Moje Jezioro Fallen Leaf | Autor: Jacek Potok

"Wyjazd Marka i Ani na wymarzony urlop nad jeziorem Fallen Leaf, krwawy koszmar, nawiedzający sny dziewczyny i tajemnicze zatonięcie, którego świadkiem jest chłopak, zapoczątkowują lawinę nieprzewidywalnych, wydarzeń. Jak puzzle układają się one w metafizyczną układankę, w której mały motel gdzieś w Stanach, porośnięta tropikalną roślinnością posesja bossa kartelu narkotykowego i gra-labirynt w lesie pod Łodzią tworzą jeden sekretny świat. Spajająca go nić osnuwa się wokół Marka…

A może to on trzyma kłębek?" - oto opis książki, o której chciałabym wam dzisiaj nieco opowiedzieć. Jestem pasjonatką powieści ze zbrodnią w tle, więc kiedy zobaczyłam, że będę miała do czynienia z krwawym koszmarem, chciałam się przekonać, czy książka sprosta moim wymaganiom.

Początek zapowiadał się całkiem nieźle. Pomyślałam sobie, że to będzie całkiem niezła książka. Niedługo potem przekonałam się, że wpakowałam się w średnio ciekawą lekturę. Dlaczego? Autor postanowił rozmienić się na drobne, odchodząc od głównego wątku i skupiając się na pobocznych wątkach, które właściwie do fabuły nie wnosiły zbyt wiele. Ogólnie całość rozłazi się w szwach i właściwie trudno mi zakwalifikować tę książkę do konkretnego gatunku literackiego, bo do thrillera jej zdecydowanie daleko.

Nie spodobało mi się to, że autor przeskakiwał od jednego wątku do drugiego, nie skupiając się na żadnym, więc bywały momenty, gdy nie wiedziałam, co ja właśnie przeczytałam i jak ma się to do fabuły. Mogę tu jako przykład wymienić wątek taksówkarza Romana. Na co to komu było, to ja nie wiem.

Autor nie posługuje się skomplikowanym językiem i chwała mu za to, ale nie potrafi zapanować nad chaosem, który pojawił się w fabule. Jak już wspomniałam, główny wątek został nieco zepchnięty na drugi plan. Pojawiają się pojedyncze historie, które za nic nie chciały mi się złożyć w jedną całość. Żałuję, ze autor nie skupił się na jednym wątku i jego nie pociągnął. Nie pogniewałabym się, gdyby tajemnica z początku, kiedy książkę jeszcze mi się dobrze czytało, została bardziej rozwinięta. Myślę, że mogłoby wyjść z tego coś ciekawego. I przydałoby się, żeby autor spuścił z moralizatorskiego tonu, bo podejrzewam, że wielu czytelników może to po prostu odstraszyć od lektury, o ile nie znuży ich nieustanne skakanie z jednego wątku na drugi.

Jeśli chodzi o bohaterów, to żadnego z nich nie udało mi się polubić. Może i nie byli źle napisani, ale nie zdobyli mojej sympatii. Zwłaszcza Tomek mi grał na nerwach. Reszta w sumie ujdzie w tłumie, bo i tak za parę dni o nich nie będę pamiętać.

Bardzo trudno mi powiedzieć, kogo ta książka może zainteresować. Nie umiem też z czystym sercem jej polecić, bo sporo w niej niedociągnięć. Zupełnie tak, jakby autor wpadał na pomysł, że jakiś wątek może być kluczowy dla fabuły, potem zmieniał zdanie, traktował go po łebkach i później zapomniał połączyć z resztą w logiczną całość. Nie nastawiałam się na nic, sięgając po tę powieść, ale i tak mam poczucie zmarnowanego czasu po lekturze, która niestety mi się dłużyła. Za dużo było wszystkiego, za mało konkretów. I jeszcze te katolickie, moralizatorskie tony - nie, to zdecydowanie nie dla mnie. Czy sięgnę po kolejną powieść autora, jeśli takowa się ukaże? Raczej nie, po jednej podziękuję za więcej.