Serce Neftydy | Autor: Marcin Szczygielski

Mówi się, żeby nie oceniać książek po okładce, ale nie (zawsze) jest to proste. W tym wypadku miałam szczególny dysonans poznawczy – bardzo lubię ten typ okładek, szytych z elastycznymi okładzinami; z drugiej strony ilustracja zupełnie nie przypadła mi do gustu. Po czym otworzyłam książkę i przeczytała, że ilustracje pochodzą od autora.

Zupełnie nie wiedziałam co myśleć. Panie Marcinie Szczygielski, przepraszam. Ale okładka wciąż mi się nie podoba. Podobnie jak sporo ilustracji obrazujących akcję książki. Co poradzę… (Chociaż sama idea ilustracji, umieszczonych w odpowiednich miejscach tekstu, jest naprawdę dobra. I niektóre ilustracje są śliczne). Pozostało pominąć ilustracje i zabrać się za lekturę.

Co do samej powieści, po pierwszych kilku stronach sądziłam, że moja opinia nie będzie pochlebna. Prologu w ogóle nie zrozumiałam, i dopiero kiedy po skończeniu powieści przeglądałam książkę rzuciłam na niego okiem (w ogóle przypomniałam sobie, że jest) – nagle nabrał sensu. Jednak za pierwszym razem nawet mnie nie zaciekawił, pojawiło się trochę dziwacznych słów i kilka niejasnych imion. Myślę, że można by się w ogóle bez niego obejść. Nieszczególnie zachwycona czytałam dalej, tymczasem akcja zaczynała robić się ciekawsza…

Główny bohater, siedemnastoletni Effi, właśnie staje się dorosłym człowiekiem, kiedy jego dotychczasowe życie całkowicie się zmienia – nie jest to niezwykłe rozpoczęcie powieści (szczególnie młodzieżowej), ale jest przyjemnie wprowadzone w „Sercu Neftydy” i nie kłuje w oczy swoją oczywistością (tak bardzo). Chłopak następnie popełnia sporo czynów niedozwolonych przez prawo Federacji, które jednak mają sensowne przyczyny, które rozumiem, niezależnie czy mają podłoże logicznej dedukcji czy emocjonalnych reakcji (duży plus). Sporo uroczych wzmianek o modyfikacjach genetycznych w dalekiej przyszłości, które na szczęście nie są przedstawione szczególnie dokładnie pod względem technicznym, więc moje biologiczne wykształcenie pozwoliło mi zignorować prawdopodobieństwo ich powstania. Cała wielka przygoda oraz tworząca się wokół Effiego grupa opisane są we wciągający i przyjemny sposób.

Choć nie należę od dłuższego czasu do grupy docelowej książek młodzieżowych, zwyczajnie lubię je czytać. Trochę się pośmiać tam, gdzie kiedyś pewnie bym przeżywała silne emocje, z wypiekami na twarzy. Było tu sporo rzeczy, z których mogłam się w ten sposób pośmiać – i to bardzo miłe. Mocno wyeksponowany wątek romantyczno-erotyczny w którymś momencie sprawił, że zaczęłam się martwić o to, czy w ogóle zapamiętam główny wątek bez zrobienia notatek na przyszłość (udało się, nie trzeba robić notatek). Wspomniana na okładce „skomplikowana miłość” z pewnością jest skomplikowana, nie ma co ukrywać – ale jej nieszablonowość też jest sporą zaletą. Oraz w ogóle fakt, że jest to wątek bardziej dla chłopców – a może raczej nie tylko dla dziewczyn, jak w większości znanych mi młodzieżówek. Najbardziej jednak doceniam główny wątek powieści, którego idea była z jednej strony prosta – cel wędrówki bohaterów był zrozumiały i prosty, a z drugiej strony przez cały czas rozwijania się powieści poznawało się zasady i obyczaje kierujące światem przedstawionym. Bardzo podobał mi się aspekt ciągłego odkrywania i prób zrozumienia otaczającej bohaterów rzeczywistości. (Epilog też jest troszkę zbyt dziwaczny na mój gust, ale nie można mieć wszystkiego, prawda?)

„Serce Neftydy” okazało się przyjemną, trochę zabawną i miłą lekturą, którą przy okazji podrzucę młodszym członkom rodziny. Jest trochę typem wakacyjnej lektury, powieści z wartką akcją i ciekawymi bohaterami, która jednocześnie nie wymaga znacznej pracy umysłowej – więc idealnie przyda się na relaks w wolnej chwili.