Quentin Tarantino Rozmowy | Autor: Gerald Peary

Pełnokrwiste postaci i soczyste dialogi. To chyba pierwsze skojarzenia, jakie przychodzą do głowy, gdy pada nazwisko tego nietuzinkowego twórcy, jakim jest Quentin Tarantino. Nie trudno się więc domyślić, że sięgając po najnowszy zbiór wywiadów z mistrzem, które skrzętnie zebrał i chronologicznie poukładał Gerald Peary, dostąpimy prawdziwej leksykalnej uczty. Mam przede wszystkim na myśli fanów czy po prostu sympatyków jego twórczości, którzy potrafią na okrągło zanurzać się w opowiedzianych przez mistrza historiach, by potem na okrągło toczyć debaty na temat możliwych interpretacji czy odnalezionych inspiracji i odniesień do innych dzieł X muzy, choć, jak się okaże, nie tylko.

Tarantino nigdy nie ukrywał swojej obsesyjnej miłości do sztuki filmowej i praktycznie na każdym kroku zawsze dawał temu wyraz. Czy było to wywiad, jak w niniejszej publikacji, czy film, w którym umieszczał bardzie bądź miej zawoalowane nawiązania do filmów i motywów, które z różnych względów zrobiły na nim wrażenie. Ci, którzy znają twórczość reżysera „Pulp Fiction” wiedzą, że u podstaw rzemiosła Tarantino była lata spędzone w wypożyczalni video, gdzie nałogowo oglądał filmy i dyskutował o nich z klientami, ale okazuje się, że ogromny wpływ na drogę twórczą odegrała też na Quentinie szkoła aktorska, do której uczęszczał przez kilka lat. Tłumaczy to pewnie jego skłonność do pojawiania się w epizodycznych rolach w swoich produkcjach i u zaprzyjaźnionych reżyserów, jak na przykład u Roberta Rodrigueza. Przede wszystkim jednak, co szczegółowo wyjaśnia w kilku wybranych przez Pearyego rozmowach, lekcje te zaprocentowały umiejętnością pracy z aktorem, co w połączeniu z niesamowitą intuicja i wyobraźnią twórcy, daje dokładnie taki efekt, jaki możemy zobaczyć na ekranie.

Tarantino to jednak nie tylko maniak, który potrafi funkcjonować jedynie w celuloidowej rzeczywistości. Ów wizerunek trochę wyobcowanego freaka, który poznawał świat z perspektywy pracownika wypożyczalni filmów video, jest zdecydowanie krzywdzący i zwyczajnie fałszywy, bo szalenie upraszczający i szufladkujący tę wyjątkową osobowość. Owszem, te niezliczone godziny, podczas których młody Quentin chłonął filmy, musiały go uformować, wykształcić u niego pewną wrażliwość i upodobania. Warto jednak pamiętać, że twórca „Wściekłych psów” to także szalenie towarzyskie zwierzę, nie stroniące od nasiadówek ze znajomymi, oraz wyjątkowo oczytana osoba, która szukając inspiracji, nie ogranicza się do jednego kierunku czy dziedziny. Co także ciekawe, a na co być może nie wpadlibyśmy oglądając filmy, które wyszły spod jego ręki, Tarantino jasno i wyjątkowo często deklaruje w rozmowach załączonych w niniejszym zbiorze, że organicznie wręcz brzydzi się przemocą w życiu codziennym. Tak, tą przemocą, którą momentami wręcz ociekają i nurzają się w niej, wszystkie jego scenariusze. W tej deklaracji nie ma jednak żadnej sprzeczności i bardzo dokładnie zostaje ona opowiedziana i wyjaśniona w niniejszym zbiorze. Jest więc to pozycja nie tylko dla fanów i powinien po nią sięgnąć każdy konsument kultury popularnej, który aspiruje do tego, by być konsumentem świadomym.

Te rozmowy czyta się zwyczajnie bardzo dobrze, Tarantino, a wiedzą to z pewnością, ci którzy zetknęli się nawet naskórkowo z jego twórczością, jest tym rodzajem nieposkromionego gaduły, który zawsze ma coś ciekawego do przekazania. Naprawdę trzeba by ogromnego samozaparcia, aby nie ulec szczerej i bijącej z tej książki miłości twórcy do kina.

W niniejszym wydaniu nie zabrakło też polskiego akcentu, prócz oczywiście wspomnień Quentina ze współpracy z operatorem Dariuszem Wolskim przy swoich dwóch pierwszych filmach. Wydawnictwo Axis Mundi zdecydowało się na otwarcie tego tomu rodzimym akcentem – prezentując rozmowy z reżyserem przeprowadzone przez krytyka filmowego Janusza Wróblewskiego. Wszystkie wywiady uporządkowane są chronologicznie, od debiutanckich „Wściekłych Psów”, po „Django”, być może więc, można się będzie spodziewać niebawem kolejnego wznowienia tego kompendium, uzupełnionego o rozmowy przy okazji premiery, jak na razie ostatniego, ósmego filmu czyli „Nienawistnej ósemki”.