Gerappa | Autor: Rafał Staromłyński

Gerappa? Gerappa! Książka Rafała Staromłyńskiego opowiada historię całkowicie nieprawdopodobną z w pełni realistycznymi bohaterami. Przynajmniej tymi głównymi. Przygoda dwójki studentów Jacka "Dżako" Smalczyka i Przemka "Wora" Woreckiego to istna komedia ubrana w uwielbiane przez nich obu ironie i gry słowne. Czytanie tej pozycji to doprawdy niezły ubaw.

Przedstawieni już wyżej bohaterowie zostali przez autora książki świetnie wykreowani. Ich lekkie podejście do świata, życia, generalnie przyszłości są istnie rozbrajające. W niektórych sytuacjach zachowują się co prawda mało inteligentnie, podczas gdy innym razem wykazują swój młodzieńczy spryt. Gdy ich poznajemy, chłopaki prowadzą całkiem beztroskie życie. Niczym się nie przejmują i leniuchują sobie beztrosko na działce w Mławie, niedaleko Olsztyna u dziadka jednego z nich. Jak na swój wiek przystało Dżako i Wór nie przepuszczą okazji by zrobić coś głupiego, mało rozsądnego i niebezpiecznego. Dlatego gdy w biały dzień dosłownie spada im z nieba góra koki zapoczątkowują ciąg zdarzeń, w który zamieszane są dwie, delikatanie powiedziawszy nie zbyt przyjaźnie nastawione mafie. Jedna lokalna, a druga trochę większa. Jednak to bez znaczenia, gdyż do starcia stają też uzbrojeni po zęby duchowni. Żeby nie było zbyt przewidywalnie po drodze przeczytamy też o parówkach, starych gratach z dorabianymi, drewnianymi drzwiami i meteorytach. Tak, to cały czas jedna i ta sama historia.

Staromłyński przedstawia świat bardzo po męsku. Często posługuje się czarnym humorem, zahacza o ironię, czasem nawet groteskę. Opisując wydarzenia, dostosowuje język do dwudziestojednoletnich studentów na długich wakacjach. Dominuje w nim zatem prostota i slang. Niektórzy nie lubią, gdy autorzy posługują się wulgaryzmami. Jednakże tutaj używane są one w ten przystępny sposób. Nie stanowią ordynarnej, odrzucającej części lecz stanowią element dopełniający cały komizm sytuacji. Przez całą historię stopniowo poznajemy nowych bohaterów. Bardzo spodobały mi się wtrącenia jakie stosuje Staromłyński. Po wprowadzeniu w tok wydarzeń nowej postaci stosuje przerywnik za każdym razem zaczynając go od słów ,,Opowieść o...", który przedstawia nam krótką anegdotkę dotyczącą danej osoby. Uważam to za bardzo sprytne i dopełniające całość posunięcie, które w efekcie po prostu przybliża nas do bohaterów. Niektórzy są o drobinę sztampowi, jak śliczna przygłupia blondynka czy zbir ze słabością do kwiatów. Osobiście, nie przeszkadzało mi to, Są pewne schematy, które się bronią i cały czas śmieszą tak samo.

,,Gerappę" czyta się jednym tchem. W życiu młodych ludzi cały czas coś się dzieje. Trzeba gdzieś biec, coś robić. Nie ma chwili na rozterki, zastanawianie się, bo może się okazać, żę właśnie policjant stoi przed Tobą z notesem i czeka na zeznania. Historia chłopaków może i jest nieprawdopodobna i co najlepsze, oni wyśmienicie zdają sobie z tego sprawę, ale dzięki temu jest także tak bardzo niepowtarzalna i oryginalna. Książkę pochłania się momentalnie pomimo jej objętości. Czasem czytelnik uderzy się w czoło nie mogąc uwierzyć co znowu Jacek z Przemkiem mają zamiar zrobić, ale przede wszystkim każdy na tej książce przynajmniej raz wybuchnie śmiechem. Niedorzeczność, nieporadność, trochę szczęścia i pecha składają się na życie dwóch chłopaków, którzy przecież tak naprawdę nie chcieli źle. Do tej pory, gdy spojrzę na okładkę i przypomnę sobie jakie występowały tam akcje, uśmiech sam pojawia się na twarzy. To co? Gerappa?