Blask Szminki | Autor: Jakub Barakomski

Niech Was Drodzy Czytelnicy nie zwiedzie tytułowy blask szminki i słodkie usta na okładce! Jeśli szukacie tu prostych historii o miłości, możecie się rozczarować. Może i jest on, i jest ona, jednak nie do końca to szczęśliwe połączenie. Choć o miłości tu sporo, to jednak jest to jej bardziej gorzkie oblicze. Nie o takiej miłości śnią nastoletnie dziewczyny! Wydawca zapowiada powieść obyczajową, jednak pod wierzchnią warstwą znajdziemy osobisty dramat głównego bohatera.

Dawid początkujący student poznaje miłość młodzieńczego życia. Rzuca wszystko i przeprowadza się na drugi koniec Polski, by tam wić słodkie gniazdko z ukochaną. Choć wypruwa sobie żyły podejmując się każdej pracy aby zapewnić godny byt wybrance, jego starania idą na marne, bo Sylwia go opuszcza, zrywając zaręczyny. Dawid się nie poddaje, próbując odzyskać dziewczynę. I to właściwie jest główny i jednocześnie jedyny wątek powieści.

Nie przesadzę jeśli stwierdzę, że 90% treści przepełniona jest alkoholem. Albo się piło, albo pije, albo pić planuje. Pije Dawid, piją koledzy, pije towarzystwo w barze i pije psycholog. Wybór trunków jest naprawdę różny, czasem uzależniony od zawartości portfela, czasem od preferencji smakowych. W tych alkoholowych sesjach rodzą się najtrafniejsze przemyślenia i niezbite mądrości życiowe. Zadziwiający jest fakt, że skoro oni wszyscy tyle piją to nie powinni być świadomi większości swoich dokonań, tymczasem każda historia i wyjście na miasto doprawione procentami opisane jest w najdrobniejszych szczegółach. Trzeba dodać, że alkoholowe spotkania okraszone są papierosowym dymem i przygodnym seksem.

Wybory podejmowane przez Dawida są niedorzeczne, bo który współczesny młody człowiek pogrąża się w rozpaczy po rozstaniu popadając w alkoholowe ciągi, przez które zaniedbuje studia, nie zdaje sobie sprawy ze swoich działań, nie zauważa upływającego czasu (cztery miesiące!). Tematyka może wydawać się uboga, bo na pierwsze miejsce wysuwa się odrzucone uczucie i temat jest nieustannie wałkowany. Jednak jest tu drugie dno odkrywające jak ważni są przyjaciele i rodzina, i że motto „życie się toczy dalej” nie do końca jest takie błahe. To też lekka drwina z tego jak wyolbrzymia się pewne zdarzenia i relacje, które z czasem blakną i są zastępowane tymi bardziej prawdziwymi. Tu też dochodzi do głosu stare powiedzenie, że „czas leczy rany”.

Zaletą powieści z pewnością są nawiązania do klasyków literatury, tych niegrzecznych chłopców, jak choćby Marka Hłaski, Tyrmanda czy Bukowskiego. Hłaskę pokochałam w czasach licealnych za jego smutek i prostotę, dlatego odwołania do jego osoby i twórczości spowodowały że na Dawida patrzyłam już mniej krytycznym okiem. Plusem są także odwołania muzyczne – wiele z tych wspomnianych artystów głównie z gatunku klasycznego rocka znam i lubię, jak Pink Floyd czy nieodżałowany David Bowie.

„To są słowa, przy których nie można popadać w skrajności. Gdy mówi się za rzadko, to wychodzą wewnętrzne kompleksy. Gdy za często, tracą na znaczeniu. A gdy znajdzie się zloty środek trzeba go jeszcze utrzymać. I to jest najtrudniejsze. Nie wyznawać miłości za rzadko, ale tez nie za często.”

To nie jest książka która porywa, otwiera oczy i zmienia światopogląd. To nie jest książka z tych gdzie miłość zwycięża i nie ma miejsce na inne, niż szczęśliwe, zakończenie. To nie jest książka, że i on brzydki, i ona, a ich miłość taka ładna. To w dużej mierze swobodna analiza błędów, jakie w mniejszym czy większym stopniu każdy popełnia w młodości. To uchwycenie momentu kiedy trzeba odrzucić balast i pruć do przodu. To powieść na jeden wieczór. Na mnie szminki blask niestety nie zrobił wrażenia.