Fraszkolandia Kraina Wszelkich Cudów | Autor: Maria Dutkiewicz

„Fraszkolandia”, o której dzisiaj wam chcę krótko opowiedzieć, to zbiór poezji ogólnodostępnej, całkowicie zrozumiałej dla każdego odbiorcy. Jak przekonuje nas wydawca, każdy znajdzie coś dla siebie – zarówno miłośnicy liryki, jak i satyry. Są tutaj fraszki i limeryki. Jaką tematykę porusza autorka? Mówi między innymi o wspomnieniach, historii, religii, bajkach i filozofii.

Maria Dutkiewicz, autorka tego tomiku, urodziła się w 1938 roku w Krakowie. Skończyła biologię na Uniwersytecie Wrocławskim, pracowała w służbie zdrowia. Od 2012 roku tworzy poezję. W 2013 roku zdobyła wyróżnienie w XIII edycji konkursu im. Leopolda Staffa w Starachowicach. Jej wiersze możecie znaleźć również na stronie internetowej www.wersmd.blog.pl.

Chociaż nie jest to pierwszy tomik poezji tej autorki, ja po raz pierwszy spotykam się z jej twórczością. Jakie są moje wrażenia po lekturze? Nie jestem pasjonatką liryki. Studiowanie filologii polskiej skutecznie zabiło moją miłość do wierszy. Doszukiwanie się ukrytych znaczeń tam, gdzie ich nie było, potrafi obrzydzić nawet najpiękniejsze liryki. Teraz, za każdym razem, gdy sięgam po zbiór poezji, nie mam właściwie wobec niego żadnych oczekiwań. Tak było też i w tym przypadku. Chciałam po prostu przekonać się, na ile było prawdy w stwierdzeniu, że ta poezja jest na tyle uniwersalna, że zrozumie ją każdy. I muszę wam powiedzieć, że faktycznie są to bardzo przystępne wiersze. Każdy, bez względu na wiek i doświadczenia życiowe, powinien zrozumieć przekaz autorki.

Tomik jest podzielony na kilka tematycznych części. Mnie wzruszyły fraszki o tematyce rodzinnej, które znajdują się na początku publikacji. Już gdy czytałam wstęp do tej części, zaczynałam się wzruszać. Ten tekst przywołał wspomnienia o mojej rodzinie i tych, którzy już odeszli. Potem już nie towarzyszyły mi tak duże emocje. Nie czytało się tych wierszy źle, ale już nie umiałam podejść do nich z takim zaangażowaniem. O dziwo przypadły mi do gustu wiersze o tematyce religijnej. Nie pałam do takowych specjalną miłością, ale te mnie zaintrygowały. Najmniej zaś podobały mi się „niemal filozoficzne rozważania”. Ciężko mi się je czytało i do tych wierszy raczej nie wrócę. Do reszty, kto wie, czas pokaże.

Potwierdzam, że każdy może znaleźć tutaj coś dla siebie. Maria Dutkiewicz ma lekkie pióro, jej wiersze czyta się całkiem przyjemnie. Nie ma tu wyszukanych metafor, ale nie powiem, że to jest wada tej publikacji. Wręcz przeciwnie. Uważam, że w przystępnej formie tkwi jej siła.

Pozwolę sobie ponarzekać na jedną rzecz. W niektórych miejscach znajdują się zdjęcia. Zdecydowana większość z nich nie ma zaznaczonego źródła, z którego je pobrano. Nie wiadomo też, jeśli chodzi o widoki, gdzie ową fotografię zrobiono. To mi nieco przeszkadzało. Wolałabym wiedzieć, na co patrzę. Miałam też wrażenie, że niektóre z nich były wciśnięte na siłę, żeby zapełnić puste miejsce. Może się mylę, ale takie jest moje zdanie.

Jeśli szukacie prostych wierszy, które będzie wam się po prostu dobrze czytało, myślę, że ten zbiorek powinien was zainteresować. To prosta poezja, ale nie jest w tym nic złego, o czym już zresztą mówiłam. Spokojnie można czytać wiersze na wyrywki – to dobre rozwiązanie dla osób, które nie mają zbyt wiele czasu na czytanie. Polecam zwłaszcza dorosłym czytelnikom, choć i młodsi znajdą tu coś dla siebie.