Odchodzić | Autor: Agnieszka Moniak Azzopardi

Czas nie zna litości, nie liczy się z naszymi uczuciami, nie ogląda wstecz, pędząc jedynie nieubłaganie przed siebie wciąż szybciej i dalej... Nie mamy innego wyjścia, by pogodzić się z tym stanem rzeczy i wykorzystywać dany nam czas najlepiej, jak tylko potrafimy... O tym, jak ważna jest owa umiejętność i jak cenny jest każdy z podarowanych nam dni życia, opowiada w niezwykle piękny i mądry sposób poruszająca powieść obyczajowa Agnieszki Moniak-Azzopardi pt. "Odchodzić", która to ukazała się nakładem Wydawnictwa Novae Res.

Książka ta zabiera nas swoją fabułą w sentymentalną, porywającą, ale także i nierzadko dramatyczną podróż w przeszłość naszego kraju i ludzi, którym dane było żyć w tak dziwnym i szalonym wieku dwudziestym. Podróż, którą odbywamy u boku głównego bohatera tej narracji - Henryka, jak i też poznanej później małżonki Teresy, oraz ich córeczki Natalii. Przerażające wydarzenia rzezi wołyńskiej, mrok drugiej wojny światowej, szaleństwo Powstania Warszawskiego, gorzka codzienność życia w upodlonej Polsce okresu PRL-u... - to wszystko składa się na intrygującą fabułę tego dzieła, wypełnionego jednocześnie także i tym co w życiu najważniejsze, czyli miłością, szczęściem krótkich chwil i radością z małych rzeczy, oraz odchodzeniem tych, którzy są nam najbliżsi..

Dzieło Pani Agnieszki Moniak-Azzopardi, stanowi sobą niezwykle poruszającą, wzruszającą i porywającą powieść spod znaku sagi rodzinnej, w której to wraz z odkrywaniem losów rodziny Olizarów, odkrywamy również dzieje Polski, Ukrainy i innych sąsiadujących z nami państw, którym przyszło wspólnie współegzystować w tym najbardziej z krwawych i szalonych wieków w historii świata. Znajdziemy tu piękne, mądre i niezwykle prawdziwe emocje, uświadczymy dramatu wojny, głodu i niewyobrażalnego ludzkiego okrucieństwa, jak i też odkryjemy prawdę o godności i honorze człowieka w czasach, w których niezwykle trudno było być dobrym i prawym... Przede wszystkim jednak lektura tej książki przedstawia nam sobą historię ludzkiego życia, od narodzin do nieuchronnej śmierci, która ma w sobie niezwykłą moc, prawdę i piękno, jakiego nie często jest nam dane doznać na kartach współczesnej literatury...

To również, a być i przede wszystkim, poruszająca do głębi opowieść o starości, wywołanej nią bezradności i powolnym przygotowywaniu się na to, by odejść... Ten aspekt niniejszej opowieści, stanowi w mej ocenie najmocniejszą, najbardziej emocjonalną i zarazem najpiękniejszą stronę tej narracji, która to nie tylko oddaje ból, smutek i żal za tym co się kończy, ale także i budzi w nas własne skojarzenia i wspomnienia z naszymi bliskimi i chwilami, które były naszymi ostatnimi wspólnie spędzonymi... Jednocześnie w postacie Henryka jest zawarta wyjątkowa siła, mądrość i wielka pozytywna moc płynąca z tego przesłania, iż życie - dobrze i mądrze przeżyte życie, ma największy sens i najcenniejszą wartość, w której to poczuciu odchodzenie z tego świata nie jest już tak trudne...

Pod względem fabularnym książka ta prezentuje się niezwykle efektownie, udanie i intrygująco, prowadząc nas swoimi kolejnymi stronami przez barwne życiowe losy Henryka i jego najbliższych. Dzieciństwo, młodość, wkraczanie w dorosłość i pierwsze miłości, a zaraz potem koszmar wojny, rzezi wołyńskiej i PRL-owskiej szarości, wreszcie demokracja i piękne lata wolności... Dzieje się tu niezwykle wiele, nieustannie zaskakująco, jak i też wielce poruszająco, gdy oto z jednej strony losy tych bohaterów wypełnia okrucieństwo, niesprawiedliwość, śmierć ukochanych..., z drugiej zaś radość z dzieci, wnuków, codziennych drobnych sukcesów... To wspaniała historia, której to odkrywanie daje nam wielką czytelniczą przyjemność...

Wielką siłą i sercem tej powieści są bez wątpienia jej bohaterowie, z Henrykiem, Teresą, Natalią, czy też Markiem, na czele. To ludzie z krwi i kości, niezwykle naturalni, prawdziwi i przekonujący w swych kreacjach. Wierzymy im, dzielimy wraz z nimi ich dramatyczne i bolesny losy, darzymy ogromną dozą sympatii, współczucia i przyjaźni... Przyjaźni, gdyż na czas tej lektury, ale także i po dobrnięciu do ostatniej jej strony, stają się oni nam niezwykle bliscy, ważni, wyjątkowi... Myślę, że to w jaki sposób udało się przedstawić autorce bohaterów tej książki, zasługuje na wielkie słowa uznania. O takich postaciach chce się czytać, gdyż poznając ich losy mamy pewność, że są oni na wskroś autentyczni i tak naprawdę tacy sami, jak my, nasi bliscy, nasi sąsiedzi...

Lektura tej książki, to także ważna, bardzo przystępna w swej formie, jak i też odważna w poglądach lekcja historii naszego kraju. Lekcja, która poprzez ludzki wymiar przedstawianych tu wydarzeń, nabiera niezwykłej emocjonalności, jak i też wyjątkowości. To nie są bowiem już tylko suche podręcznikowe fakty, lecz przeżycia i odczucia tych, którzy zaznali koszmaru II wojny światowej i powojennej traumy, przez co mają święte prawo nie tylko do tego by czas ten wspominać, ale również i by go oceniać. Myślę, że to ważna i piękna opowieść o dziejach naszej ojczyzny, którą to powinien poznać każdy czytelnik, a zwłaszcza najmłodsze pokolenie naszych współrodaków...

"Odchodzić" to wspaniała, niezwykle intrygująca i wypełniona wielkimi emocjami powieść literacka spod znaku sagi rodzinnej, wobec której to nie można przejść obojętnie, na chłodno i bez emocjonalnego zaangażowania... To mądra książka o historii, życiu i tym, co tak naprawdę jest w nim najważniejsze, czyli ludziach którzy są nam najbliżsi. Cieszę się, że Pani Agnieszka Moniak -Azzopardi napisała tę opowieść inspirowaną prawdziwymi wydarzeniami z życia swojego dziadka i swojej rodziny, gdyż dzięki temu i ja mogłam spotkać tutaj tych wyjątkowych ludzi, co było dla mnie nie tylko przyjemnością, ale i zaszczytem... Polecam - to piękna i niezwykle poruszająca literatura!