Dzienniki 1954-1955 | Autor: Agnieszka Osiecka

Dziennik Agnieszki Osieckiej to dzieło szczególne bo autentyczne. Tak, właśnie autentyczne. Nie jest to bowiem dziennik stylizowany, przeznaczony dla szerokiego odbiorcy, ale dziennik prawdziwy, przeznaczony jedynie dla tego, kto go pisze, dziennik „swój”, własny, intymny i naznaczony intymnością do tego stopnia, że potrzeba czasami wielopiętrowych i długaśnych przypisów by współczesny czytelnik był w stanie zrozumieć o kogo w danym momencie chodzi, kogo dotyczy ten czy inny zapis, kim był jakiś Karolek, jakiś Marek czy jakaś L. Dochodzą do tego wydarzenia z życia prywatnego, także często w zapisach przytaczane dość skrótowo i enigmatycznie, oraz sprawy bardziej oczywiste, choć wcale nie bardziej znane ogółowi jak wydarzenia kulturalne czy polityczne.

Kiedy dziennik pisze się dla siebie, nie trzeba objaśnień, jedynie potomni ich potrzebują. „Dzienniki z lat 1954 – 1955” to bardzo ciekawe zapiski dorosłej już, ale jeszcze bardzo młodej studentki, dziewiętnastolatki zaledwie, jeszcze zatopionej w sprawach uczelnianych i nauce, o której pisze często, a już wtapiającej się w sprawy ją otaczające. Jest jak na swój wiek bardzo wykształcona, włada kilkoma językami, z domu wyniosła wrażliwość na kulturę i sztukę, czyta bardzo dużo i są to raczej dzieła wielkie niż powieści przypadkowe.

Będąc pod silnym wpływem ojca, „bezpaństwowca”, który kładzie nacisk na samodzielne myślenie, w dziennikach zapisuje swoje przemyślenia dotyczące zdarzeń, ale też kulturalnych i literackich przeżyć, jakich dostarczała jej ówczesna warszawska scena.

W czasie, którego dotyczą zapiski prowadzone w dziennikach Osiecka jest studentką Wydziału Dziennikarskiego Uniwersytetu Warszawskiego zaczyna też publikować swoje teksty w prasie.
„Dzienniki” to tekst trudny i z pewnością nie jest to coś co można przeczytać jednym „haustem”. Do czytania trzeba dużo czasu i wiedzy, bo to o czym pisze i to jak pisze, przeróżne aluzje literackie i polityczne, zwykłe odniesienia do teraźniejszości, ale także do wiedzy ogólnej i filozofii, wszystko to wymaga od czytelnika dużego zaangażowania, samozaparcia i wiedzy.
Osiecka pisze skrótowo, enigmatycznie, czasami jeszcze jak pensjonarka, nastolatka zakochana w tym czy tamtym koledze ( a codziennych zakochań i fascynacji nie brakuje), czasami już jako świadoma siebie dorosła osoba z ugruntowanymi poglądami. Dwoistość swojej natury sama zresztą podkreśla twierdząc, że są w niej dwie osoby jedna bezsensownie sentymentalna, druga – skrajnie próżna.

Otaczając się ludźmi, co nieuniknione, wciąż się z nimi porównuje. Te porównania nie wpływają na nią dobrze. Poszukuje miłości, ale też kusi ją pułapka stabilizacji. Wszystko to daje nam obraz młodej, piekielnie zdolnej, ale też zagubionej osoby z wrażliwością, jakiej trudno szukać u jej rówieśników.
W książce jest wszystko. Wszystkie jej zmagania duchowe i intelektualne, ale też to co dzieje się dookoła niej.

Jest też cała współczesna jej Warszawa i warszawskie elity. Jest zabawa, ale też ogrom przemyśleń. Choćby one skłaniają czytelnika do czytanie powolnego, a nie do bezrefleksyjnego zachłyśnięcia się całością w jedną noc, choć to oczywiście byłoby niewykonalne. Książka ta ma osiemset stron i wcale nie jest „lekka” w przenośnym i dosłownym tego słowa znaczeniu. Zawiera też liczne indeksy, jak choćby indeks osób niezidentyfikowanych, które ułatwiają jej zrozumienie.

„Dzienniki” to podwójna gratka czytelnicza, po pierwsze ze względu na autorkę, która w pamięci pokoleń zostanie na zawsze, po drugie ze względu na czasy, których dotyczy.