Wikingowie Tom 4 Kraina Proroka | Autor: Radosław Lewandowski

Z czym kojarzą się Wikingowie? Z twardymi, niepokonanymi wojami z zimnej Północy, którzy nie znają pojęcia strachu, czy ucieczki z pola bitwy. Pół ludzie pół niedźwiedzie. Tak się o nich mówi. Doskonali w walce w trudnych Skandynawskich warunkach. Przyzwyczajeni do mrozu i wszelkich niewygód Co by się stało gdyby przenieść ich w całkiem inny klimat? Czy będą tak samo mocni i niepokonani? Odpowiedź na to pytanie serwuje nam Radosław Lewandowski w ostatniej części Sagi o Wikingach.

Fanom serii nie muszę przedstawiać tej powieści. Każdy, kto czytał poprzednie trzy tomy (głównej historii), na pewno czekał na koniec tej niewiarygodnej historii. Zaczęło się przecież typowo. Na zimnej Północy, jakieś nieporozumienia w rodzinie i walki o władzę. Jednak przygody wikingów objęły cały świat. Nigdy bym nie pomyślała, że los, czy też bogowie zaprowadzą swoich wyznawców do tak odległych zakątków jak Kanada, czy Sycylia. O ile, w stosunku do innego kontynentu problemem była odległość i nieznajomość drogi, tak w przypadku południowej Europy problemem mógł być sam klimat, do którego Wikingowie nie są przyzwyczajeni.

Radosław Lewandowski to autor znany z książek o tematyce związanej z Wikingami. Ich wyprawach, wierzeniach, czy życiu codziennym. Jego skrupulatność, dbałość o szczegóły i budowanie fabuły to umiejętności na najwyższym poziomie. Już od pierwszych stron zapomina się o świecie realnym i w całości zapada w świecie przedstawionym w książce. Gdyby w taki sposób prowadzono lekcje historii, na pewno chętniej uczono by się tego przedmiotu. W całej serii o Wikingach pojawiają się prawdziwi ludzie z krwi i kości, prawdziwe uczucia i prawdziwe wydarzenia. Oczywiście wszystko zgrabnie wplecione w historię wymyśloną przez autora. Jednak sprawia to, ze wszystko odbiera się jako nierozerwalną całość.

"Wikingowie. Kraina Proroka" to finał niezwykłej historii. Saga zaskakująca swym rozmiarem oraz rzeczowością. Brak tu miejsca na ckliwe historie, chociaż miłości, dumy i zemsty jest bardzo dużo. Radosław Lewandowski kończąc historię Erika Erikssona i Odiego, nie potrzebował długich pożegnań. Zakończył tę historię po ludzku. Jedni przeżyli, inni nie. Jednak cała historia jest spójna i nie zaskakuje dziwnymi wątkami mającymi połączyć fabułę. Wszystko doskonale się ze sobą łączy, jest logiczne i niewymuszone. Bałam się czytać ostatni tom tej sagi, ponieważ wiedziałam, że to będzie koniec. Nie zawiodłam się na autorze, który również na koniec oprócz kończenia wątków, nie zapomniał o najważniejszym – podbojach i bitwach jakie toczyli Wikingowie. Jedynym, do czego można (i uważam że trzeba) się przyczepić to format książki. Wydanie I różni się od wydania II wielkością. Jeśli ktoś zacznie kolekcjonować któreś wydanie, musi być konsekwentny. Oczywiście można nie zwracać na to uwagi, jednak dla estetyków różnica w rozmiarach książek tej samej serii jest drażniąca.

"Wikingowie. Kraina Proroka" to wisienka na torcie. Urzeczywistnia nieśmiertelność tych wojów. W końcu sama długa podróż może człowieka zabić, nie mówiąc już o obcych ludach, zwierzętach, czy chorobach. Prawie 500 stron epickich walk, uczt, wędrówek i niezwykłych krain. I to wszystko na sam koniec, chociaż nie brakuje tego w pozostałych częściach sagi. Jednak ostatni tom jest jakoś bliższy od poprzednich. Moze ze względu na zażyłość z postaciami lub miejsce akcji jest bardziej znane i mniej odległe niż w poprzednich częściach. Ciężko stwierdzić jednoznacznie. Wiem na pewno, że oczarowała mnie ta historia i będę polecać ją nie tylko prawdziwym, twardym mężczyznom, którzy lubią takie klimaty, ale i kobietom, którym nie straszny męski świat.