Fake | Autor: Zenon Rogala

Ene, due rike i w końcu fake. Ten tytuł łatwo może zmylić, bo choć kojarzy się z dziecinną wyliczanką, teksty zawarte w książce wcale nie są dziecinne. Są dojrzałe, nie spodziewajcie się czegoś w stylu „zabili go i uciekł”. Nie, to nie ta liga. Choć króciutkie, można wszystkie „połknąć” w jeden wieczór, ale to by było barbarzyństwo.

Każdy tekst, każdy wers, akapit,  ma swój niepowtarzalny klimat. Takie sprawy się celebruje, szuka kontekstów, myśli nad nimi. W końcu tematem przewodnim jest… śmierć.

Nasuwa mi się porównanie zupełnie nie związane z literaturą, ale wydaje mi się, że bardzo trafne. To jest jak… pierogi u babci, pieczołowicie przygotowane, od serca, ciasto ugniecione zmęczonymi dłońmi, wszystko z ciepłem w sercu i na talerzu. Właśnie podobnego wrażenia doznałam, czytając opowiadania.

To na pewno nie było łatwe zadanie dla Autora. Zamknąć tyle emocji w tak krótkiej formie. Emocje grają pierwsze skrzypce, można powiedzieć, że wylewają się z kartek. Dlatego to nie jest książka, po którą należy sięgnąć dla zabicia czasu w poczekalni u lekarza, na dworcu, w autobusie, tam gdzie tłum i hałas. Trzeba być z nią sam na sam.

Trudno wymienić ulubione, ale „Tajemne życie liter” bije wszystko na głowę. To jest opowiadanie przez wielkie „O”. Na tym tle część wypada jako zwykły zapis przemyśleń. Nie wszystkie, rzecz jasna, jest wiele dobrych, średnich, ale kiepskich? Nie ma kiepskich. Każde ma te magiczne coś. Taki urok antologii, zbiór krótkich form literackich rządzi się swoimi prawami, jak w zawodach sportowych. Zwycięzca może być tylko jeden.

Przepiękne opisy przyrody, pór roku. Coś bardzo trudnego do uchwycenia, jak płatek śniegu. Zjawiska i sprawy, które zasługują na uwagę, ale tu jakby zamknięte w magicznej pigułce. Między wszystkim grasuje kostucha. Przemyka. Raz subtelnie, raz wcale się nie kryje. I to jest mistrzostwo. Nic wprost, nic łopatologicznego, nic bezczelnego. Ona tam jest sobie zaklęta w tekście.

Wbrew pozorom to wcale nie jest dołująca lektura, chociaż to na pewno zależy od nastroju lub odporności. Temat szorstki i niewdzięczny, nie ma co ukrywać. Autorowi udało się to okiełznać brawurowo, tu i tam nawet z (tak mi się zdaje) przymrużeniem oka. Do tak twardego tematu trudno podejść na miękko, że tak się niezgrabnie wyrażę. Dotyczy każdego, bez względu na wiek, płeć, narodowość. Tak samo trudne jak i uniwersalne, bardzo łatwo rzucić banałem.

Czymś oczywistym i bezpiecznym. Nie ma tak łatwo, a jednak jest w tym wszystkim piękno. Miłość do słów, zgrabna konstrukcja i na pewno coś dla amatorów wrażeń, z którymi nie trzeba się z nikim dzielić. Odskocznia od zgiełku, a raczej wyzwanie dla osobistych myśli, wyjście na ring z własnym światopoglądem. Jedni skaczą ze spadochronem, inni wychodzą naprzeciw swoim lękom w taki, a nie inny sposób.

Na pewno warto sięgnąć, chociażby przez wzgląd na język, jakim Pan Zenon się posługuje. Nawet nie chodzi o bogatość słownictwa, chociaż to też ma sporą wartość. Melodia. Utwór dopracowany w najdrobniejszych szczegółach. Do tego – niewielu znam autorów, którzy potrafią wywołać dreszcz na plecach bez posługiwania się tanimi sztuczkami rodem z horroru klasy XYZ.

Czego więcej chcieć? Ja, książka i poplątane myśli. Polecam, nie tylko melancholikom z zamiłowania czy wyboru, ale też każdemu, kto potrzebuje odrobiny wytchnienia w naszym szalonym świecie.