Czerwony Śnieg | Autor: Ian R. MacLeod

Gdy tylko zobaczyłam na okładce nazwisko Iana MacLeoda, wiedziałam, że muszę tę książkę przeczytać. Od czasu mojego pierwszego spotkania z autorem przy „Wiekach światła” mam dla niego specjalne miejsce w czytelniczym sercu. Na „Czerwonym śniegu” się nie zawiodłam (skądinąd okładka pasuje idealnie do powieści i bardzo mi się podoba).

„Czerwony śnieg” to mroczna historia o istotach, których ludzkość lękała się przez wieki, budując wokół nich mity i niejasne baśnie. Od pierwszych stron wpadamy w sam środek tej opowieści, która szybko zaczyna się przed nami rozwijać, uzupełniając luki w wydarzeniach z przeszłości i dodając nowe tropy. Już pierwszy rozdział (z ośmiu, na które składa się książka) mógłby być osobnym, znakomitym opowiadaniem. Aż zatrzymałam się w lekturze, pełna emocji, którą we mnie wywołał. Dalej jednak było równie wciągająco, równie pięknie i mrocznie.

Ian MacLeod ma wspaniały sposób pisania: w szczególny sposób tworzy barwne sceny, od których nie sposób oderwać wzroku. Jego styl jest elegancki, tajemniczym sposobem jednocześnie oszczędny w słowach i wyrazisty. Historia Karla Haupmanna, młodego, ale już raczej rozczarowanego życiem lekarza, który nie umie odnaleźć się po wojnie secesyjnej, okazała się dłuższą podróżą, i to jednocześnie zarówno w odległą przeszłość, jak i w przyszłość.

W której to przeszłości czeka na nas równie mrocznie piękna historia utalentowanego konserwatora obrazów ze Strasburga i fascynującej modelki, której portrety stworzył. Ale przeszłość sięga jeszcze i jeszcze głębiej, jakkolwiek z czasem mniej wyraźniej, tworząc pojedyncze obrazy i uczucia zamiast pełnych opowieści. W przyszłość historia toczy się jakby sama, aż wydarzenia zaczynają wirować w jednym, konkretnym momencie, w jednym miejscu: Nowym Jorku.

Niemal wszędzie można przeczytać, że jest to historia o wampirach, i choć nie da się temu wprost zaprzeczyć, to uważam, że to niewłaściwe określenie. Nie tak powinniśmy myśleć, biorąc tę powieść do rąk. Właściwie to powinniśmy po prostu dać szansę autorowi, aby opowiedział nam tę historię tak, jak uważa za właściwe. Sami stwierdzicie po lekturze, czy mam rację, ale jak dla mnie „historia o wampirach” kojarzy się w ostatnich czasach głównie z młodzieżowymi powieściami o pięknych nastoletnich nieśmiertelnych (jeśli można to tak w skrócie określić), a to zdecydowanie nie jest typ prozy MacLeoda.

Podoba mi się także, że ta książka jest zamkniętą całością, bez kontynuacji, bez kilkutomowego cyklu czy szczerzącego zęby sequela. Po prostu jest, zwarta i przemyślana. Powoli męczą mnie kolejne cykle i zapowiedziane dalsze części i taka krótka, skończona historia przynosi miłą odmianę. „Czerwony śnieg” jest też pozycją z serii „Uczta wyobraźni” wydawnictwa Mag, którą bardzo cenię. Przeczytałam wiele powieści z tej serii i choć zawsze jedne książki przemawiają do nas bardziej niż inne, o każdej przeczytanej książce mogę powiedzieć, że rozumiem, czemu została wybrana do serii. Poprzednie książki MacLeoda również zostały w niej wydane, więc jeśli „Czerwony śnieg” przypadnie wam do gustu, zapraszam na dalszą przygodę pod przewodnictwem tego autora w „Wiekach światła” i „Domu burz”.

„Czerwony śnieg” jest tym wszystkim, co opisuje tekst na okładce: powieścią o miłości, krwi, ideach i snach. I choć chyba chciałabym, żeby powieść skończyła się inaczej, rozumiem, czemu stało się tak, jak się stało. Jest piękna. Ian MacLeod wrócił do mnie z powieścią, jaką chciałam przeczytać i za to gorąco mu dziękuję.