Czarne Serce | Autor: Nina Bogusz

Zaczyna się sielsko – Inga czeka na spotkanie ze swoją przyjaciółką, a Dawid jest w tej samej restauracji ze swoimi kumplami. Ich drogi spotykają się i podczas rozmowy poznajemy perypetie miłosnej historii Igni, która na zawsze zmieniła jej życie. Zaczyna się niewinnie. Kobieta poznaje ciemnoskórego Martina, rozwodnika. Mężczyzna jest zafascynowany Ingą, to miłość od pierwszego wejrzenia. Imponuje mu i powoduje, że facet wpada w sidła po uszy. Idealny Martin, w miarę czasu opowieści mężczyzny zaczynają tracić sens, czyżby nie był tym człowiekiem za jakiego się uważa? Kobiece, wcześniej złamane serce, nie potrafi zlekceważyć nieścisłości. Opadają pierwsze wielkie uczucia i spadają klapki na oczach. Opowieść Ingi odciska piętno również na Dawidzie i zmienia też jego życie.

Zaczynając od okładki: raczej mówi niewiele. Czarne serce symbolizuje utratę miłości, coś, co się już wypaliło, zgasło, nieszczęśliwe uczucie, zawód miłosny. Okładka zwiastuje, że nie znajdziemy w środku szczęśliwej, sielankowej opowiastki. Opis z tyłu obiecuje, że „to powieść o pragnieniu czułości, ambiwalencji uczuć, emocjonalnym uwikłaniu i szokującej prawdzie, łączącej ludzkie losy". A co tak naprawdę w niej znajdziemy? Trochę płytkich bohaterów, ale wartościowy sens, co rekompensuje nieco niezgrabnie narysowane postaci. Zarzucić autorce mogę przewidywalność. Kobieta – poszkodowana i naiwna. Na jej drodze staje cud – miód facet. Ideał, który... nie okazuje się być ideałem. Wiem, że miłość potrafi zaślepić, widzimy naszego mężczyznę w samych superlatywach, ale żeby aż tak bardzo pozwalać się podejść? Przypuszczam, ze pani Ninie Bogusz chodziło o zwrócenie uwagi na problem takich źle kończących się uczuć i nieco przerysowanie go. Czasami zwyczajnie bohaterowie zaczynają działać na nerwy.

Przyznać muszę, że nie jest jednak aż tak kiepsko. Z książki można wyciągnąć kilka morałów. Trzeba z rozsądkiem podchodzić do nowych znajomości, ponieważ każdy z nas ciągnie za sobą jakiś bagaż doświadczeń i wszyscy mamy jakieś tajemnice, sekrety z którymi nie koniecznie chcemy się dzielić ze światem. Miłość potrafi być trudna. Zaangażowanie się powoduje że cierpimy, łkamy w poduszkę i zastanawiamy się, dlaczego wszystko zaszło tak daleko. Mamy wtedy wypalone, czarne serce.

Powieść Niny Bogusz zawija się niczym wąż na drzewie przez co chwilami trudno połapać się w losach bohaterów. Nieskładnie, czasami chaotycznie poplątane losy rozszyfrowujemy dopiero po jakimś czasie. Mieszanie w chronologii dodaje książce nieco atrakcyjności.

Co mogę powiedzieć o powieści? Z pewnością nie znajdzie się na półce z moimi ulubionymi pozycjami. Czy poleciłabym ją? Trudno stwierdzić. Uczy zachowania umiaru, pozostawienia głowy na karku, nawet przy tak nieobliczalnym uczuciu jakim jest miłość.

„Czarne serce" Niny Bogusz jest jej literackim debiutem, przez co nieco przymykam oczy na niedociągnięcia, płytkie postaci i przewidywalność powieści. Sam pomysł na historię jest wdzięczny. Pisanie o miłości i opisywanie uczuć nigdy nie jest jednak łatwe. Oby kolejna pozycja tej autorki ubrana była lepiej w słowa. Tego jej szczerze życzę. Po „Czarne serce" może jeszcze kiedyś sięgnę, za kilka lat. Jest też dobrą przestrogą dla tych, którzy zakochując się zakładają różowe okulary i uparcie wierzą w niewinność swojej drugiej połówki. Dopiero gdy sprawy idą daleko za daleko, nagle budzimy i wtedy już nic nie jest już takie samo. Cierpimy, a nasze serce czarnieje.