Jesteś Dla Mnie Wszystkim | Autor: Edward Lee

Edward Lee w swojej małej, króciutkiej nowelce stworzył kontaminację grozy, absurdu, okrucieństwa i nieposkromionej obrzydliwości. Jego stylistyka znajduje się na pograniczu wielu tematów o charakterze wręcz patologicznym, odbiorca po lekturze może całkowicie wpaść przez moment w stan odrętwienia i niedowierzania, że można stworzyć coś tak dziwnego, nie mieszczącego się w ramach chyba żadnego ze znanych gatunków. Ten ekscentryczny rodzaj literatury jaki uprawia Edward Lee, niewątpliwie stanowi skutek zapotrzebowania rynku czytelniczego na teksty skrajne, rażące brutalnością, mordem i seksem. Te dwie ostatnie kategorie są jednak jedynie umownymi nazwami, gdyż ani zabójstwo, ani sfery seksualno-erotyczne u tego pisarza nie są tym, co przez nie w teorii możemy rozumieć. Tutaj wszystko wychodzi poza standardowe ramy, odbiorca ma się poczuć się ugodzony prosto w kręgosłup zasad etycznych i moralnych, cały układ wartości i przyzwoitego ludzkiego zachowania ma zostać doszczętnie zniszczony i zbudowany na nowo, ale inaczej – na bazie najgorszych ludzkich wyobrażeń i pragnień; wszystko ma się tu skupiać na tej najciemniejszej stronie ludzkiej natury.

Krótko o fabule – główną bohaterką jest kobieta, prosta, biedna wieśniaczka, która jest szaleńczo zakochana w swoim mężu. Jednak po przyłapaniu go z własną córką na uprawianiu seksu postanawia zrobić wszystko, żeby mężczyzna już do końca swojego „życia” kochał tylko ją i był jej wierny. Wybiera do tego, delikatnie mówiąc, niecodzienną metodę, jednocześnie poświęcając przy tym samą siebie i swoją egzystencję. Narrator wpycha nas w świat skrajnej rodzinnej patologii bez zbędnych wstępów i delikatnych wprowadzeń. Wszystko jest tu ostre, intensywne i brutalne do granic możliwości i paradoksalnie wyjaskrawione w imię najczystszej i wielkiej miłości. Te dwie kategorie o Edwarda Lee łączą się w pewną całość, mimo tych ogromnych sprzeczności i niepodważalnych skrajności.

Autorowi trzeba przyznać konsekwencję w prowadzeniu pióra – ani na chwilę nie opuszcza obranej prze siebie drogi, stanowczo brnie przez meandry obrzydliwości i brutalności ku oczekiwanemu finałowi, który niestety jest raczej przewidywalny. Atutem jest tutaj również język postaci, który idealnie wpasował się w gwarę i manierę ludzi prostych i niewykształconych. Nie wiem jednak, czy jest to zasługa tłumacza, czy już sam pisarz idealnie wpasował się w tę warstwę społeczności odseparowanej od cywilizacji i normalności. W swojej kategorii pisarskiej jest on jednak, co przyznam obiektywnie, mistrzem, prawdziwym królem ekstremalnych doznań czytelniczych.

Subiektywnie natomiast stwierdzam, że nie jest to literatura dla mnie. Chociaż uwielbiam skraje rozwiązania fabularne, gustuję w kryminałach i horrorach, mam wrażenie, że tutaj pisarstwo poszło o krok za daleko. Uważam, że jeśli czytelnik z odrazą i niechęcią odkłada przeczytaną książkę, to coś ewidentnie nie tak. Wiem jednak, że istnieją w nieoszacowanej grupie czytelniczej jednostki uwielbiające twórczość tego autora. Ja, osobiście, póki co, pozostanę w swoim bezpiecznym gniazdku literatury trzymającej się pewnych zasad i kanonów. Ten eksperyment lekturowy zdecydowanie nie wyszedł mi na dobre i do dzisiaj na samą myśl o opisywanej nowelce czuję ogromną frustrację i niedowierzanie. Spróbujcie, przekonajcie się sami, czy podołacie temu wyzwaniu.