Gestapo Po Roku 1945 Kariery, Konflikty, Konteksty | Autor: Klaus Michael MallmannAndrej Angrick

Jeśli chcecie przekonać się o tym, co stało się z członkami zbrodniczej tajnej policji Gestapo po II wojnie światowej, mam dla was pewną propozycję. Może zaciekawi was książka, o której chcę opowiedzieć.
Gestapo zostało zlikwidowane w 1945 roku. Na jaw wyszły wtedy popełnione przez niego zbrodnię. Większości członków tajnej policji Hitlera udało się przeżyć wojnę. Autorzy publikacji starają się odpowiedzieć na pytania, jak wyglądało ich życie po zakończeniu II wojny światowej. Jak potraktowało ich niemieckie społeczeństwo? Jaki obraz wytworzyło? Jak podchodziły do nich instytucje prawne? Czy ich zbrodnie doczekały się rzetelnego wyjaśnienia i osądzenia?

Piętnastu uznanych badaczy stara się znaleźć odpowiedź, opierając się na losach konkretnych członków Gestapo. Bazując na ich przykładach, autorzy publikacji wykazują pewne tendencje. Wskazują tych, którzy spokojnie funkcjonowali po wojnie w społeczeństwie, jak i tych, których więziono i po wyrokach zabito.

II wojna światowa nigdy nie była moim konikiem. Wciąż wiem o niej stosunkowo niewiele i zdecydowałam się na lekturę tej publikacji, bym o gestapo wiedziała coś więcej niż to, że istniało i swego czasu miało się całkiem dobrze.

Książka jest podzielona na trzy części. W pierwszej z nich zostały opisane kariery ludzi należących niegdyś do Gestapo. Bohaterami są między innymi Walter Rauff, Horst Kopkow, Ludwig Hahn czy Hans Schumacher. Część druga ukazuje sytuacje powojenne, uwarunkowania społeczne i polityczne, w których znaleźli się byli gestapowcy. I tu moja krew gotowała się podczas czytania najbardziej. Dlaczego? Ponieważ od tych ludzi nie można było właściwie wyegzekwować odpowiedzialności za popełnione czyny. Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr, prawda? Chciało mi się śmiać, gdy czytałam o tym, w jaki sposób zbrodniarze chcieli zmyć z siebie winy. Osiągnęli dość wysoki poziom hipokryzji, ale nie chcę się wdawać w szczegóły. Podejrzewam, że wam też się wyrwie odgłos śmiechu z niedowierzania. I myślę, że będzie was zalewać krew, gdy będziecie świadkami prób zakłamania historii. To, co się tutaj dzieje, to jest jakiś kosmos. Część trzecia dotyczy konsekwencji wchłonięcia członków Gestapo przez społeczeństwo oraz obrazów tej instytucji kreowanych w powszechnej świadomości, np. przez media.

Ta publikacja wywołała we mnie sporo negatywnych emocji. Bo jak tu się nie wściekać, kiedy widzi się jawną niesprawiedliwość? Nie zliczę, ile razy przeklinałam w trakcie lektury i łapałam się za głowę. Nigdy nie powinno dojść do popełnionych przez nich zbrodni. A już tym bardziej nie powinno się próbować ich ukrywać. To, jak zachowywali się ci ludzie, woła o pomstę do nieba. Osiągnęli mistrzowski poziom hipokryzji i bezczelności. Jeśli macie słabe nerwy, odradzam czytanie, bo krew was zaleje niejeden raz.

Dla mnie to była bardzo kompetentna i dobrze napisana historia właściwie nieznanej mi organizacji. Sporo rzeczy rozjaśniła, pokazała, jak właściwie ona wyglądała, bo obraz serwowany przez media mocno ją wybielił (co w sumie niespecjalnie mnie zdziwiło). Pochłonęłam tę książkę jednym tchem i gorąco polecam ją wszystkim miłośnikom II wojny światowej. Podejrzewam, że ich mniej zaskoczy niż mnie, ale mam nadzieję, że nie będą żałowali poświęconego na lekturę czasu. Książka jest napisana przystępnym językiem, więc nie będziecie mieli najmniejszego problemu z jej odbiorem, a będziecie uczestniczyć w ważnej lekcji historii. Polecam.