Pożegnalne Przyjęcie | Autor: Anna Fredriksson

Rebecca i Jacob jak co roku wybierają się z przyjaciółmi poza miasto na grzybobranie. Oprócz gwaru rozmów, wspólnie przygotowanych posiłków i spacerów po lesie ten rok będzie obfitował w emocje, ponieważ chcą podzielić się ważną decyzją dotyczącą ich życia. Otóż zdecydowali się na rozwód, a tegoroczny weekendowy wypoczynek ma być ich tzw. pożegnalnym przyjęciem. Jednakże nie wszystko idzie po ich myśli. Przyjaciele reagują niezwykle emocjonalnie, są zdruzgotani usłyszaną nowiną. Przez wiele lat uznawali ich małżeństwo za niemalże idealne i warte naśladowania. Jak to możliwe, że ich przyjaciele się rozwodzą, skoro byli jedną z najlepiej dobranych par jakie znali? Odmiennego zdania jest Rebecca, która przyjacielskie rozstanie traktuje jako początek czegoś nowego i ekscytującego. Zmiana stanu cywilnego zbiega się z założeniem przez nią firmy mającej pracować przy produkcji filmów. Czy bohaterce uda się bezstresowo przetrwać rozstanie i osiągnąć upragniony przez wielu stan bezbolesnego rozwodu? Jak będą wyglądały jej relacje z byłym mężem, dziećmi i przyjaciółmi?

Anna Fredriksson wprowadza czytelnika w mikroświat kobiety, która zdecydowała się na rozwód. Do tej pory pełniąca rolę żony i matki Rebecca musi przestawić się na tryb singielki i poświęcić się pracy zawodowej. Nie spodziewa się, że owa zmiana wcale nie będzie prosta i bezbolesna. Co więcej, przekonana jest, że uda się jej utrzymać doskonałe stosunki z Jacobem oparte na budowanych przez wiele lat zrozumieniu i sympatii. Skoro ostatnimi czasy ich małżeństwo przypominało raczej przyjazne stosunki dwojga darzących się sympatią osób, to bohaterka ma nadzieję, że taki stan rzeczy utrzyma się również po rozwodzie. Jednakże jej oczekiwania dalekie są od rzeczywistości. Niemalże z dnia na dzień Jacob odsuwa się od niej i zaczyna budować nowy związek, a przyjaciele wolą spotykać się we własnym gronie. Nie dziwi zatem czytelnika, że bohaterka szybko pogrąża się w zadumie i zastanawia się dlaczego jej życie nie jest takie, jak się spodziewała:

,,Do czego najtrudniej się przyzwyczaić? Być może do tego, że bycie samej w domu wiąże się automatycznie z samotnością. Z tym, że nikt nie siedzi obok niej przed telewizorem, nie leży obok niej w łóżku lub że z kuchni nie dochodzą odgłosy czyjejś obecności. Że nie można skomentować czegoś, co się akurat przeczytało, widziało albo usłyszało i oczekiwać czyjeś reakcji. Że nie ma kogoś, do kogo można się przytulić w senny niedzielny poranek” (s. 57).

Poza tym coraz częściej wydaje jej się, że zatraciła swoją tożsamość. Przez wiele lat przyjaciele i znajomi postrzegali ją głównie przez pryzmat żony Jacoba i matki jego dzieci. Teraz jest tylko jedną z wielu bezimiennych rozwódek, które odczuwają brak przynależności do jakiejkolwiek grupy społecznej. Dlatego Rebecca zastanawia się: ,,Czy to już zawsze będzie tak wyglądać? Będzie żyć dalej jak jakiś rodzaj nijaki, smutna połówka czegoś, co dawniej było całością?” (s.86).

Jednakże najbardziej dotkliwa okazuje się nieobecność drugiej osoby, jej głosu i dotyku, prostych codziennych gestów oraz poczucia wsparcia w trudnych chwilach:

,,Nie ma już nikogo, kto by o nią dbał i pytał, jak się czuje. Nikt się nie zastanawia, nad czym rozmyśla ani o czym marzy, co chciałaby, żeby wydarzyło się w przyszłości. Nikt nie gładzi jej po policzku, nie przytula ani nie całuje. Nikt nie uspokaja, nie pociesza (…)” (s. 86).

Z tego powodu poczucia pustki i z tęsknoty za obecnością bliskiej osoby Rebecca próbuje znaleźć partnera za pomocą internetowej aplikacji. W dodatku musi borykać się z problemami w pracy. Jej najnowszy projekt okazuje się wypełniony licznymi kaprysami aktorki, która nie mając jakiegokolwiek pojęcia o przekazie płynącym z filmu, stara się na siłę wprowadzić własne poprawki. Nasza bohaterka zmierzyć się musi również z niekompetencją niektórych pracowników oraz wszechobecna rywalizacją w hermetycznym środowisku producentów filmowych.

,,Pożegnalne przyjęcie” to charakterystyczna dla literatury skandynawskiej powieść obyczajowa skupiająca się na odczuciach bohaterki ukazanych przez pryzmat jej codziennego życia. Mimo, że fabuła jest niespieszna i pozbawiona zwrotów akcji, a język autorki bardzo oszczędny, niemalże sprawozdawczy, to powieść jest niezmiernie interesująca. Losy głównej bohaterki to przede wszystkim ciekawe studium psychologiczne współczesnej kobiety zmagającej się z kontrastem pomiędzy oczekiwaniami a rzeczywistością ,,porozwodową”.