Moja Arka | Autor: Jan Turnau

Jeśli pojawia się temat ekumenizmu, z całą pewnością musi się też pojawić nazwisko Turnau. Jan Turnau, stryj znanego muzyka Grzegorza, jeden z najbardziej znanych świeckich głosicieli Ewangelii, ekumenista, znawca Biblii, słynny Jonaszem z „Arki Noego” w „Gazecie Wyborczej”, bloger. Jana Turnaua nie trzeba jakoś specjalnie przedstawiać czytelnikom „GW” czy „Więzi”, ci zaś, którzy nie mili jeszcze okazji zetknąć się z jego dorobkiem, będą mogli wspaniale rozpocząć intelektualno-duchową przygodę z tą nietuzinkową osobowością od omawianego kompendium. Z okładki zbioru „Moja Arka” patrzy na nas sympatyczny, na oko około osiemdziesięcioletni starszy pan z Pismem Świętym w ręku. Wygląda trochę jak duchowny, którym nigdy nie był, choć zdarzało mu się wygłosić kilka kazań z kościelnej ambony, a nienachalna otwartość, jaka maluje się na jego mądrej twarzy, sprawia, że sięga się po tę książkę z niekłamaną przyjemnością.

„Moja Arka” to bogaty zbiór najcelniejszych i najciekawszych wpisów autora z bloga prowadzonego od 12 lat, w którym starał się on twórczo odnosić do czytań przewidzianych na dany dzień. Twórczo, czyli odnosząc się do konkretnego tu i teraz, starając się położyć pomost między wzniosłymi słowami Pisma, a szarą i często przytłaczającą rzeczywistością. Tych ponad 150 haseł swoistego „Alfabetu Turnaua” od aborcji i antykoncepcji do zgorszenia i żydów to pasjonujący przewodnik po współczesnym świecie wartości katolickich i ekumenicznych, których autor jest znawcą i krzewicielem. Ów alfabet to

W książce znajdują się również dwa wywiady z Janem Turnauem - Doroty Wodeckiej i Konrada Sawickiego. W pierwszym, znacznie obszerniejszym, opisuje on swoją drogę życiową, od przedwojnia w rodzinnym majątku rodziców, przez okupacyjne dramaty i pierwszą pracę na rzecz PAX-u, po fascynującą przygodę intelektualną i obywatelską, jaką była długoletnia praca w miesięczniku „Więź” pod kierunkiem Tadeusza Mazowieckiego. Opowieść swą okrasza niezliczoną ilością dykteryjek i anegdot, które w pewnym momencie męczą interlokutorkę Jonasza, na szczęście jednak, nasz gawędziarz niewiele sobie z tej irytacji robi i kontynuuje swą opowieść przeplatając umiejętnie motywy wzniosłe rubasznymi. Nie jest bynajmniej Turnau frywolnym wesołkiem, mającym skłonność do bagatelizowania spraw, z którymi nie potrafi sobie poradzić i musi je sprowadzić do żartu, by jakoś je okiełznać. Jest natomiast szalenie ironiczny w stosunku do siebie i świata, potrafi zachować należyty dystans do materii, która próbuje zrozumieć i opisać, dzięki czemu udaje mu się zjednywać sobie czytelnika, który pragnie dialogu w miejsce nieznoszącego krytyki mentorstwa.

W „Mojej Arce” znaleźć można nie tylko autorskie interpretacje kwestii biblijnych i dotyczących praktykowania wiary katolickiej, ale i bogatą galerię słynnych postaci powojennego intelektualnego, religijnego i politycznego życia Polski. I to głównie od nieznanej dotąd strony anegdotycznej, bo wspomniane poczucie humoru autora nie ustępuje jego wiedzy teologicznej. Tę książkę przeczytać powinni wszyscy, którym leży na sercu idea ekumenizmu, którzy starają się w różnych odmianach Chrześcijaństwa dostrzegać piękne różne, które nie przesłaniają wspólnego dla tej wiary jądra. Ta książka nie jest w żadnej mierze nasycona nachalnym moralizatorstwem czy katechetyczną manią uzdrawiania. Spokojnie więc można sięgnąć po nią tylko po to, by zetknąć się z niezwykłą osobowością, którą poświęciła życia na trudną sztukę przełożenia przekazów biblijnych na codzienne sprawa zwykłego człowieka, który sam spowiada się raz do roku i gorąco wierzy w reformę Kościoła. Tę, w którą tak mocno zaangażował się aktualny papież Franciszek.