Mój Sługa Ezra | Autor: Maciej Żytowiecki

Dzisiaj chciałabym opowiedzieć wam o powieści Mój sługa Ezra. Pozwólcie, że zacytuję wam opis z okładki, żebyście wiedzieli, o czym mniej więcej jest książka. „Jesień 1939 roku. Po latach burzliwej kariery chicagowski detektyw Ezra odlicza miesiące pozostałe do upragnionej emerytury. Wciąż tańczy na krawędzi brzytwy, unikając rzeczy gorszych od śmierci, jednak ktoś zna jego tajemnicę i sielanka przy boku Olgi może wkrótce dobiec końca. Komisarz Mills domaga się postępów w sprawie Karla Zuty, jednego z dawnych przybocznych Wielkiego Ala… Tymczasem coś kołacze w umyśle Ezry, stalowe pazury drapią ściany czaszki. Głos skrytego przed ludzkim okiem Złego domaga się posłuszeństwa. Od mrocznych zaułków rodem z tradycji powieści noir i hardboiled po najodleglejszą planetę kosmosu. Od bezlitosnych gangsterów po wszechpotężne istoty, dla których życie ludzkie znaczy tyle, co nic. Czy najwredniejszy gliniarz Chicago ma szansę ujść z życiem w pojedynku sił mogących wpłynąć na los świata?”.

Od razu przyznaję, że nie miałam dużych oczekiwań w stosunku do tej publikacji. Właściwie nie wiedziałam tego, co mnie czeka. Nie czytałam opinii o książce. Po prostu poszłam na żywioł. Moją uwagę przykuła psychodeliczna okładka. A i sam opis był ciekawy. Jak wyszło z wykonaniem? No tu już jest trochę gorzej. Zabijcie mnie, ale nie umiem powiedzieć, jaki to jest właściwie gatunek literacki. To pomieszanie z poplątaniem. Ryzykowny zabieg, który nie do końca moim zdaniem się udał. Lektura momentami zaczyna męczyć, a niektóre fragmenty są przegadane.

Jeśli chodzi o głównego bohatera – o matko, jaki buc… Będę musiała dopisać go do listy moich znienawidzonych bohaterów literackich. Zadufany w sobie, egoistyczny dupek, z którym nawet gdyby mi płacili, nie chciałabym mieć do czynienia. Nie było ani chwili, w której poczułam do niego choć odrobinę sympatii. Ma wszystkich w głębokim poszanowaniu. Miałam ochotę walić go wałkiem po głowie na opamiętanie, chociaż w sumie coś mogło mi oddać, więc wolałam tego nie robić. Z pewnymi siłami lepiej nie zadzierać.

Początek książki zapowiadał się całkiem nieźle i nawet wzbudził moją ciekawość, choć nieczęsto czytam tego typu powieści. Później było już gorzej i łapałam się na tym, że bujam w obłokach w trakcie czytania. Całe napięcie siadło, działo się, przynajmniej w moim odczuciu, niewiele. Musiałam przymuszać się do lektury i średnio sprawiała mi przyjemność.

W pewnym momencie przestałam rozumieć, o co właściwie w tej powieści chodzi. Musiałam cofać się o parę stron, żeby sprawdzić, czy czegoś przez przypadek nie przeoczyłam. Później dałam sobie z tym już spokój i czekałam na dalszy rozwój wydarzeń. Nie wiem, dlaczego tak się działo. Mam wrażenie, że autor po prostu chciał za dużo powiedzieć.

Pomysł na powieść sam w sobie był dobry. Gorzej było z wykonaniem. Na plus mogę powiedzieć, że zakończenie nieco ratuje tę historię, ale moim zdaniem to wciąż za mało, by uznać Mojego sługę Ezrę za dobrą książkę. podejrzewam, że za jakiś czas po prostu o niej zapomnę. To po prostu nie były moje klimaty. Nie powiem, że to jest gniot, bo to będzie niesprawiedliwe z mojej strony.

Jeśli lubicie pomieszanie konwencji literackich, możecie zaryzykować z tą książką. To bardzo specyficzna lektura, dlatego sami zdecydujcie, czy chcecie ją przeczytać.