Wziemiowstąpienie Pierwsze Uderzenie | Autor: Thomas Plucinsky

Wśród niezliczonych pozycji na półkach uginających się pod ciężarem współczesnej fanatstyki z pogranicza science fiction „Wziemiowstąpienie. Pierwsze Uderzenie” autorstwa Thomas’a Plucinsky’ego może nie przyciągać od pierwszego wejrzenia. Jednakże nie sięgnięcie po tą pozycję już nie „może”, ale z całą pewnością jest błędem. Okładka miękka w wydaniu Warszawskiej Grupy Wydawniczej jest nieco przekombinowana, choć bardzo autorska i niektórym będzie się podobać, ponieważ budzi ciekawość. Pierwszy impuls budzi enigmatyczny opis na tyle książki: „Kanadyjski inżynier, angielski geolog, dwóch francuskich żołnierzy, niemiecki geodeta i honduraski pilot to jedyna nadzieja ludzkości.” Mieszanka tych charakterów aż prosi się o wybuch i tak… będzie bum!

Na samym początku mamy okazję zapoznać się z angielskim geologiem, radośnie nieroztropnym i dobrze odżywionym jegomościem tuż przed emeryturą, który zapragnął zmian w swoim życiu trochę na przekór swojej przyzwyczajonej do wygód naturze. Nie jest on jedynym głównym bohaterem nadchodzących wydarzeń, ale ze względu na zastosowaną w powieści narrację pierwszoosobową, poprowadzi nas on przez wszystkie wydarzenia. Całe szczęście nie jest on narratorem wszechwiedzącym, a zatem czytelnik musi wykazać nieco cierpliwości, aby poznać co, gdzie i kiedy wybuchnie. Tuż po swojej decyzji o zmianie pracy, w trakcie przeprowadzki do nowego, tajemniczego miejsca, poznajemy pierwszego kompana przyszłych wydarzeń – honduraski pilot. Wydaje się on znać swoją latającą maszynę lepiej, niż samego siebie, co przyprawi geologa o niejeden zawrót głowy, ale też okaże się być zbawienne w chwilach prawdziwego zagrożenia życia. Szybko okazuje się, że owiana mgłą niedopowiedzeń siedziba nowej kopalni przyciągnęła więcej pracowników znudzonych swą codzienną rutyną. Krajobraz przedstawiany nam z każdym krokiem bohaterów zachwyca oryginalnością. Autor pokusił się o stworzenie niespotykanej wizji świata przedstawionego, w oparciu o mocne fundamenty realiów czasu współczesnego. Fakt, iż nie przenosimy się w czasie do dalekiej przyszłości jest tylko zaletą, a jednocześnie nie oznacza, że nie będzie trochę kosmicznie. Język powieści jest lekki, poszczególne opisy opatrzone są nierzadko dowcipnymi spostrzeżeniami naszego narratora. Sama akcja książki potrzebuje dość dużo stron, aby się rozwinąć, ale po przejściu kulminacyjnego momentu trzyma w napięciu do samego końca. A nawet jeszcze dalej. Momentami wkrada się trochę chaosu, którego nie da się schować pod pseudonimem dynamiki utworu, co oznacza mniej więcej tyle, że od czasu do czasu należy dokonać wyboru: przeczytać zdanie od nowa, czy zacząć się rozglądać w poszukiwaniu szybko zbliżających się, niezidentyfikowanych niebieskich kul. Jeżeli nie chcemy przegapić globalnego zagrożenia musimy więc wrócić do poprzedniego wersu jeszcze raz. Im mniej stron do pełnych czterystu, tym łatwiej, ponieważ akcja pochłania całą uwagę człowieka.

Z czystym sumieniem można powiedzieć, że dobra jakość książki nie jest uwarunkowana jedynie brakiem wygórowanych oczekiwań, jak w przypadku autorów poczytnych serii czy następców pozycji bestsellerowych. Tworzy ją zarówno atmosfera kalejdoskopu wydarzeń przy pozornie statecznym temacie, ale też sam sposób przedstawienia zwykłych postaci w niezwykłym, precyzyjnie wykreowanym świecie. Kończąc ma się wrażenie, że wszystkie fragmenty były dokładnie przemyślane i w dowolnej chwili wybudzą się z nowym potencjałem. O ile nie towarzyszy temu uczucie przesycenia detalami, tak pozostaje pewna doza niespełnionych żądań. Wiadomo bowiem, że czytelnik chciałby ostatecznie dowiedzieć się wszystkiego, ale żeby tak się stało niezbędna będzie kontynuacja „Wziemiowstąpienia”. Może jakieś drugie uderzenie?