy oboje byli uwięzieni, miałam łzy w oczach. To wymagało od nich wielkiego poświęcenia. Trudno mi wyobrazić sobie, że mogłabym robić to samo.

To był kawał dobrego wywiadu. Autorka starała się nie skakać od tematu do tematu, tylko płynnie przechodziła pomiędzy kolejnymi wydarzeniami z życia Anny Jakubowskiej. Dzięki temu możemy nie tylko lepiej poznać naszą bohaterkę, jak i za jej sprawą przyglądamy się niektórym wydarzeniom historycznym. Rozmowy z takimi ludźmi jak ona, są niezwykle cenne. My, młodzi ludzie, przekonujemy się dzięki nim o tym, że powinniśmy cieszyć się z tego, co mamy, ponieważ moglibyśmy być na miejscu kombatantów. Póki co żyjemy w czasach pokoju, nie musimy walczyć. Cieszmy się więc tym, co mamy.
Żałuję, że nikt nie opowiedział mi o Annie Jakubowskiej w szkole, ale cieszę się, że mogłam usłyszeć o niej właśnie z jej ust. To niezwykle skromna osoba, o której spokojnie można nakręcić film sensacyjny i nikt na nudę w trakcie seansu nie powinien narzekać. Jeśli lubicie czytać wywiady, ta publikacja jest dla was. Czyta się ją szybko, a uczy o historii Polski więcej, niż niejeden nauczyciel w ciągu kilku lat.