Troje Na Huśtawce | Autor: Natasza Socha

Nie mogę powiedzieć, bym była specjalistką w sprawie twórczości Nataszy Sochy. Zanim sięgnęłam po jej najnowszą powieść przeczytałam jedynie jedną książkę jej autorstwa. Jednak na tyle przypadła mi ona do gustu, że możliwość kolejnego z nią spotkania wydawała mi się jedynie kwestią czasu. Zapamiętałam ją z lekkiego stylu, przyjemnie prowadzonej narracji, dobrze zrealizowanej fabuły i ciepła z nutą magii obecnych na stronach powieści. Czy tę lekturę wspominam równie przyjemnie?

„Troje na huśtawce” to kolejne literackie spojrzenie na pojęcie miłości, z tym, że dość niestandardowe, a może nawet w pewien sposób nowoczesne. Socha bowiem podejmuje się tematu niełatwego, stawiając sobie poprzeczkę dość wysoko. Podczas lektury przed czytelnikiem pojawiają się wybory, dylematy, pytania. Czy rzeczywiście w miłości trzeba wybierać? Czy miłość może być niewłaściwa? I oczywiście- czy w miłości liczy się różnica wieku? W czasie czytania próbowałam znaleźć na nie odpowiedzi, nie oceniając bohaterów zbyt pochopnie, a przy okazji sprawdzając swoje poglądy na takie kwestie.

Bardzo cenię autorów, którzy nie obawiają się podejmowania trudnych tematów i sięgają po nie, nie bacząc na możliwość ewentualnego potknięcia. Natasza Socha wydaje się być jedną z takich pisarek. Można by powiedzieć, że „Troje na huśtawce” to opowieść zaczerpnięta z prawdziwego życia, bo choć jej tematyka niektórych mogłaby szokować, to przecież w dzisiejszych czasach wcale nie jest tak niezwykła, jak mogłoby się początkowo wydawać. Tym chętniej sięgnęłam po tę książkę. Ze względu na rzeczywistość powieściowych kwestii, na ten ukryty między wersami realizm. Bo choć kwestia miłości łączącej bohaterów literackich nie jest tematem szczególnie oryginalnym, to jednak ponadczasowym, i nie oszukujmy się, lubianym. Szczególnie gdy autor powieści postara się o nieco utrudnień, komplikacji, melancholii, a nawet łez.

Wydaje się, że za pomocą tej powieści Socha stara się dać swojemu czytelnikowi do myślenia. Podczas śledzenia losów głównej bohaterki, nasuwa nam się wiele refleksji, wspominamy przykłady z naszego otoczenia, wracamy do własnych wspomnień. Bo u nas, podobnie, jak u Koralii, nie zawsze było łatwo i przyjemnie. Tylko czy faktycznie tak musi być, czy o uczucie warto powalczyć? Autorka stworzyła całkiem przyjemną historię, którą czyta się szybko i lekko, a jednak może zostać z nami na dłużej. Emocjonalność i refleksyjność sprawiają, że działa na wyobraźnię i serce.

Chętnie podążałam za główną bohaterką, zastanawiając się, jak rozwinie się powieściowa sytuacja. Bardzo podoba mi się fakt, że opowiadając o uczuciach Koralii autorka wykorzystała formę pamiętnika. Dzięki temu lektura sprawia wrażenie bardziej osobistej i realistycznej. Przykuwa uwagę, zachęca do pochylenia się nad uczuciami bohaterki. Tak, jak wspomniałam, przypomina ona historie z życia wzięte, a to z pewnością duży atut.

Kolejny raz przekonałam się, że styl Sochy posiada wiele zalet. Autorka prowadzi narrację bardzo swobodnie, z dużą dawką spokoju i dystansu. Świetnie opowiada, a kolejne słowa skłaniają do niespiesznej lektury, bez zbędnych przystanków. Nie usiłuje nas umoralniać, nie ocenia, pozostawia nam możliwość dokonania wyboru, lepszego poznania bohaterów. Ciężar tematu został nieco złagodzony za pomocą przyjaznego czytelnikowi stylu.

Nie uważam, że czas, który poświęciłam tej książce został stracony, choć szczerze przyznam, że poprzednia książka Sochy zrobiła na mnie większe wrażenie. Chyba zabrakło mi nieco ciepła i magii.