Poezje Sad Rozstajny | Autor: Bolesław Leśmian

W czytaniu poezji jest coś magicznego. Moment, w którym otwieram tomik wierszy ulubionego poety to chwila, która jakby przenosi mnie w inny wymiar, do innego świata. Mówi się, że czytanie jakiejkolwiek literatury pozwala oderwać się od rzeczywistości, pomaga zapomnieć o codziennych problemach i sprawia, że przenosimy się do alternatywnego „tu i teraz”. Ja jednak myślę, że to nie do końca prawda. Nie każda książka pozwala mi się w pełni oderwać od tego, co mnie otacza. Często zdarza mi się czytać i jednocześnie śledzić losy bohaterów ulubionego serialu lub odpowiadać na dociekliwe pytania dziecka. Kiedy jednak naprawdę chcę pobyć sama ze sobą, sięgam po poezję. Przypomina to trochę rytuał, któremu towarzyszy kieliszek dobrego wina, ciepły koc w zimie lub uczucie wieczornego wiatru, gdy w lecie mogę czytać w ogrodzie. I cisza, spokój, które mnie otaczają i które czuję także wewnątrz siebie. Top pewnie zasługa faktu, że czytając poezję musze się bardziej skupić, wgryźć się w kolejne słowa w poszukiwaniu sensu, który za każdym razem jest inny, nawet, gdy czytam wybrany utwór po raz piąty, szósty, dziesiąty… Bo do poezji, w przeciwieństwie do czytanych przeze mnie poezji, lubię wracać.

Tym razem też tak było. Sięgnęłam po wydane niedawno wiersze Bolesława Leśmiana, jednego z moich ulubionych twórców. Mowa tu o tomie „Poezje. Sad rozstajny”, w którym zgromadzono utwory najwcześniejsze i chyba najbardziej przypadające mi do gustu. To, co w tych wierszach odgrywa rolę pierwszoplanową to przyroda. Leśmian ma moim zdaniem niezwykły dar obserwowania świata przyrody i pisania o nim w sposób nieco romantyczny, nieco filozoficzny. Świat przyrody przedstawiony przez poetę zdaje się otaczać i pochłaniać czytelnika. Zagłębiając się w treść kolejnych utworów mamy wrażenie wchodzenia głębiej między opisywane przez poetę drzewa, krzewy. Ale nie tylko o przyrodzie są te wiersze. Przecież ich głównym tematem są uczucia, przede wszystkim zaś miłość i jej różne odcienie. To właśnie dla tych emocji sięgam co jakiś czas po znane, lubiane przez mnie wiersze i po te, których wcześniej nie czytałam, za każdym razem odnajdując w nich coś innego, kolejne fragmenty, które akurat w danej chwili najbardziej do mnie trafiają.

Tak, przyznaję. Jestem miłośniczką twórczości Leśmiana. Jego poezję pokochałam już w szkole średniej, kiedy na lekcjach języka polskiego wybrane wiersze rozbieraliśmy na części pierwsze, starając się wyjaśnić zastosowane w nich metafory, porównania i wszystkie inne środki stylistyczne. Dziś, wiele lat po maturze i po studiach polonistycznych wciąż jednak nie mam pewności czy całkowite wyjaśnienie poezji Leśmiana jest możliwe. Znacznie bliższa jest mi teoria, że każdy utwór poetycki będzie rozumiany inaczej w zależności od tego, kto w danym momencie jest odbiorcą, w zależności od chwili życiowej, w jakiej odbiorca się znajduje i od jego indywidualnych emocji, doświadczeń. Dlatego uważam, że warto mieć na półce tomy wierszy ulubionych poetów. Dzięki temu można po nie sięgnąć w każdej chwili.

Najnowsze wydanie tych poezji, które właśnie trzymam w ręku na pewno należeć będzie do moich ulubionych. Nie ma tu zbyt długich komentarzy i prób interpretacji, co według mnie jest tylko ogromnym plusem. Tomik został opatrzony jedynie krótką notką przybliżającą sylwetkę poety. Poza tym jest przejrzysty, na kolejnych stronach dużo tu pustego miejsca, które można wykorzystać, by zapisywać własne wrażenia i odczucia. Dla mnie to także ogromna zaleta tego wydania. Polecam więc wszystkim i wiersze Leśmiana i sam tomik „Poezje. Sad rozstajny” wydany w ramach serii Polska poezja XX wieku.