Panna Z Monidła | Autor: Iwona Czarkowska

Iwona Czarkowska, dziennikarka, bajkopisarka, twórczyni scenariuszy gier edukacyjnych, współtwórczyni programów telewizyjnych dla najmłodszych, a także pism dla nich przeznaczonych, w każdym razie osoba z ogromem doświadczenia, pomysłów i wiedzy. Po dużej liczbie tekstów przeznaczonych dla młodszych wiekiem czytelników zaczęła pisać książki dla dorosłych, a właściwie nie tyle dla dorosłych, bo to kojarzy się dość jednoznacznie, a starszych wiekiem czytelników, albo lepiej czytelniczek. Pracuje także jako tłumacz co wiele wyjaśnia, jeżeli chodzi o jej zdolności i umiejętności posługiwania się językiem, a potrafi to robić doskonale.

O ile w jej tekstach dla dzieci nie brakuje smoków, czarownic i krasnoludków, o tyle w tekstach dla dorosłych elementów fantastyki nie znajdziemy, choć króluje w nich pewna umowna „bajkowość”.
Iwonę Czarkowska poznałam jako autorkę jednej z jej wcześniejszych powieści, czyli „Damy z kotem” i powieść ta podobna jest właśnie do „Panny z Monidła”. Oczywiście tylko w pewnym stopniu. Pojawiają się co prawda niektórzy z poznanych wcześniej bohaterów, jest obraz. Akcja powieści ma miejsce w Zabrzeźnie, a właściwie w tytułowym Monidle, urokliwej dzielnicy Zabrzeźna. Książka ta jest komedią kryminalną, ale z pewnością nietypową. Gdyby brać ją całkowicie na poważnie z jej treścią i akcją czytelnik mógłby mieć poważny kłopot, bo logiki w niej brak czasami naprawdę bardzo.

Nie będę oczywiście tu zdradzać szczegółów, ale wiele spraw po prostu nie trzyma się kupy, jak choćby sprawa z wyrokiem na temat rozwodu, który musiał się uprawomocnić, bo jedno z ex małżonków zawarło kolejne małżeństwo, co jest prawnie po prostu konieczne, czy sytuacja związana z wprowadzającą się do domu gosposią, a raczej z motywem dla którego ta osoba zamieszkuje w domu czasowo zajmowanym przez dwójkę przyjaciół Alicji. Jak dla mnie ten motyw jest całkowicie nierealny i nonsensowny, a już akcja z policjantami, którzy przyłapują na włamaniu (!) sprawców, a właściwie sprawczynie tego włamania i... nie aresztują ich. Motyw Wieśka, gipsowego krasnoludka jest nieco przerysowany.

Mamy więc dwójkę bohaterów, którzy czasowo zamieszkują w domu Alicji, która z mężem wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Dom jest zadbany, elegancki i otoczony ogrodem. Stoi na osiedlu zarządzanym przez wspólnotę, która bardzo dba o to, żeby mieszkający tam ludzie spełniali pewne warunki. Dotyczy to oczywiście zachowania, ale także elegancji i wyglądu ogrodu przylegającego do domu. Z tym właśnie wiążą się nieprzyjemności jakie spotykają parę przyjaciół Alicji. Są zresztą i inne kłopoty, które doprowadzają do wielu komicznych sytuacji. Nie będę tu zbytnio się rozpisywać, ale tak właśnie jest. Końcówka zupełnie nieprawdopodobna psychologiczne, ale wiadomo, każdy lubi coś innego.

Inna sprawa, że gdyby tę książkę potraktować jako pastisz w stylu filmów z Lesliem Nielsenem to wszystkie te zarzuty nie miałyby najmniejszego sensu, bo nie o sens w takich filmach czy książkach chodzi, ale o czystą, pozbawioną ograniczeń, pełną gagów i grepsów zabawę.

Jak więc traktować tę powieść? Każdy czytelnik musi zdecydować sam. Dla ludzi lubiących śmieszne, choć nie koniecznie realne, czy nawet prawdopodobne sytuacje będzie to książka zabawna, lekka i bardzo przyjemna. Inni pewnie doszukają się zgrzytów w narracji.

Książka napisana przyjemnym językiem, lekka w odbiorze, doskonała na wakacyjne, leniwe popołudnie.

Polecam czytelnikom lubiącym wartką akcję i odrobinę szaleństwa.