Tajemnice Dworu Sułtana Tom 10 Safiye Złota Odaliska | Autor: Demet Altınyeleklioğlu

Demet Altinyeleklioglu zrobiła coś, co wcześniej czy później musiało nastąpić. Opowiedziała historię Imperium Osmańskiego inaczej niż opowiadano ją do tej pory. Oddała głos kobietom - pozwoliła, by to ich losy, ich czyny i ich myśli wyznaczały trasę wędrówki przez burzliwe dzieje państwa, które długo było postrachem Europy. Pokazała kobiety, które miały istotny wpływ na historię Imperium, choć nie mogły wywalczyć go sobie mieczem. Powstały w ten sposób cykl Tajemnice dworu sułtana stał się inspiracją dla twórców serialu Wspaniałe stulecie, który odniósł niebagatelny sukces. Do księgarń trafił niedawno dziesiąty tom serii - Safiye. Złota odaliska.

To druga część losów tytułowej sułtanki. Zastajemy ją w przededniu olbrzymich zmian. Misja mająca na celu zdobycie serca sułtana Murada, zakończyła się całkowitym sukcesem. Droga na szczyt stoi przed dziewczyną otworem, jednak by nią podążyć, Safiye musi raz na zawsze odciąć się od przeszłości. Chrześcijanka Sofia Baffo przechodzi do historii, jej miejsce zajmuje dumna żona padyszacha, wyznawczyni islamu. Safiye zdobywa pozycję, o której marzyła, jednak wrogowie nie spoczną, dopóki nie pozbawią jej władzy. A ponieważ rzecz dzieje się w XVI w., wiadomo, że poleje się krew.

Można by przypuszczać, że tego rodzaju powieść - której akcja napędzana jest przez mniej lub bardziej zawiłe intrygi - będzie zaskakiwać i trzymać w napięciu, jednak dziesiąty tom Tajemnic dworu sułtana nie powoduje wzrostu ciśnienia. Jako miłośniczka Wspaniałego stulecia - serialu, który nie jest arcydziełem, ale potrafi wzbudzić zainteresowanie - poczułam się zawiedziona. Przewracałam kolejne strony z coraz słabszą nadzieją na jakiś przełom, jednak aż do końca nie byłam w stanie zafascynować się tą historią, poczuć jej klimatu. Dlaczego tak się stało? Mam na ten temat teorię, którą przedstawiam poniżej.
Styl, jakim posługuje się autorka, pozostawia sporo do życzenia. Nie miałam okazji czytać poprzednich części, więc nie wiem, czy to cecha całego cyklu czy tylko tego konkretnego tomu. Dialogi są mało interesujące, opisy krótkie i suche, niezbyt oddziałujące na wyobraźnię, bohaterowie nieciekawi. Zatrzymajmy się na chwilę przy ostatnim wątku - przy postaciach, przede wszystkim żeńskich, bo kobiety znajdują się przecież na pierwszym planie - nie chodzi o to, że trudno je polubić, że trudno im kibicować ani nawet o to, że trudno je zrozumieć. Główny problem polega na tym, że nie wzbudzają one żadnych emocji - kiedy którąś zabierała śmierć, czułam mniej więcej tyle, co podczas lektury nekrologu zupełnie obcej osoby, która zmarła w podeszłym wieku. Nie muszę utożsamiać się z bohaterami czytanych książek, ale chciałabym, żeby ich los choć trochę mnie obchodził. W tym przypadku okazałam się zupełnie obojętna i nie sądzę, by wynikało to z mojego braku wrażliwości.

Safiye. Złota odaliska to ciekawa historia opowiedziana w niezbyt zajmujący sposób, czyli właściwie zmarnowana. Nie wzrusza, nie bawi, nie niepokoi, nie zachwyca pod względem językowym. Okładka prezentuje się całkiem dobrze, jednak kryje się za nią bezbarwna, pozbawiona charakteru treść. Czytania tej książki nie zaliczyłabym do traumatycznych doświadczeń, jednak przyznaję, że spodziewałam się czegoś znacznie lepszego. Liczyłam na opowieść, którą będę chciała zapamiętać, która przeniesie mnie w czasie i przestrzeni - jeśli nie skłoni do poważnych przemyśleń, to przynajmniej zostawi po sobie dobre wrażenie, pozwoli przyjemnie spędzić czas. Może oczekiwałam zbyt wiele.